Πείτε την αλήθεια, δε σας λείπει η εφημερίδα;

Για την ιεροτελεστία της στιγμής που άρχιζες να χτυπάς με μανία τα πλήκτρα στη γραφομηχανή και συγχρονιζόσουν με τους άλλους που έκαναν το ίδιο πράγμα στην αίθουσα σύνταξης, έχω γράψει πολλές φορές.

Αυτό δεν αντικαθίσταται από τίποτα! Ο θόρυβος αυτός, η ενέργεια που έβγαζες, η ηδονή με την οποία πατούσες το τελευταίο πλήκτρο και τραβούσες το χαρτί από τη ροδέλα για να το πας στο συντάκτη ύλης, δεν μπορούν να υποκατασταθούν ούτε από το PC, ούτε από το laptop ή το δίκτυο και τον εκτυπωτή.

Η γραφομηχανή ήταν κάτι παραπάνω από τη «ψυχή» του δημοσιογράφου. Ταυτίστηκε μαζί της. Όπως και με τη μυρωδιά της «φρέσκιας» εφημερίδας όταν έβγαινε από το πιεστήριο.

Όπως με τα αξημέρωτα βράδια στην Ομόνοια όπου συναντιόμασταν όλοι για να πάρουμε τις εφημερίδες της ημέρας, να ρίξουμε μια πρώτη ματιά και το πρωί, αφού ξυπνούσαμε, να κάνουμε ακόμα πιο αναλυτική ανάγνωση ώστε να είμαστε πανέτοιμοι για την επόμενη μέρα.

Το γραφείο, η γραφομηχανή και το τηλέφωνο! Αυτά ήταν τα εργαλεία. Με αυτά όφειλες να κάνεις το καλύτερο δυνατό και να παραδώσεις στον κόσμο τη σωστή κι έγκυρη είδηση. Επιτρέπεται το λάθος (έστω κι αν το έπαιρνε βαρέως) αλλά ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να μη διασταυρώσεις.

Οι διορθωτές που έκαναν το κείμενό μας πιο όμορφο και σωστό ήταν ακόμα ένας κρίκος στην αλυσίδα. Η εφημερίδα, ήταν άλλη υπόθεση. Κανονικής δημοσιογραφίας κι όχι ξεπερασμένης όπως πολύ λανθασμένα επιμένουν ορισμένοι.

Πρόσφατα έκανα τις συγκρίσεις: Η κηδεία της Φρειδερίκης το ’81 και η κηδεία του Κωνσταντίνου το 2023. Τότε διάβαζες άρθρα κι απόψεις, που είχαν βέβαια φανατισμό ορισμένα (ερχόταν και το ΠΑΣΟΚ άλλωστε και το έδαφος ήταν πρόσφορα για τέτοιες τοποθετήσεις) αλλά και τεκμηρίωση. Οι εφημερίδες εξηγούσαν γιατί έπρεπε ή γιατί δεν έπρεπε να έρθει ο Κωνσταντίνος (ας πούμε, μαζί με διάφορα άλλα).

Τώρα άκουγες κι έβλεπες τσιρίδες, φωνές, χάος, άναρθρες κραυγές, βρισίδια στα social media, τοποθετήσεις που φανέρωναν έλλειψη γνώσης, ρεπορτάζ που ξεγύμνωναν την αγραμματοσύνη, ανοησία στο έπακρο, ουσία μηδέν.

Δίπλα σε αυτή την κατάσταση, να «ξεσαλώνει» το Twitter, ο μεγαλύτερος ΒΟΘΡΟΣ του 21^ου αιώνα, ο μεγαλύτερος βιασμός της λογικής και της αξιοπρέπειας, η κορυφή του μίσους και της τοξικότητας. Και οι ιστοσελίδες, δίπλα στον ορυμαγδό των ανοησιών που διαβάζαμε φρόντιζαν να αναδημοσιεύουν τους «τουιτεράδες» (ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;) και το μίσος που ξερνούσαν ή τη βλακεία που διοχέτευαν. Χωρίς επιχειρήματα αλλά με τσιτάτες εκφράσεις για να πάρουν καρδούλες.

