Niko's Area

Άναρθρες κραυγές, τσιρίδες, έλλειψη πολιτισμού γλώσσας, ακαταλαβίστικες θεωρίες, χαρακτηρισμοί πεζοδρομίου, «εξυπνακισμοί» σε ένα περιβάλλον που θυμίζει «ποδοσφαιρική αρένα» και μάλιστα του χαμηλοτέρου επιπέδου. Ακόμα κι αν έχεις καλή διάθεση (που είχα) να παρακολουθήσεις τη συνεδρίαση της Βουλής, τελικά δεν αποφεύγεις την αηδία. Από τη μία λες «δε θα τους κάνω τη χάρη να μη συμμετέχω» κι από την άλλη πιάνεις το κεφάλι σου και φωνάζεις με απόγνωση «πως κατάντησε έτσι αυτή η χώρα»!!! Να εκπροσωπείται (εμείς τους ψηφίζουμε βέβαια) από ανθρώπους που υπό φυσιολογικές εποχές δε θα περνούσαν ούτε έξω από τη Βουλή, αλλά πλέον, με την πτώση κάθε αξίας, με την εξαφάνιση κάθε αρχής στη ζωή μας, όχι απλώς μπαίνουν μέσα αλλά δε βγαίνουν κιόλας. Αλήθεια, είστε ευχαριστημένοι απ’ αυτή την εικόνα; Είναι ήθος και μέγεθος πολιτικών αυτό που ζείτε τα τελευταία χρόνια; Είναι εκφράσεις αυτές που ακούγονται και σας τιμούν- ως δημοκρατικούς πολίτες- να γράφονται και στα πρακτικά; Το 2123 θα πάει ένα

Στους ατέλειωτους περίπατους που μου αρέσει να κάνω στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, εντελώς αυθόρμητα επιστρέφουν στο μυαλό μου οι αναμνήσεις μιας άλλης εποχής. Ξεκινώντας το περπάτημα από τα Πετράλωνα, συνεχίζοντας στο Θησείο, καταλήγοντας στην Πλάκα και στο Σύνταγμα και περνώντας μέσα από το Ζάππειο, τον Εθνικό Κήπο, το Κολωνάκι, αυτόματα ένα παζλ από αναμνήσεις αρχίζει και σχηματίζεται μέσα στο κεφάλι μου. Εκεί μεγάλωσα. Εκεί βρίσκονται οι πιο όμορφες εικόνες και οι πιο γλυκές αναμνήσεις. Και βέβαια όταν περπατάς, με χαλαρή διάθεση και είσαι μόνος, η καλύτερη συντροφιά είναι οι σκέψεις. Διότι περνάς από σημεία που κάτι σου θυμίζουν. Κι αμέσως «επιστρέφεις» 20-30 χρόνια πίσω και ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη σου. Δεν έχω άσχημες αναμνήσεις από παιδί ή έφηβος. Ποτέ δε μου έλειψαν οι φίλοι αν και ήμουν πάντοτε «μαζεμένος» και δεν «ανοιγόμουν» εύκολα. Επίσης πρόλαβα την εποχή που παίζαμε στους δρόμους. Και σαν παιδί ΕΠΑΙΞΑ κι ΕΤΡΕΞΑ πολύ. Μεγάλωσα στο δρόμο, πανέμορφη εμ

Την ώρα που τα φώτα της πόλης άναβαν καθώς η νύχτα απλωνόταν στην Αθήνα, εσύ έμπαινες σε ένα διαφορετικό κόσμο. Δεν ήταν φανταχτερός αλλά ταπεινός! Όμως, ήταν τόσο όμορφος. Εσύ, τα βαρέλια με το κρασί, το καρό τραπεζομάντηλο, η λαϊκή ή ρεμπέτικη μουσική που συνόδευε τη νύχτα σου και ήθελες να τραγουδήσεις. Αισθανόσουν πλούσιος! Είχες τα πάντα. Παρέα, καλό κρασί και ωραίους μεζέδες. Χαρά, κέφι. Και ήταν σα να γίνεσαι ένα με τις άλλες παρέες. Επαναλαμβάνω ότι το τοπίο δεν ήταν φανταχτερό κι εντυπωσιακό! Όμως δε σε ενδιέφερε γιατί αισθανόσουν ότι γίνεσαι μέλος μιας μυσταγωγίας στην παλιά Αθήνα. Οι ελάχιστες παραδοσιακές ταβερνούλες που είχαν μείνει στις γειτονιές μας κατά τη δεκαετία του ’80 και λιγότερο τη δεκαετία του ’90 ήταν σα να μπαίνεις σε χρονομηχανή. Σα να γυρίζεις πίσω στη δεκαετία του ’50 και να ακούς τη βαριά φωνή του ρεμπέτη, τη ξύλινη φωνή του Μπιθικώτση. Να τραγουδάς συνεπαρμένος απολαμβάνοντας το κρασί και τα μεζεδάκια σε ένα περιβάλλον τόσο λιτό αλλά συνάμα νοσταλ

