«Χριστός» στα λόγια και «σατανάς» στις πράξεις. Η αποθέωση του «εμπορίου θρησκείας»

Έχω κατασταλάξει στο ότι δεν έχει σημασία αν πιστεύεις σε Χριστό, Μωάμεθ, Βούδα, Δία, αν είσαι "ειδωλολάτρης", αν δεν πιστεύεις πουθενά, όσο το να είναι χρήσιμος και ωφέλιμος στον εαυτό σου και στους γύρω σου.

Είναι τόσο απλά τα πράγματα στο μυαλό μου. Όταν ένας άνθρωπος κάνει το καλύτερο και το πλέον ωφέλιμο για την κοινωνία και τον εαυτό του, τότε πολύ απλά δε με ενδιαφέρει σε τι Θεό πιστεύει, αν είναι θρήσκος ή όχι. Αντίθετα με ενθουσιάζει με τις πράξεις του, διότι αυτόματα γίνεται πρότυπο για εμένα, ώστε να αφήσω πίσω τις όποιες κακές σκέψεις και να ακολουθήσω το δικό του δρόμο.

Κάπως έτσι έφτασα στο σημείο να διαχωρίζω τους ανθρώπους, όχι φυσικά ανάλογα με τη θρησκεία τους, αλλά από τις πράξεις τους. Ούτε και υπάρχει ταμπέλα στο ότι η «τάδε θρησκεία είναι καλή ενώ η δείνα είναι κακή», ούτε απαραίτητα ένας που δηλώνει θρήσκος είναι καλός άνθρωπος αλλά ούτε και κακός ενώ το ίδιο ισχύει και για τον άθεο: Δεν είναι απαραίτητα καλός ούτε και σίγουρα κακός!

Δε μπορώ να πιστέψω, για παράδειγμα, ότι στη δική μας θρησκεία, αν ένας άνθρωπος είναι καλός, ενάρετος, ηθικός, χρήσιμος, ωφέλιμος, βοηθά το συνάνθρωπο, δεν έχει πειράξει κανέναν, εφόσον είναι Μουσουλμάνος η πόρτα του (αποκαλούμενου) Παραδείσου θα είναι κλειστή.

Διότι θα πρόκειται για μια απάνθρωπη θρησκεία, που θα βασίζεται στο δογματισμό, στον σκοταδισμό, στο διαχωρισμό των ανθρώπων. Δε θυμάμαι να είχε διδάξει ο Χριστός κάτι τέτοιο.

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι το «εμπόριο θρησκείας» είναι ένα καταφύγιο- όχι πάντα ασφαλές όπως είδαμε σε πρόσφατες περιπτώσεις- αλλά κι επικερδές (όπως επίσης έχει αποδειχθεί ποικιλοτρόπως). Κι εδώ έρχεται η δική μας η σειρά: Να διαχωρίσουμε τον «έμπορο» από τον πιστό.

Το ότι κάποιος «φωνάζει» ότι είναι Χριστιανός (ή Μουσουλμάνος ή Βουδιστής ή ειδωλολάτρης ή άθεος) δε σημαίνει ότι οι πράξεις του ακολουθούν τα λόγια του. Το τι είναι πραγματικά κάποιος, φαίνεται στην πράξη.

Είναι όμως αρκετά ισχυρό το «προσωπείο» εκείνου που χρησιμοποιεί τη θρησκεία ως βιτρίνα προκειμένου να καλύψει πόσο αδίστακτος είναι. Και κάπως έτσι ξεγελά την κοινωνία.

Την ίδια στιγμή μπορεί να βιάζει παιδιά (όπως πχ ο Μίχος) αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όσοι δηλώνουν Χριστιανοί είναι βιαστές.

Η φιλανθρωπία και οι δωρεές αποτελούν ακόμα ένα «όπλο» που κρύβει το πραγματικό τους πρόσωπο, αλλά εδώ υπάρχει κι ευθύνη της εκκλησίας! Που δέχεται τις προσφορές και τις φιλανθρωπίες, έτσι απλά, χωρίς να σκέφτεται από πού έρχονται.

Στην Κολομβία για παράδειγμα, οι δωρεές του Εσκομπάρ δεν έχουν προηγούμενο ούτε και σύγκριση. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο Εσκομπάρ ήταν καλός Χριστιανός ή ότι οι καλοί Χριστιανοί (αυτοί που το δηλώνουν δηλαδή) είναι απαραίτητα κι έμποροι ναρκωτικών;

Ο καλός Χριστιανός είναι ο παπά- Φώτης στο αριστούργημα του Νίκου Καζαντζάκη, «ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Άλλη αμαρτωλή ιστορία και ο Καζαντζάκης. Προφανώς ο μεγαλύτερος Χριστιανός που έθιγε την ΕΚΚΛΗΣΙΑ Α.Ε. και αφορίστηκε! Καθώς η Εκκλησία, άγνωστο πως, έχει τη δύναμη να αφορίζει και να κρίνει ποιοι είναι Χριστιανοί και ποιοι όχι.

Προσωπικά είμαι πιστός Χριστιανός. Δεν το έχω κρύψει αλλά δε μπορώ να κρύψω επίσης ότι οι ανθρώπινες αδυναμίες δε μου επέτρεψαν να είμαι αυτό που πραγματικά πρεσβεύει η πίστη μου.

Μόνο που στη δική μου θρησκεία, όπως την έχω στο μυαλό μου, έχουν δικαιώματα όλοι, ανεξάρτητα του τι πιστεύουν. Με ενδιαφέρει να κάνουν το καλό.

Δε με ενδιαφέρει ποιοι το φωνάζουν γιατί έτσι «μισούν» τους άλλους. Με ενδιαφέρει μόνο όσοι πιστεύουν ΜΕ ΠΡΑΞΕΙΣ κι ας μη γράφει «χριστιανός ορθόδοξος» η ταυτότητά τους.

Όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα χρησιμοποίησαν αυτό το «εμπόριο θρησκείας» για να πετύχουν να επιβληθούν. Να φοβίσουν. Να διχάσουν.

Αυτό δεν είναι θρησκεία.

Πίστευε και μη μιλάς, λοιπόν. Μόνο πράξε!

Follow me

Facebook

Twitter