Φοιτητής στα 50 μου; Ναι, γιατί όχι;

Λένε πως «όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια»! Το έζησα αρκετά χρόνια μετά όταν και πήρα μια πολύ μεγάλη απόφαση χωρίς να υπολογίζω τίποτα.

Ακολουθώντας τις νέες μου εμπειρίες, μέσα από το διάβασμα, κατάφερα να ξεχωρίσω κάτι απλό: Ο θαυμασμός είναι η αρχή της επιθυμίας σου να πετύχεις κάτι. Να αποκτήσεις γνώση. Κάπως έτσι ξεκίνησα κι εγώ: Φώναξα μέσα μου ότι ΘΕΛΩ (όχι «πρέπει», αλλά «θέλω») να το κάνω και να αποδείξω ότι είμαι ΝΙΚΗΤΗΣ.

Όχι στους άλλους, ευτυχώς τα ξεπέρασα αυτά που τόσο κούραζαν τους άλλους όσο έφθειραν και τον εαυτό μου. Αλλά να δείξω σε εμένα τον ίδιο ότι είμαι ΝΙΚΗΤΗΣ. Των κακών συνηθειών, της νιρβάνας, της αναισθησίας μου.

Αυτές θα νικήσω. Διότι κάμποσα πράγματα που θα μπορούσα να είχα κάνει στα 20, δεν τα έκανα. Ενώ μπορούσα τα απέφευγα! Είχε να κάνει με το γεγονός ότι είχε αποκατασταθεί επαγγελματικά, ότι έβγαζα καλά χρήματα για την ηλικία μου, ότι με τα ταξίδια γνώριζα τον κόσμο, ότι είχα υψηλές γνωριμίες που μου παρείχαν ασφάλεια, συν και την έπαρση (που δε μπόρεσα τότε να «καταπολεμήσω») που πιάνει ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων σε κάποια δεδομένη χρονική στιγμή.

Στην πορεία διαπίστωσα ότι η γνώση δεν είναι απλώς δύναμη, αλλά δε σταματά ποτέ. Τι δουλειά έχω στα 51 μου να διαβάζω λατινικά, αρχαία ελληνικά και φιλοσοφία; Μεγάλη δουλειά.

Κατ’ αρχήν είναι το θέμα της γνώσης που σας έλεγα. Κατά δεύτερο λόγο είναι ότι η φιλοσοφία σε οδηγεί από μόνη της σε μόνιμη εσωτερική αναζήτηση, σε αυτοκριτική, σε έρευνα, σε ηρεμία.

Ασχολούμαι πλέον με όσα είναι σημαντικά για να βελτιώσουν τη ζωή μου και όχι με όσα περιέχουν τοξικότητα. Μακριά από ίντριγκες, συνωμοσίες, κουτσομπολιά, ανταγωνισμούς (χωρίς νόημα). Φτάνει.

«Δεν υπάρχει ηλικιακό όριο στη φιλοσοφία, πρέπει να το κάνουν και οι νέοι και οι γέροι» διάβασα ότι είχε πει ο Επίκουρος. Μεγάλη κουβέντα, στην οποία έβαλε και τα δύο ηλικιακά άκρα.

Διότι- όπως ανέφερε ο Επίκουρος- με τη φιλοσοφία ο νέος είναι ταυτόχρονα και ώριμος ενώ ο ηλικιωμένος μπορεί να είναι ταυτόχρονα και νέος απολαμβάνοντας τα αγαθά της ευδαιμονίας.

Είναι προτιμότερο να επιδιώκουμε την απόκτηση του αγαθού από το να μοιρολατρούμε και να μιζεριάζουμε για όσα δεν κάναμε. Διότι πάντα μπορούμε να τα πετύχουμε. Αρκεί να το θέλουμε.

Ο Πρωταγόρας, αγνωστικιστής ο ίδιος, έφερε το θέμα της «ειμαρμένης» δηλαδή της προκαθορισμένης χρονικής στιγμής από τη μοίρα. Προφανώς είναι η δική μου «ειμαρμένη» τώρα.

Δεν έχει σημασία ότι προσπαθώ να συνδυάσω διάβασμα, δουλειά, τα πάντα. Προφανώς και η μέρα είναι μικρή για όλα αυτά αλλά με το πρόγραμμα θα τα καταφέρω. Όπως μπορεί να τα καταφέρει ο καθένας από εσάς, αρκεί να το θέλει.

Σας το προτείνω, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Για εμένα το να είμαι φοιτητής αποτελεί απωθημένο. ΟΚ, γνωρίζω ότι δε θα έχω την «έξαλλη φοιτητική ζωή» με τις αντίστοιχες αναμνήσεις να με συνοδεύουν, που κι αυτά είναι σημαντικά στη ζωή ενός που τα περνά.

Όμως θα έχω κάτι πολύ περισσότερο: Θα έχω αποκτήσει γνώση, θα έχω ωφελήσει τον εαυτό μου (κάτι που ήδη αισθάνομαι) κι αν καταφέρω να «ωθήσω» έστω κι έναν στον ίδιο δρόμο, τότε θα έχω προσφέρει πολλά περισσότερα.

Κι αν έχετε και καλό δάσκαλο (όπως εγώ έχω την καλύτερη δασκάλα) τότε όλα θα είναι καλύτερα. Πιστέψτε με. Τολμήστε.

Μια φορά ζούμε.