Niko's Area

Όσοι γεννηθήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 (όπως εγώ) ή εκεί γύρω, μεγαλώσαμε με το όνομα του Πελέ στα χείλη μας. Ο Βραζιλιάνος αποτελούσε πάντα σημείο αναφοράς κάθε φορά που παίζαμε μπάλα στη γειτονιά (ναι τις προλάβαμε αυτές τις εποχές) και θέλαμε να σχολιάσουμε κάτι θετικό ή αρνητικό. «Ρε φίλε, νομίζεις ότι είσαι ο Πελέ; Τι παριστάνεις;» ήταν το κράξιμο σε όποιον προσπαθούσε να κάνει κάτι εξεζητημένο και παράξενο ή δε σκεφτόταν να δώσει πάσα! Κι αντίστοιχα «πω ρε φίλε, ο Πελέ είσαι» σε όποιον έκανε μια όμορφη ενέργεια ή έβαζε κανένα γκολ φέρνοντας τη μπάλα στα «νοητά δίχτυα» ανάμεσα στο χώρο που σχηματιζόταν από τις αποστάσεις δύο πετρών (που έκαναν τα δοκάρια). Ο Πελέ μεγάλωσε στις γειτονιές άλλωστε και τότε, που οι αλάνες ήταν στα τελευταία χρόνια της ύπαρξής τους όπως και οι γειτονιές είχαν ελάχιστα αυτοκίνητα κι επέτρεπαν τα πρωινά «ντέρμπι», ζούσε σε κάθε γειτονιά. Δεν τον είχαμε προλάβει να παίζει. Μάθαμε το όνομά του μέσα από το μύθο που είχε δημιουργηθεί. Ο Πε

Η Πόπη Τσαπανίδου έκανε το αυτονόητο από τη στιγμή που αποφάσισε να αλλάξει επίπεδο και να αφήσει τη δημοσιογραφία, την παρουσίαση και να περάσει το πόστο ευθύνης της επικοινωνίας στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο ακριβώς είχε κάνει παλαιότερα (μεταξύ άλλων) και ο Θοδωρής Ρουσόπουλος και σίγουρα υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις. Τα ίδια γίνονται και στις αθλητικές ομάδες όπου θα πρέπει να αφαιρέσεις την ταυτότητα του δημοσιογράφου εφόσον αναλάβεις υπεύθυνος επικοινωνίας. Το έχω ζήσει αυτό το «έργο» και δε μπορώ να πω ότι ήταν εύκολο. Από τη μία είναι μεγάλη τιμή να αναλαμβάνεις ένα τέτοιο φορτίο. Από την άλλη, θα πρέπει να το διαχειριστείς εσωτερικά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, να μη μπλέξεις τη μια ιδιότητα με την άλλη, αλλιώς θα έχεις μεγάλο πρόβλημα. Ακόμα κι αν οι προθέσεις σου είναι οι καλύτερες. Κι αυτό θα συμβεί επειδή θα κρίνεσαι- πλέον- ως παράγοντας, ως πολιτικός και όχι ως δημοσιογράφος. Απλά και ξεκάθαρα. Κάπως έτσι θα κριθεί και η κ.Τσαπανίδου απ’ εδώ   και στο εξής. Με μια υποση

Τέτοιες ημέρες στις εφημερίδες- στις χρυσές εποχές- βάζαμε κάτω τις ιδέες μας για το «διπλό φύλλο» που θα κυκλοφορούσε στις γιορτινές ημέρες. Πρωτοσέλιδο Πρωτοχρονιάς 1923, εκατό χρόνια πριν.  Υπήρχαν βέβαια και τα «γνωστά» θέματα. Ένας χιουμοριστικός καζαμίας, η ανασκόπηση της σεζόν που πέρασε, τα πρόσωπα, τα γεγονότα κτλ. Όμως πάντοτε υπήρχαν και ξεχωριστά θέματα. Ειδικά στο μπάσκετ, θυμάμαι, είχαμε κάνει μια χρονιά ένα όμορφο θέμα με ξένους αθλητές να μας εξιστορούν τα Χριστούγεννα στον τόπο τους: Πως έχουν τα έθιμα, τι τρώνε, τη διαδικασία με τα δώρα κτλ. Και δε μιλάμε για Αμερικάνους ή Γάλλους ή Ισπανούς αλλά για Αφρικανούς (πχ) ή από χώρες που δε γνωρίζουμε πολλά (όπως πχ θυμάμαι όταν είχα αναλάβει τον Γιασικεβίτσιους και μου εξιστορούσε τα «λιθουανικά Χριστούγεννα»). Που θέλω να καταλήξω; Βάζαμε κάτω το κεφάλι και το μυαλό μας προκειμένου το «γιορτινό φύλλο» να μην βγει εντελώς διεκπεραιωτικά, αλλά   να είναι κάτι όμορφο κι ελκυστικό. Ακόμα κι αν αναζητήσετε πρωτοσέλιδα ή θε

Ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούν να βουτήξουν στην «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» τον πρωθυπουργό δεν είναι απλώς άκομψος, δεν είναι ούτε προσβλητικός αλλά θα τον χαρακτήριζα εντελώς ΑΝΟΗΤΟ! Δε ξέρω τι είδους επικοινωνιολόγοι είναι αυτοί και που- αλλά και πως- ακριβώς το σπούδασαν ή το εφάρμοσαν το αντικείμενο, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον (έστω κι αν δεν είναι τόσο σημαντικό) έχουν αποτύχει οικτρά. Η κατεύθυνση να βγάλουν «καρτούν» τον κ.Μητσοτάκη, έναν άνθρωπο που πίστεψαν εκατομμύρια ψηφοφόρων και γι’ αυτό τον εξέλεξαν, δεν του ρίχνει «μανδύα αθωότητας κι αφέλειας» αλλά παραδίδει στην κοινή γνώμη έναν πρωθυπουργό που ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ότι απέτυχε. Διότι όταν γίνονται παρακολουθήσεις αλλά «δεν ενημερώνεσαι ούτε και γνωρίζεις» όταν οι Ευρωπαίοι βγάζουν στα μανταλάκια την κ.Σπυράκη και παίρνεις πίσω την υποστηρικτική ανακοίνωση λέγοντας «είναι σοβαρή υπόθεση για την οποία δεν είχα ενημερωθεί», όταν σε περίοδο πανδημίας κάνεις ολόκληρη εκστρατεία για να μείνει ο κόσμος κλειδαμπαρωμένος κι εσύ παίρ

Η φωνή που μας «ταξίδεψε» από μικρούς κι έγινε στίχος σε τραγούδι, ο δημοσιογράφος που τοποθετήσαμε στην κορυφή όλοι ΕΜΕΙΣ, εκείνος στον οποίο θέλαμε αλλά δε μπορούσαμε να μοιάσουμε. Αυτός ήταν ο Γιάννης Διακογιάννης. Είναι τόσο άτυχες οι γενιές που δεν τον πρόλαβαν μήπως και κατάφερναν να ανακαλύψουν την πραγματική δημοσιογραφία: Πολύ διάβασμα για απόκτηση γνώσεων στις οποίες, όμως, δε γινόταν επίδειξη. Τον άκουγες στη μετάδοσή του κι αισθανόσουν κατ’ αρχήν ότι το χαιρόταν, το απολάμβανε και το μετέφερε αυτό και σ’ εσένα. Στο ποδόσφαιρο τον συνηθίσαμε αλλά η λατρεία του ήταν ο στίβος. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι σε κάθε μετάδοση στίβου, διέκρινες την ευτυχία του. Πιστέψτε μας, μπορούσε να μεταδώσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ διότι φρόντιζε να διαβάζει και να έχει ευρύτητα γνώσεων. Αν δεν κάνω λάθος είχε μεταδώσει και τον αγώνα της κατάκτησης του χρυσού μεταλλίου από την Εθνική ομάδα μπάσκετ στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1979 στο Σπλιτ. Αριστοκρατικός, αρχοντικός όχι μόνο στους τρόπους όπου σε κέρ

Όσοι μιλούν υπερβολικά πολύ για την πατρίδα και χρησιμοποιούν επί ματαίω τον όρο, ξεφεύγουν από το διακριτό όριο της αγάπης και της αφοσίωσης και περνούν στο «παζάρι» όπου απλώνονται οι πάγκοι των μικροπωλητών. Με την ίδια ευκολία που ένας μικροπωλητής πουλάει την πραμάτεια του στα παζάρια, ακριβώς με την ίδια γενναιοδωρία που διακρίνει τους δωρητές πνεύματος, ένας πολιτικός ή ένας φασίστας ή και τα δύο μαζί «πουλάει» την αγάπη για την πατρίδα. Με μια διαφορά που είναι ουσιώδης: Τον πρώτο θα τον σεβαστείς γιατί το κάνει για να ζήσει. Και στο κάτω- κάτω δε σου λέει ψέματα. Πουλάει. Είναι έμπορος. Τον άλλο δεν πρόκειται να τον σεβαστείς ποτέ, διότι πολύ απλά «εμπορεύεται» αξίες και ιδανικά που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο. Δεν υπάρχει μετρητής ώστε να διαπιστώσουμε ποιος αγαπά περισσότερο την πατρίδα του. Αυτό φαίνεται από τις πράξεις και όχι από τα λόγια. Ο πρόλογος είναι απαραίτητος εμπρός σε αυτό που ζούμε στο τελευταίο διάστημα, όπου θα μου επιτρέψετε να πω ότι τόσο η ελληνική όσ

