Niko's Area

Ο Πλάτωνας έλεγε ότι για να έχουμε μια ιδανική Πολιτεία θα πρέπει οι φιλόσοφοι να γίνουν πολιτικοί ή οι πολιτικοί να γίνουν φιλόσοφοι. Σε κάθε περίπτωση, όμως, δε θα μπορούσε ένας «μη πεπαιδευμένος» να θεωρηθεί κατάλληλος για να κυβερνήσει. Και σ’ αυτό το σημείο υπάρχει κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση αποσυμβολίζοντας την αλληγορία του «Μύθου του Σπηλαίου». Και με προβλημάτισε ταυτόχρονα αφού αποτελεί τροφή για σκέψη. -Είναι ακατάλληλοι να κυβερνήσουν αυτοί που δεν έχουν γνώση και παιδεία, που δε διαθέτουν πνευματικό υπόβαθρο. Που δεν έχουν φτάσει στο «αγαθό», δεν έχουν κατακτήσει την ευδαιμονία και λειτουργούν ιδιοτελώς, με προτεραιότητα στα υλικά αγαθά -Όμως είναι ακατάλληλοι να κυβερνήσουν κι εκείνοι που είναι μεν πεπαιδευμένοι αλλά είναι προσκολλημένοι αποκλειστικά στην πνευματική τους ενασχόληση. Αδιαφορούν για τα κοινά, ζουν εις «μακαρίους νήσους», δεν έχουν καμία διάθεση να προσφέρουν.   Δεν ακολουθούν το σκληρό καθήκον και το ηθικό χρέος να μεταδώσουν αυτή την «παιδεία

Ο καλύτερος δρόμος ώστε να ανακαλύψεις τι πραγματικά ζητάς είναι ο εξής: Άρχισε να κάνεις ερωτήσεις στον εαυτό σου σχετικά με όσα σε απασχολούν για να πάρεις ειλικρινείς απαντήσεις. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι στην Ελλάδα, αρχίζουμε τα αναθέματα, τις κατάρες και τους ξεσηκωμούς. Δεν είμαι εναντίον του να αναζητάς το δίκιο σου με πολιτισμένο και κόσμιο τρόπο, το βρίσκω αυτονόητο εκτός από εξόχως δημοκρατικό. Μετά την τραγωδία στα Τέμπη, απλώθηκε παντού μια οργή. Δικαίως. Το να χάνονται συνάνθρωποί μας κατ’ αυτόν τον τρόπο και παράλληλα να είσαι αναγκασμένος να ανέχεσαι και την προπαγάνδα των ξεδιάντροπων που αποτελούν όνειδος για το δημοσιογραφικό λειτούργημα (κι εφόσον επιμένουν να αποκαλούνται δημοσιογράφοι ) αποτελεί τεράστιο βάρος. Στη ψυχή, στο μυαλό ακόμα και στο σώμα. Δεν είναι μεγάλες οι αντοχές μας, το γνωρίζουμε καλά. Μόλις περάσουν λίγες ημέρες, ο πόνος θα παραμείνει στους συγγενείς των συνανθρώπων μας που χάθηκαν τόσο άδικα. Μόνο σε αυτούς. Για τους υπόλοιπους η ζωή

