Έρωτας στα χρόνια που δεν υπήρχαν social media ούτε και κινητά

Στους ατέλειωτους περίπατους που μου αρέσει να κάνω στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, εντελώς αυθόρμητα επιστρέφουν στο μυαλό μου οι αναμνήσεις μιας άλλης εποχής.

Ξεκινώντας το περπάτημα από τα Πετράλωνα, συνεχίζοντας στο Θησείο, καταλήγοντας στην Πλάκα και στο Σύνταγμα και περνώντας μέσα από το Ζάππειο, τον Εθνικό Κήπο, το Κολωνάκι, αυτόματα ένα παζλ από αναμνήσεις αρχίζει και σχηματίζεται μέσα στο κεφάλι μου.

Εκεί μεγάλωσα. Εκεί βρίσκονται οι πιο όμορφες εικόνες και οι πιο γλυκές αναμνήσεις.

Και βέβαια όταν περπατάς, με χαλαρή διάθεση και είσαι μόνος, η καλύτερη συντροφιά είναι οι σκέψεις.

Διότι περνάς από σημεία που κάτι σου θυμίζουν. Κι αμέσως «επιστρέφεις» 20-30 χρόνια πίσω και ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη σου.

Δεν έχω άσχημες αναμνήσεις από παιδί ή έφηβος. Ποτέ δε μου έλειψαν οι φίλοι αν και ήμουν πάντοτε «μαζεμένος» και δεν «ανοιγόμουν» εύκολα. Επίσης πρόλαβα την εποχή που παίζαμε στους δρόμους. Και σαν παιδί ΕΠΑΙΞΑ κι ΕΤΡΕΞΑ πολύ. Μεγάλωσα στο δρόμο, πανέμορφη εμπειρία για εμάς τους παλαιότερους να βρισκόμαστε έξω χωρίς να φοβόμαστε τίποτα.

Κι όταν περνώ από ένα παγκάκι, από μια τοποθεσία όπου- ως έφηβος πλέον- έζησα τις πρώτες ομορφιές του συναισθήματος του έρωτα, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο «ζεστά». Διότι αρχίζουν οι αναζητήσεις.

Όχι μόνο στο «που να βρίσκεται εκείνο το κορίτσι» για παράδειγμα, αλλά κυρίως στις στιγμές. Αυτές ήταν που καθόριζαν τη ψυχική μας διάθεση και ήταν έντονες διότι δεν ήταν εύκολες. Δεν υπήρχαν social media ώστε να μπορείς να συνεννοείσαι και να παρακολουθείς τη δραστηριότητα. Δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα ώστε να μπορείς ανά πάσα ώρα και στιγμή να επικοινωνείς.

Γι’ αυτό κάθε λεπτό που ήμασταν μόνοι ήταν πολύτιμο. Και αδημονούσαμε να το ζήσουμε, πολύ έντονα, να το κρατήσουμε μέσα μας ως «πολύτιμο φυλαχτό» για την επόμενη όμορφη στιγμή.

Ούτε messenger, ούτε να δεις αν «θα στείλει», ούτε φωτογραφίες (κάθε είδους, όπως τώρα). Επικοινωνία μέσω τηλεφώνου (συνήθως από το «κόκκινο» με τον κερματοδέκτη στο περίπτερο ή το ψιλικατζίδικο) για ραντεβού. Ή «στήσιμο» στην πόρτα του σχολείου για να τη δεις να βγαίνει και να έχετε μερικά λεπτά μαζί. Ή «γράμμα» (ναι, υπήρχε κι αυτό) σε προκαθορισμένο και «γνωστό» σημείο με τον κίνδυνο να το βρει άλλος.

Το ραντεβού θα μπορούσε να είναι πχ σε τρεις μέρες σε μια συγκεκριμένη ώρα κι έκανες την προσευχή σου μην τυχόν και προκύψει κάτι και δεν έρθει διότι δεν ήταν εύκολο να επικοινωνήσετε νωρίτερα. Ακούγεται σα βασανιστήριο στη σημερινή εποχή όπου όλα είναι τόσο εύκολα, όμως- ειλικρινά- είστε άτυχοι όσοι δεν το ζήσατε.

Αυτή η προσμονή. Αυτή η αγωνία. Το καρδιοχτύπι. Στιγμές που σου έμεναν γιατί δεν ήταν συνήθεις. Αυτό το να κάθεσαι στο παγκάκι κι εκείνη πάνω στα πόδια σου, να είστε αγκαλιά και να φιλιέστε. Για ένα πεντάλεπτο, δεκάλεπτο και να μη θες να τελειώσει.

Αυτή η χαρά όταν την έβλεπες να ξεπροβάλλει στο ραντεβού. Η αγωνία για το αν θα έρθει, αν το ξέχασε, αν έτυχε κάτι! Αυτά δεν αλλάζουν. Ακόμα και η «προσοχή» μην τυχόν και σας δουν. Όχι ότι θα σας έκαναν κάτι αλλά αισθανόσουν ότι θα χανόταν όλος ο ρομαντισμός

Γιατί αυτό ήταν ρομαντισμός. Αυτό ήταν  ένταση στο συναίσθημα. 

Ας μη γίνονται όλα τόσο εύκολα. Δεν πειράζει.

Follow

Facebook

Twitter

Linkedin