Όσοι θυσιάζουν στοιχειώδεις ελευθερίες για λίγη ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια, είχε πει ο Βενιαμίν Φραγκλίνος και τελικά βλέπουμε ότι στη χώρα μας δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκφράζουν απόλυτα αυτή την τοποθέτηση. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η πολύ επικίνδυνη ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ που εξαπλώθηκε σε χρόνο- ρεκόρ στη χώρα μας μετά « της Καϊλή το πανηγύρι ». Θα μπορούσα να πω ότι αποτελεί την απόλυτη απόδειξη ότι «Καϊλή και όμοιοι μας αξίζουν» αλλά θα μου επιτρέψετε να μην είμαι- ακόμα τουλάχιστον- τόσο σκληρός με τους Έλληνες.   Υπάρχουν αποθέματα υπομονής. «Είδατε που σας ενοχλούσαν οι παρακολουθήσεις; Τις κάνουν και οι Βέλγοι» ήταν το «απόσταγμα σοφίας» που απλώθηκε και το οποίο υιοθετήθηκε ακόμα και από Μ.Μ.Ε. Κάπου εκεί σταματούν τα πάντα και σκέφτεσαι τα εξής: «Είναι πραγματικά τόσο ηλίθιοι ή μας περνούν για ηλίθιους;». Καταλήγω στο συμπέρασμα του Επίκτητου, ενός Στωικού φιλόσοφου: «Κανείς δε μπορεί να είναι ελεύθερος αν δεν είναι κύριος του εαυτού του». Δεν είμαι τόσ

Δρυ ὸ ς πεσούσης π ᾶ ς ἀ ν ὴ ρ ξυλεύεται. Όπου «ανήρ» (που βέβαια δε σημαίνει απαραίτητα άνδρας, αλλά κι άνθρωπος) βάλτε «γυνή» και σκεφτείτε αμέσως την Εύα Καϊλή. Τώρα θα πέσουν επάνω της όλοι, ακόμα και οι χιλιάδες που (βρείτε μου εξήγηση) τη ψήφιζαν τόσα χρόνια. Τι είχαν δει και τη ψήφιζαν; Δεν ασχολήθηκα ποτέ μαζί της για τον απλούστατο λόγο ότι ουδέποτε με «κέντρισε» κάτι για να την παρακολουθήσω. Πέρα από το «μια όμορφη παρουσία» όταν έλεγε δελτίο ειδήσεων στο MEGA , δεν είδα κάτι παραπάνω ώστε να παρακολουθήσω τη διαδρομή της. Ακόμα και όταν την είδα σε «πολιτικό διάλογο» (όταν αποφάσισε μετά τη σύντομη, πολύ σύντομη δημοσιογραφική της διαδρομή ως παρουσιάστρια και όχι ως ρεπόρτερ) πραγματικά απόρησα για το λόγο που προσπαθούν να μας την «πασάρουν» ως μελλοντική σταρ των πολιτικών μας δρώμενων. Κι απόρησα ακόμα περισσότερο όταν διάβαζα ότι έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο (η Καϊλή;;;;) στην ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ που ανέτρεψε τον δημοκρατικά εκλεγμένο Γ. Παπανδρέου για να τοποθετη

