Η γνώση είναι δύναμη, όχι τα βρισίδια

Για εμένα δεν είναι διόλου ανατριχιαστικό αλλά σίγουρα είναι το θέμα της ημέρας σε ό,τι αφορά στο νεαρόκοσμο που βρέθηκε στην κηδεία του Κωνσταντίνου.

Απ’ εκεί και πέρα, θα άρχιζα απ' αυτό μήπως και κάποια στιγμή δεήσουμε να καταλάβουμε ότι θα πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη βαρύτητα, όχι στο να χαϊδεύουμε αυτιά μέσω της Ελληνικής Ιστορίας αλλά να αντέξουμε ακόμα και τα άσχημα αυτής. Με λίγα λόγια να μάθουμε την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Η ιστορία γράφεται από τους νικητές, αλλά κατά το παρελθόν έχει διαμορφωθεί κι από προδότες και μειοδότες. Από ανθρώπους που πλήγωσαν τη χώρα, για ίδιον όφελος, που την πρόδωσαν, που υπηρέτησαν ξένα συμφέροντα. Και να αποδεχτούμε ότι ακόμα και οι προδότες είναι μέρος της ιστορίας μας το οποίο πρέπει να αποδεχτούμε και κυρίως να παραδειγματιστούμε.

Όταν η ιστορία στο σχολείο «πουλάει» μόνο εθνική και θρησκευτική υπερηφάνεια, αγνοώντας βασικά ιστορικά γεγονότα που αν παραδειγματιζόμασταν απ’ αυτά θα ήμασταν περισσότερο έτοιμοι και δυνατοί να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και να ωριμάσουμε, τότε δημιουργείται ένα χάος. Μια τοξικότητα, με στείρες αντιπαραθέσεις, με πόλωση, με ανόητα επιχειρήματα και με επίπεδο κάτω από το δάπεδο.

Και κυρίως με αμορφωσιά.

Η γνώση είναι δύναμη. Στην Ελλάδα (πιθανότατα και σε άλλες χώρες) κρύβουμε την αλήθεια με αποτέλεσμα να «βιάζουμε» την ιστορία ή να την υποδηλώνουμε στα δικά μας ευχολόγια. Να την προσαρμόζουμε σε μια τρομακτική πατριδοκαπηλεία, να δημιουργείται ένα έντονο χάσμα που δικαιολογεί απόλυτα το «διαίρει και βασίλευε». Προφανώς αν δεν ήμασταν (σχεδόν πάντοτε) διχασμένοι, δε θα βασίλευαν (όχι μόνο οι βασιλιάδες αλλά και) όλα αυτά τα πρόσωπα που έχουν παίξει δραματικό ρόλο στην κοινωνία μας.

Μένουμε πολύ στον ηρωισμό του ’21 που ασφαλώς και υφίσταται, αλλά αναφέρουμε επιγραμματικά (αν κι έπαιρνε ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ) τον «εμφύλιο» που άρχισε σχεδόν μετά την πρώτη τουφεκιά.

Αρνούμαστε να δεχτούμε ότι το «καθεστώς» της Τουρκοκρατίας συνεχίστηκε στην ελεύθερη Ελλάδα, με προύχοντες τραμπούκους που δεν έχασαν κανένα προνόμιο.

Καθιστούμε την Εκκλησία (όχι τη Θρησκεία, έχει διαφορά) σε κυρίαρχο και στρατηγικό ηγέτη της επανάστασης όταν την είχε αφορίσει.

Μαθαίνουμε την ιστορία «ελληνοκεντρικά», προσπερνώντας αδιάφορα τα δικά μας λάθη, πολιτικά, διπλωματικά και στρατηγικά.

Πριν καν τελειώσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι συνεργάτες των κατακτητών και δολοφόνων ναζί είχαν πιάσει «πόστα» πουλώντας αντικομμουνισμό ώστε να εξαγνιστούν (;) στη συνείδηση όλων για την προδοσία και τα αίσχη τους. Ως γνωστόν, στην Ελλάδα έγιναν τα λιγότερα δικαστήρια εγκληματιών πολέμου, καταδικάστηκαν οι λιγότεροι από κάθε άλλη χώρα. Και αυτοί οι προδότες έγιναν κυβερνητικά στελέχη και κατέλαβαν πολιτικά αξιώματα αφού «έδωσαν αίμα» μερικών ομοίων για να πειστεί ο κόσμος για την κάθαρση.

