Τα δικά μου Πετράλωνα δεν ήταν in περιοχή αλλά δε με ενοχλούσε

 Διαβάζω στις ιστοσελίδες ή βλέπω στο YouTube διάφορα βίντεο για τα Πετράλωνα, την περιοχή που γεννήθηκα, μεγάλωσα κι αγάπησα και τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι μου λείπουν ακόμα περισσότερο.

Όσο βρισκόμουν εκεί δεν ήταν αυτό που έλεγες «IN γειτονιά», μάλλον το αντίθετο. Μας κοιτούσαν στραβά. Μια λαϊκή γειτονιά, με όχι ιδιαίτερα υψηλό βιοτικό επίπεδο, περιοχή εργατών (εκεί έμεναν για πολλά χρόνια όσοι εργάζονταν στην Palco ή τον Osram, άλλες «αμαρτωλές ιστορίες») που φυσικά δε σου προκαλούσε αίσθηση να έρθεις να μείνεις ή να περπατήσεις.

Που να πήγαινες; Στα καφενεία; Ή στις δύο-τρεις παλιές γραφικές- κλασικές αθηναϊκές- ταβερνούλες που βρίσκονταν εκεί; Κάποια μπαράκια που σύχναζαν οι «μεγαλύτεροι» κατά τις δεκαετίες ’70-’80-’90 που απλώς «φυτοζωούσαν» αφού τα στήριζαν αποκλειστικά οι κάτοικοι.

Τα κλασικά σουβλατζίδικα, δυο- τρεις πιτσαρίες, μερικά μικρά εμπορικά (που επίσης συντηρούνταν από τους Πετραλωνίτες) φούρνοι και τέλος. Δεν είχαν τίποτα να σου παρουσιάσουν ως «έντονη ζωή», ήταν μια ήσυχη συνοικία που θύμιζε μια μικρή επαρχιακή πόλη.

Βέβαια πολύ πιο εξελιγμένη από τα Πετράλωνα του 1929 ή τα Πετράλωνα του 1935 που είχα παρουσιάσει σε αυτόν εδώ το χώρο, όταν τα είχα ανακαλύψει σε ρεπορτάζ των εφημερίδων «Ακρόπολις» και «Αθηναϊκή» αντίστοιχα. Αυτό έλειπε.

Στα Πετράλωνα γνωρίζαμε καλά ο ένας τον άλλο, ξεχωρίζαμε από χιλιόμετρα λες και μας συνέδεε κάποια κοινή δύναμη! Είχαμε «άπλα» στο να περπατήσουμε, ενώ εμείς ήμασταν περισσότερο προνομιούχοι καθώς μεγαλώσαμε, τρέξαμε, παίξαμε και γεμίσαμε τα παιδικά μας χρόνια στη Δεξαμενή. Το μεγαλύτερο προνόμιο; Ένα γήπεδο μπάσκετ, από το 1979.

Έτσι άρχισαν όλα, όμως δεν είναι αυτό το δικό μου θέμα.

Τα δικά μου (και μας) Πετράλωνα χτίστηκαν μέσα από όμορφες παιδικές και νεανικές αναμνήσεις. Με πολλά μικρά πραγματάκια που μπορεί να φαίνονται τόσο ασήμαντα, αλλά- πιστέψτε με- δεν είναι!

Διότι πάνω απ’ όλα είχαμε φίλους, που γεννήθηκαν μέσα από το παιχνίδι της γειτονιάς, μέσα από τους «τσακωμούς» ακόμα επάνω στο μπάσκετ ή το ποδόσφαιρο! Φίλοι που δημιούργησαν τις πιο νοσταλγικές εικόνες μιας ανέμελης εποχής.

Δε μας ενδιέφερε ότι δεν ήμασταν «in» επειδή μέναμε στα Πετράλωνα. Όλος ο κόσμος μας ήταν εκεί και δεκάρα δε δίναμε για το τι έλεγαν για εμάς. Ήμασταν ευτυχισμένοι διότι χτίζαμε μεγάλες παρέες, με κοινή φιλοσοφία, χωρίς να βλέπουμε τι μάρκα ρούχα ή παπούτσια φορούσαν οι άλλοι.

Μας αρκούσε ότι είχαμε ρούχα για να ντυθούμε και παπούτσια για να φορέσουμε.

Διότι μας άρεσε η μυρωδιά από το νυχτολούλουδο στην καλοκαιρινή βραδιά. Λατρεύσαμε την εικόνα των ανθρώπων που ήταν κάθε καλοκαίρι στα μπαλκόνια και μιλούσαν μεταξύ τους και γίνονταν μια μεγάλη, μια τεράστια παρέα.

Γιατί ήταν υπέροχο να βλέπεις τους παππούδες και τις γιαγιάδες με τις πολυθρόνες τους στα πεζοδρόμια, να τρώνε, να πίνουν, να συζητούν.

Διότι περπατούσες και οι εικόνες σε «γέμιζαν», οι οσμές από τα λουλούδια ή τα φρεσκομαγειρεμένα φαγητά σου έφτιαχναν τη διάθεση! Η τυρόπιτα από το φούρνο της γειτονιάς ή από τον περαστικό με το φουρνάκι στον ώμο και την άσπρη ποδιά ή το άσπρο καπέλο.

Το σουβλάκι από την πλατεία που το τρώγαμε είτε στα παγκάκια είτε στο γρασίδι της Δεξαμενής.

Τώρα πια δεν υπάρχει γρασίδι γιατί έχει ρημάξει. Δεν υπάρχουν μεγάλες παρέες στα μπαλκόνια ή τις ταράτσες γιατί ως «in περιοχή» συγκέντρωσε ετερόκλητους δήθεν celebrities  που βάλθηκαν με κάποιες διηγήσεις σε κανάλια να μας μάθουν τη «νέα ιστορία».

Για ένα σπίτι- φάντασμα (που έλεγε μία) το οποίο μάλλον ανακάλυψε για να πει ότι κάτι είπε (ευτυχώς γκρεμίστηκε και έφυγαν τα αερικά) για το «πετραλωνίτικο στιφάδο» (αυτό τι ήταν πάλι;) και πόσες ανοησίες ακόμα, απαραίτητες στο πλαίσιο ένταξης της περιοχής στη «σφαίρα του ποθητού»!

Τα πεζοδρόμια δεν έχουν πια παρέες κατοίκων αλλά τραπεζοκαθίσματα από μεζεδοπωλεία, ταβέρνες, μπαράκια. Κάθε οίκημα μετατρέπεται σε μπαρ, ακόμα κι αν δεν πληροί τις προϋποθέσεις. Χάος…

Κι όμως, τώρα όλοι λένε για τα Πετράλωνα.

Τα δικά μας Πετράλωνα την πύλη της Αθήνας που από τη μια μεριά βλέπεις τη θάλασσα κι από την άλλη την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό δε θα τα νιώσουν ποτέ. Πιστεύουν ότι είναι τα «μπεκρή μεζέ» και οι κεφτέδες που χλαπακιάζουν, επάνω σε στενά πεζοδρόμια που περνάει το τρόλεϊ με το ζόρι.

Τα δικά μας Πετράλωνα είναι η «Συνοικία το Όνειρο» και η εικόνα με τους χαρταετούς στο λόφο του Φιλοπάππου που μας αγκαλιάζει στοργικά, ή του Αλεξανδράκη με την Γεωργούλη που κρατούνται χέρι- χέρι περίπου στα ίδια μέρη που δώσαμε το πρώτο μας φιλί.

Είναι η περιοχή που αγαπήσαμε χωρίς να είναι «in»  

Follow me

Facebook

Twitter