Έχω μάθει να σέβομαι κάθε άνθρωπο γι’ αυτό που είναι. Για όσα πιστεύει, ανεξάρτητα από το αν συμφωνώ με αυτά ή όχι. Για να είμαι ειλικρινής ακόμα κι αν είμαι αντίθετος με κάποιον, τον σέβομαι εφόσον η άποψή του έχει να κάνει με ανιδιοτέλεια και με ελατήρια καθαρά ιδεολογικά και όχι με συμφέρον. Μπορεί να βρίσκομαι «απέναντι» αλλά σίγουρα θα αναγνωρίσω την καθαρότητα της ψυχής και της σκέψης του. Αυτό βεβαίως δεν ισχύει για τον ρατσιστή και τον φασίστα. Αυτή την «ιδεολογία» (καθόλου τυχαία τα εισαγωγικά) δεν τη σέβομαι, την απορρίπτω και με αηδιάζει. Με ανησυχεί όμως η παρουσία influencers στο λεγόμενο «προοδευτικό χώρο»! Όχι τίποτε άλλο, εκεί διατυμπανίζουν την ιδεολογική τους καθαρότητα, την άσπιλη νοοτροπία και βέβαια την απόλυτη συμπόρευση των λόγων με τις πράξεις. Αν κάποιος είναι προοδευτικός, τότε σίγουρα δεν αρκεί να το λέει αλλά και να το πράττει. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με φιλανθρωπίες αλλά και με στάση ζωής. Με ενοχλεί ο «προοδευτικός influencer » που «δίνε

  Δεν είναι δυνατό να ζούμε σε αυτή τη χώρα όπου προσπαθούν με κάθε τρόπο να σε πείσουν ότι «μόνο όσοι έχουν χρήματα ΠΡΕΠΕΙ να ζήσουν ενώ οι υπόλοιποι, ειλικρινά δε μας απασχολείτε»! Το νομοσχέδιο που αποτελεί «έμπνευση» (βάλτε ερωτηματικά, βάλτε σκέψεις και ό,τι θέλετε) των Πλεύρη και Γκάγκα, ουσιαστικά βάζει τέλος στο προνόμιο/δικαίωμα της Δημόσιας Υγείας και «σπρώχνει» τον κόσμο προς τα ιδιωτικά νοσοκομεία! Θα μου πείτε ότι δε διαφέρει σε τίποτα με ό,τι κάνουν για την Παιδεία, όπου έντεχνα στρέφουν τον κόσμο στα ΙΕΚ των επιχειρηματιών (και όχι εκπαιδευτικών) ενώ σταδιακά αποδυναμώνουν τα δημόσια σχολεία. Ασυγχώρητο κι αυτό, όμως εδώ μιλάμε για τις ζωές των ανθρώπων. Προσέξτε: Προβλέπεται η  δυνατότητα προκήρυξης θέσεων μερικής απασχόλησης αλλά και  η  δυνατότητα για τους ιατρούς πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης  που υπηρετούν σε νοσοκομεία του Ε.Σ.Υ., υπό προϋποθέσεις,  να λειτουργούν ιδιωτικό ιατρείο ή να παρέχουν υπηρεσίες προς ιδιωτικές κλινικές, ιδιωτικά διαγνωστικά

Όσο κι αν κουνάς τα γάλατα στην κάμερα και διαφημίζεις αλυσίδες super market ή προϊόντα, η πραγματικότητα είναι αυτή που ζουν οι Έλληνες σε καθημερινή βάση. Κι αυτή την πραγματικότητα δε μπορείς να την αρνηθείς, ούτε να την αλλάξεις, όσους αριθμούς κι αν παρουσιάσεις, όσα κανάλια κι αν φωνάξεις, όσες αναρτήσεις κι αν έχεις στο Twitter , όσους Μουμτζήδες κάνεις RT και φυσικά όσες φορές κι αν τσακωθείς με τον Πολάκη. Όσο κι αν κραδαίνεις την εφαρμογή e - katanalotis , όσο κι αν τσιρίζεις ότι «πάμε καλά» και θα είχαμε εκτόξευση αν έλειπε ο πόλεμος, κανείς δε σε πιστεύει, εκτός των αθεράπευτων κομματόσκυλων που ούτως ή άλλως ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν με την ευημερία της χώρας αλλά με τη δική τους τακτοποίηση. Τα αντικλεπτικά στα γάλατα δεν τα είδε; Αλλά μιλάμε για τον άνθρωπο που φωνάζει «αφήστε τη μιζέρια» και χαρακτηρίζει λαϊκιστές όσους τολμούν να μιλήσουν για φτώχεια. Μαζί με την άλλη, τη ξανθιά πρώην δημοσιογράφο, νυν βουλευτή που τσιρίζει χειρότερα απ’ αυτόν (αλήθεια, τους φαντ