Οι ίδιοι οι κομμουνιστές κλείνουν τα μάτια στα δικά τους εγκλήματα και λάθη αφού ο στόχος τους είναι να έχουν το «μονοπώλιο» των λαϊκών αγώνων!

Αλήθεια, μάθαμε ποτέ τον αληθινό ρόλο της μοναρχίας στην Ελλάδα ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ; Για άλλους ήταν καλή για άλλους ήταν κακή. Για εμένα (που δε δηλώνω υποστηρικτής της) δε μπορούμε να είμαστε στα άκρα. Κάποιοι ωφέλησαν, κάποιοι έβλαψαν. Στη δική μου αξιολογική κλίμακα, η μοναρχία είναι ξεπερασμένο μοντέλο και με βάση ιστορικά γεγονότα, περισσότερο έβλαψε και λιγότερο ωφέλησε, στο σύνολό της. 

Αλλά να το καταλάβουν αυτό και κάμποσοι κοινοβουλευτικοί που μας «κληρονομούν» τα παιδιά, τα εγγόνια, τα ανίψια, τα δισέγγονα. Ίδιο δεν είναι;

Η ταραγμένη δεκαετία του ’60 θα έπρεπε να είναι ξεχωριστό μάθημα ιστορίας. Μια πολιτική σκηνή γεμάτη προδοσίες, συνωμοσίες και πόλωση. Μ’ έναν ανήμπορο και άπειρο νεαρό «Βασιλιά» που τον καθοδηγούσε μια φρικτή μητέρα (η γνωστή «Φρείκη») κι ένα μάτσο χυδαίων συμβούλων. Ο ίδιος δε μπορούσε ποτέ να υπάρξει ηγέτης. Δεδομένο. Άλλωστε δε φέρθηκε ως ηγέτης στη θητεία του.

Κι αν ο Κωνσταντίνος μαζί με τη μοναρχία καταδικάστηκαν από την ιστορία και το δημοψήφισμα του ’74, εν τούτοις άλλοι πρωταγωνιστές των Ιουλιανών του ’65 συνέχισαν μετά τη χούντα να κυριαρχούν πολιτικά!

Γιατί αυτοί είμαστε. Διότι είναι πολύ πιο εύκολο να πατήσεις κάτω ένα «νεκρό» από τον Δεκέμβριο του 67 και μετά και κυριολεκτικά νεκρό εδώ και κάμποσες μέρες, να τον βρίσεις, να τον διασύρεις γιατί είναι ασφαλής η διαδικασία: Ακίνδυνος ήταν όσο ζούσε και τώρα ακόμα περισσότερο.

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ γιατί με την έντονη ανάγκη σου να φωνάξεις πόσο... δημοκράτης είσαι, αν και ουσιαστικά είσαι ένας αγράμματος τενεκές ξεγάνωτος, προκαλείς πολλά προβλήματα. Έχεις την κάλπη για το δημοκρατικό σου δικαίωμα μαζί με τον καθημερινό σου βίο. Δεν έχουμε ανάγκη της τσιρίδες σου.

Αν πρέπει να ενωθεί η φωνή μας, αυτό να αποσκοπεί στην ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΓΝΩΣΗ. Κι εμείς και οι νέοι και οι μεγάλοι σε ηλικία ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, χωρίς φόβους κι ενοχές. Και τότε θα έχουμε μια ασφαλή εικόνα για όλα.

Αν είναι να ενωθούμε για να βρίζουμε ό,τι είναι «κάτω», τότε πολύ απλά συνεχίζουμε τη θλιβερή διαδικασία, κρατάμε την Ελλάδα στο χάος και συνεχίζουμε σε συγχορδία να βρίζουμε, να μισούμε, να διχάζουμε.

Προσωπικά το βρίσκω εντελώς χυδαίο να βρίζω ένα νεκρό άνθρωπο. Και σκέφτομαι παράλληλα ότι το Πολιτειακό έχει λυθεί οριστικά κι αμετάκλητα.

Follow

Facebook

Twitter

Linkedin