Στο Σύνταγμα δε συγκεντρώθηκαν «μπαχαλάκηδες» ούτε και περίεργοι. Η πιο ηχηρή σιωπή που υπήρξε ποτέ απλώθηκε παντού σε όλη την Ελλάδα. Η σιωπή μας ακούστηκε εκκωφαντικά. Ήταν για τα παιδιά μας. Γι’ αυτό που θέλουν και πρέπει να ζήσουν σε μια χώρα κανονική, πολιτισμένη που θα ταιριάζει σε όλα με το υπέροχο κλίμα και την ιστορία της. Μια χώρα που τη λούζει ο ήλιος για δέκα μήνες το χρόνο, που έχει απαράμιλλη ομορφιά (έχουμε βαλθεί να την καταστρέψουμε βέβαια) αλλά μας πληγώνει όλο και περισσότερο. Για τα παιδιά μας που τους κουνούσαν το δάχτυλο ότι «παρτάρουν ανέμελα και μεταδίδουν τον κορονοϊό». Έτσι τους έλεγαν εκείνοι που δεν τους έχουν εξασφαλίσει ούτε μέλλον, ούτε παιδεία, ούτε υγεία, ούτε ασφάλεια. Εκείνοι που ψελλίζουν κάτι ασάφειες για το λόγο που ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ μπήκαν σε ένα τρένο και δε βγήκαν ποτέ ζωντανά. Για τα παιδιά μας που είναι καταδικασμένα- όσα δεν είναι πορφυρογέννητα, τα περισσότερα δηλαδή- να ζουν στο απόλυτο ρημαδιό, να μη ξέρουν τι θα κάνουν ακόμα κι αν εξα

Την τελευταία φορά που είδα το βίντεο του Luben TV σχετικά με την «ελληνική δημοσιογραφία μετά τα Τέμπη» είχε περίπου 300 χιλιάδες προβολές μέσα σε διάστημα 14 ωρών. Η αποδοχή σε αυτό το βίντεο του Luben TV από πλευράς του κόσμου ήταν τεράστια! Περισσότερα από 14 χιλιάδες likes κι αν διαβάσετε τα σχόλια, θα σας πιάσει απελπισία. Συγνώμη, πρώτο λάθος! «Θα μας πιάσει απελπισία». Πολύ κακώς βάζω τους αναγνώστες σε αυτή τη θέση. Οι πρώτοι που πρέπει να προβληματιστούμε είμαστε οι δημοσιογράφοι (ή όσοι δηλώνουμε δημοσιογράφοι) καθώς θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει η γνώμη που έχει ο κόσμος για εμάς. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ! Διότι πολλοί απ’ εκείνους που βρίσκονται σε θέση καθημερινής επαφής με τον κόσμο, μέσω της τηλεόρασης ή του ραδιοφώνου, έχουν τις δικές τους δουλειές να κάνουν. Αυτό τους απασχολεί. Το βίντεο του Luben TV λοιπόν έχει την αποδοχή ακριβώς επειδή οι δημοσιογράφοι- σταρ είναι αποκομμένοι πλήρως από την κοινωνία, δεν τους ενδιαφέρει το αν

Όταν γίνεσαι πατέρας (ή μητέρα) τότε μπορείς και καταλαβαίνεις την αγωνία των γονιών σου για κάθε τι που έκανες όταν ήσουν μικρός ή νέος! Τότε που σου έλεγαν «όταν κάνεις παιδιά θα καταλάβεις»! Από χθες η σκέψη μου δε μπορεί να ξεκολλήσει όχι μόνο από τα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη αλλά και από τους γονείς τους! Δε ξέρω πώς να το περιγράψω. Να είναι η χαρά σου να βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει και ξαφνικά να ετοιμάζεσαι να το «αποχαιρετήσεις»! Γιατί; Επειδή επέστρεφε στη βάση του, στα όνειρά του, στη ζωή του, στις σπουδές του. Και χάθηκε. Απότομα! Βίαια! Εγκληματικά! Βλέπεις τις φωτογραφίες των παιδιών που χάθηκαν! Χαμογελαστά και αισιόδοξα πρόσωπα, ξέγνοιαστα, διψασμένα για ζωή! Τα μάτια τους έλαμπαν από ευτυχία! Που να ήξεραν σε τι χώρα ζουν και δυστυχώς πλέον χρησιμοποιούμε άλλο χρόνο (έζησαν)! Ας είμαστε ρεαλιστές. Για εμάς αυτά τα συναισθήματα είναι μεν έντονα αλλά δε θα έχουν διάρκεια. Αυτή τη στιγμή συμπαραστεκόμαστε στους γονείς όπως μπορούμε, με τη σκέψη μας, με την