Η Δώρα Τσαμπάζη, σύζυγος του αείμνηστου Αλέξανδρου Νικολαϊδη προχώρησε σε μια ανάρτηση που ξεγύμνωσε- για ακόμα μια φορά- το μέγεθος της τοξικότητας, της μισανθρωπίας και του δηλητηρίου που έχει διαχυθεί στην κοινωνία. Δε θα κάνω λόγο για «το μέγεθος της βλακείας» διότι έτσι θα αθωώσω τον καθένα που ευχόμενος «ψόφο, καρκίνο, θάνατο» και όλα αυτά τα συναφή σε κάποιον συνάνθρωπό του επειδή έτσι απλά διαφωνεί μαζί του σε θέματα πολιτικής ή αθλητικών για παράδειγμα. Είμαι βέβαιος ότι εσύ, που έτσι απλά κι εύκολα, αβίαστα και με ικανοποίηση εύχεσαι «καρκίνο και ψόφο» σε συνάνθρωπό σου, δεν έχεις τίποτα να προσφέρεις στην κοινωνία, στον εαυτό σου, στην οικογένειά σου. Είσαι ανάξιος για το οτιδήποτε. Αυτή η νέα συνήθεια που ξεφύτρωσε τα τελευταία χρόνια με τις «κατάρες» να πέφτουν σωρηδόν και άνευ δεύτερης σκέψης, αντικατέστησε την επίσης εμετική συνήθεια να βρίζεις τη μάνα ή τη σύζυγο του άλλου. Και το θέμα είναι ότι τη δεχόμαστε χωρίς δεύτερη σκέψη, λες και είναι ο πρωινός καφές που

Η ζωή είναι μία αλλά οι επιλέξιμοι βίοι είναι πολλοί! Αυτή η πρόταση αποτελεί την πρώτη σημαντική διαφορά ανάμεσα στη ζωή και το βίο, επειδή τα «μπερδεύουμε». Μόνο μια φορά ζεις και πρέπει να το απολαύσεις. Να διεκδικήσεις ό,τι καλύτερο για το βίο σου, να είσαι αποτελεσματικός και χρήσιμος, πρωτίστως στον εαυτό σου κι επομένως- ως φυσικό επακόλουθο- στην κοινωνία. Επέλεξε, λοιπόν, το πως θέλεις να ζήσεις! Ποτέ να μην πεις «είναι αργά πια» και ποτέ να μην αναφέρεις ότι «είμαι ακόμα πολύ μικρός»! Πάντοτε πρέπει να είσαι παραγωγικός διότι έτσι απολαμβάνεις τις αρετές και τα προνόμια της ζωής. Του διαστήματος, δηλαδή, που αναπνέεις, που υπάρχεις, που ανοίγεις τα μάτια σου και βλέπεις τον κόσμο. Πρόσφατα είχα γράψει ένα κείμενο σχετικά με την απόφασή μου να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο σε αυτή την ηλικία . Είναι κάτι που οφείλω στον εαυτό μου κι επιτρέψτε μου να ομολογήσω ότι από τη στιγμή που το αποφάσισα αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Νοιώθω πιο σίγουρος στις αποφάσεις

Η Τζασίντα Άρντερν θα μπορούσε να αποτελέσει το καλύτερο παράδειγμα μήπως και φιλοτιμηθούν κάποιοι καρεκλοκένταυροι στην Ελλάδα, όμως δεν τρέφω αυταπάτες. Στα έξι χρόνια της πρωθυπουργίας της στην Νέα Ζηλανδία δεν είχε εύκολες καταστάσεις να διαχειριστεί, τόσο σε ό,τι αφορά στο εσωτερικό όσο και διεθνώς. Οι αποφάσεις που πήρε ήταν δύσκολες αλλά κέρδισε τον κόσμο για τους εξής λόγους: Πρώτον για την ευγένεια. Δεύτερον για την αποφασιστικότητα. Τρίτον γα την ηγετική προσωπικότητα. Η Τζασίντα Άρντερν έδωσε και τη ψυχή της για τη χώρα της υπενθυμίζοντας πάντα ότι θα πρέπει να είμαστε ευγενικοί, θετικοί και καλοσυνάτοι. Να σεβόμαστε τον εαυτό μας. Να λειτουργούμε ανθρωποκεντρικά και όχι ανάλογα με το τι μας προστάζουν οι χαρτογιακάδες φιγουρατζήδες aka επικοινωνιολόγοι. Στα 37 της χρόνια, ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας ενώ προεκλογικά είχε αντιμετωπίσει παράξενες ερωτήσεις όπως: «Τι θα κάνετε σε περίπτωση που μείνετε έγκυος;». Η Άρντερν, τους είχε αποστομώσει με μια τοποθέτηση

Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα από αναμνήσεις, εικόνες, χρώματα και οσμές της Μάνης και κατά μια έννοια είμαι τυχερός που πρόλαβα την «πρωτόγονη» εποχή. Διότι μπορώ να συγκρίνω και να επιβεβαιώσω τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν οι άνθρωποι σε χωριά της Ελλάδας, ακόμα και τη δεκαετία του ’70. Πρόλαβα έστω κι αμυδρά, την εποχή που ανεβαίναμε στο μουλάρι ή το γαϊδουράκι για να φέρουμε νερό από το πηγάδι! Αλήθεια, ΤΙ ΝΕΡΟ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙΝΟ;;;; Κρύσταλλο! Τρομερό. Επίσης πρόλαβα την εποχή που δεν υπήρχε ηλεκτρικό σε χωριάτικα σπίτια. Όταν βράδιαζε, ανάβαμε τις μεγάλες λάμπες και καθόμασταν έξω στην αυλή, όλοι μαζί. Η μοναδική εξοικείωση με τη φύση, γεμάτη ανεμελιά, παιχνίδι αλλά και ήχους από τα άγρια ζώα, τα τσακάλια κυρίως, που σου υπενθύμιζαν την παρουσία τους. Το βράδυ για να ανέβουμε στο δωμάτιο παίρναμε τις λάμπες πετρελαίου για να μη γκρεμοτσακιστούμε. Το πρωί μας ξυπνούσε η φωνή του κόκορα και μαζί η ζωηράδα από τις κοτούλες που φώναζαν. Η γιαγιά με έπαιρνε αγκαλιά- ακόμα το θ

Για την ιεροτελεστία της στιγμής που άρχιζες να χτυπάς με μανία τα πλήκτρα στη γραφομηχανή και συγχρονιζόσουν με τους άλλους που έκαναν το ίδιο πράγμα στην αίθουσα σύνταξης, έχω γράψει πολλές φορές. Αυτό δεν αντικαθίσταται από τίποτα! Ο θόρυβος αυτός, η ενέργεια που έβγαζες, η ηδονή με την οποία πατούσες το τελευταίο πλήκτρο και τραβούσες το χαρτί από τη ροδέλα για να το πας στο συντάκτη ύλης, δεν μπορούν να υποκατασταθούν ούτε από το PC , ούτε από το laptop ή το δίκτυο και τον εκτυπωτή. Η γραφομηχανή ήταν κάτι παραπάνω από τη «ψυχή» του δημοσιογράφου. Ταυτίστηκε μαζί της. Όπως και με τη μυρωδιά της «φρέσκιας» εφημερίδας όταν έβγαινε από το πιεστήριο. Όπως με τα αξημέρωτα βράδια στην Ομόνοια όπου συναντιόμασταν όλοι για να πάρουμε τις εφημερίδες της ημέρας, να ρίξουμε μια πρώτη ματιά και το πρωί, αφού ξυπνούσαμε, να κάνουμε ακόμα πιο αναλυτική ανάγνωση ώστε να είμαστε πανέτοιμοι για την επόμενη μέρα. Το γραφείο, η γραφομηχανή και το τηλέφωνο! Αυτά ήταν τα εργαλεία. Με αυτά όφε

Για εμένα δεν είναι διόλου ανατριχιαστικό αλλά σίγουρα είναι το θέμα της ημέρας σε ό,τι αφορά στο νεαρόκοσμο που βρέθηκε στην κηδεία του Κωνσταντίνου. Απ’ εκεί και πέρα, θα άρχιζα απ' αυτό μήπως και κάποια στιγμή δεήσουμε να καταλάβουμε ότι θα πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη βαρύτητα, όχι στο να χαϊδεύουμε αυτιά μέσω της Ελληνικής Ιστορίας αλλά να αντέξουμε ακόμα και τα άσχημα αυτής. Με λίγα λόγια να μάθουμε την ΑΛΗΘΕΙΑ . Η ιστορία γράφεται από τους νικητές, αλλά κατά το παρελθόν έχει διαμορφωθεί κι από προδότες και μειοδότες . Από ανθρώπους που πλήγωσαν τη χώρα, για ίδιον όφελος , που την πρόδωσαν , που υπηρέτησαν ξένα συμφέροντα. Και να αποδεχτούμε ότι ακόμα και οι προδότες είναι μέρος της ιστορίας μας το οποίο πρέπει να αποδεχτούμε και κυρίως να παραδειγματιστούμε . Όταν η ιστορία στο σχολείο «πουλάει» μόνο εθνική και θρησκευτική υπερηφάνεια , αγνοώντας βασικά ιστορικά γεγονότα που αν παραδειγματιζόμασταν απ’ αυτά θα ήμασταν περισσότερο έτοιμοι και δυνατοί να αντιμετωπίσουμε τη