Προσπαθώ εδώ και πολύ καιρό να καταλάβω πως το απόλυτο «ΤΙΠΟΤΑ» γίνεται θέμα συζήτησης και προβολής και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι «και το μηδενικό είναι νούμερο, άλλωστε» Πλέον τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Όποιος θέλει να διαφημίσει κάτι βρίσκει μια/έναν επονομαζόμενο Influencer / Instagramer κτλ και προχωρά στο παρασύνθημα. Τον ενδιαφέρουν τα views και οι καρδούλες ανεξάρτητα από το ποιοι είναι αυτοί που βλέπουν ή «αντιδρούν». Δεν ενδιαφέρονται για το αν πχ ο «δέκτης» βλέπει κι επικεντρώνεται στο προϊόν ή στα οπίσθια, το στήθος της Influencer (κι αντίστοιχα στους κοιλιακούς του αρσενικού). Δεν ενδιαφέρονται προφανώς για την ποιότητα της διαφήμισης αλλά για να «καρφωθεί» στο μυαλό όσο το δυνατό περισσοτέρων. Τι σημασία έχει αν ο «δέκτης» είναι ένας γίββωνας σε οίστρο, ουσιαστικά. Κάπως έτσι «εξαπλώνεται» το απόλυτο «τίποτα». Διάφοροι συμμετέχοντες σε ανόητα reality γίνονται Influencers (και τούμπαλιν) ή πανελίστες σε εκπομπές ώστε να συζητούν θέματα επικαιρότητας. Αναλύουν ακ

Έχω κατασταλάξει στο ότι δεν έχει σημασία αν πιστεύεις σε Χριστό, Μωάμεθ, Βούδα, Δία, αν είσαι "ειδωλολάτρης", αν δεν πιστεύεις πουθενά, όσο το να είναι χρήσιμος και ωφέλιμος στον εαυτό σου και στους γύρω σου. Είναι τόσο απλά τα πράγματα στο μυαλό μου. Όταν ένας άνθρωπος κάνει το καλύτερο και το πλέον ωφέλιμο για την κοινωνία και τον εαυτό του, τότε πολύ απλά δε με ενδιαφέρει σε τι Θεό πιστεύει, αν είναι θρήσκος ή όχι. Αντίθετα με ενθουσιάζει με τις πράξεις του, διότι αυτόματα γίνεται πρότυπο για εμένα, ώστε να αφήσω πίσω τις όποιες κακές σκέψεις και να ακολουθήσω το δικό του δρόμο. Κάπως έτσι έφτασα στο σημείο να διαχωρίζω τους ανθρώπους, όχι φυσικά ανάλογα με τη θρησκεία τους, αλλά από τις πράξεις τους. Ούτε και υπάρχει ταμπέλα στο ότι η «τάδε θρησκεία είναι καλή ενώ η δείνα είναι κακή», ούτε απαραίτητα ένας που δηλώνει θρήσκος είναι καλός άνθρωπος αλλά ούτε και κακός ενώ το ίδιο ισχύει και για τον άθεο: Δεν είναι απαραίτητα καλός ούτε και σίγουρα κακός! Δε μπορώ να πισ

  Διαβάζω στις ιστοσελίδες ή βλέπω στο YouTube διάφορα βίντεο για τα Πετράλωνα, την περιοχή που γεννήθηκα, μεγάλωσα κι αγάπησα και τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι μου λείπουν ακόμα περισσότερο. Όσο βρισκόμουν εκεί δεν ήταν αυτό που έλεγες « IN γειτονιά», μάλλον το αντίθετο. Μας κοιτούσαν στραβά. Μια λαϊκή γειτονιά, με όχι ιδιαίτερα υψηλό βιοτικό επίπεδο, περιοχή εργατών (εκεί έμεναν για πολλά χρόνια όσοι εργάζονταν στην Palco ή τον Osram , άλλες «αμαρτωλές ιστορίες») που φυσικά δε σου προκαλούσε αίσθηση να έρθεις να μείνεις ή να περπατήσεις. Που να πήγαινες; Στα καφενεία; Ή στις δύο-τρεις παλιές γραφικές- κλασικές αθηναϊκές- ταβερνούλες που βρίσκονταν εκεί; Κάποια μπαράκια που σύχναζαν οι «μεγαλύτεροι» κατά τις δεκαετίες ’70-’80-’90 που απλώς «φυτοζωούσαν» αφού τα στήριζαν αποκλειστικά οι κάτοικοι. Τα κλασικά σουβλατζίδικα, δυο- τρεις πιτσαρίες, μερικά μικρά εμπορικά (που επίσης συντηρούνταν από τους Πετραλωνίτες) φούρνοι και τέλος. Δεν είχαν τίποτα να σου παρουσιάσουν ως «