"Δεν υπάρχει δημοσιογραφία": Ο φόβος απέναντι στο χρόνο και η αλαζονεία που γεννά η πληγή στο ναρκισσισμό. Ας μιλήσουμε ρεαλιστικά
Πολλές φορές ακούω το εξής: «Δεν υπάρχει δημοσιογραφία σήμερα»! Και κυρίως από επαγγελματίες της δικής μου γενιάς κι εποχής που αισθάνονται εγκλωβισμένοι στα σύγχρονα Μέσα έχοντας χάσει το «λούστρο» από το παρελθόν. Για να είμαστε ειλικρινείς δε μπορούμε να καυχιόμαστε ως δημοσιογράφοι για το δρόμο που έχει πάρει αυτό που αποκαλούμε και πρέπει να είναι λειτούργημα. Παρότι δε γνωρίζω ποιος επαγγελματικός χώρος μπορεί να «καυχιέται» για την πρόοδο, την εξέλιξη και την κοινωνική του προσφορά σήμερα, σίγουρα δεν παρηγορούμαι απ’ αυτό! Θα έπρεπε να είμαστε καλύτεροι με δεδομένο ότι ο αντίκτυπος στη δική μας «προσφορά» είναι πολύ διαφορετικός. Όμως το «δεν υπάρχει δημοσιογραφία» είναι λίγο υπερβολικό . Διότι μπορεί ο τρόπος με τον οποίο αποτυπώνεται να είναι καθαρά «εξουσιολαγνικός» κι αντί να ελέγχεται η εξουσία να αναζητείται τρόπος στήριξής της, αλλά θα πρέπει να συνυπολογίσουμε κι άλλες παραμέτρους. 1. Ότι αυτό συνέβαινε και παλαιότερα μόνο που τα Μέσα ήταν αυστηρά η εφημε...