Αν ποτέ «κλείσει» για 48 ώρες το Twitter θεωρώ ότι θα εξαντληθούν τα μανιοκαταθλιπτικά χάπια από τα φαρμακεία διότι αρκετά ψευδώνυμα δε θα έχουν μέσο ώστε να ξεσπούν τα συμπλέγματά τους και να αισθάνονται κυρίαρχοι.

Την ίδια στιγμή μια ανήμπορη (;) ΕΣΗΕΑ δε μπαίνει καν στον κόπο με μια ευγενική σύσταση να εξηγήσει ότι η αναπαραγωγή μηνυμάτων μίσους, αναρτήσεων που ξεφτιλίζουν ανθρώπινη αξιοπρέπεια ή δεν προσφέρουν το παραμικρό (αυτά είναι στο συντριπτικό ποσοστό το Twitter) δεν είναι δυνατό να αποτελούν δημοσιογραφικό περιεχόμενο.

ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΙΛΑΜΕ;

Ουδέποτε διάβασες στις εφημερίδες τι έλεγαν στο τάδε καφενείο την ώρα που συνέβαινε κάτι. Αλλά κι αν άκουγες αυτόν στο καφενείο, ήξερες ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ, τι πρεσβεύει. Εδώ κάνεις διάσημο το κάθε ψευδώνυμο που βγάζει τη ψυχοπαθολογία του.

Δεν είμαι εναντίον της προόδου. Είμαι εναντίον του τρόπου με τον οποίο χρησιμοποιούμε τα σύγχρονα μέσα.

Καταστρέψαμε τη δημοσιογραφία, ρίξαμε το επάγγελμα του δημοσιογράφου στα τάρταρα με αποτέλεσμα να ακούμε διαρκώς το «δεν υπάρχει πλέον δημοσιογραφία», κάναμε ισάξιο συνομιλητή τον κάθε αλήτη αφού αρκετοί έγιναν όμοιοι, γίναμε απλοί γραμματείς και κειμενογράφοι, διαλύσαμε κάθε αξία και κάθε δικαίωμα στο επάγγελμά μας.

Όσοι διοικούν πλέον τα Media δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με τη δημοσιογραφία. Γι αυτό και οι «άμεσοι συνεργάτες» τους δεν είναι τίποτα παραπάνω από ψωνισμένοι εγωκεντρικοί νάρκισσοι. Οι οποίοι κατά το παρελθόν ούτε απ’ έξω από εφημερίδα δεν περνούσαν (ως ανεπαρκείς) και πλέον μέσα στο χάος των ιστοσελίδων, υπό τις εντολές του ιδιοκτήτη και των συμφερόντων του και υπό την καθοδήγηση των στοιχηματικών εταιρειών (που ως μόνες που διαθέτουν χρήματα, κυριαρχούν στο διαφημιστικό παιχνίδι) παριστάνουν τα δημόσια πρόσωπα με παρέμβαση κι επιρροή. Με σέλφι!!! Κανονικά το κτίριο της ΕΣΗΕΑ θα είχε γκρεμιστεί από μόνο του με αυτά που γίνονται.

ΝΑΙ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

Γιατί στην Ελλάδα τουλάχιστον δε μπήκε στην άκρη επειδή ξεπεράστηκε αλλά για το λόγο ότι το σάιτ προσφέρει «τσάμπα ανάγνωση»! Γιατί η εφημερίδα δεν έπεισε ότι μπορεί να ακολουθήσει τη ροή των γεγονότων προσφέροντας θέση, άποψη, άρθρα κι έρευνα αλλά γιατί έγινε ΙΔΙΑ με τα σάιτ δημοσιεύοντας 20 ώρες μετά όσα είχαν ήδη διαβάσει οι αναγνώστες και όχι την προέκταση.

Διότι η ίδια η ΕΣΗΕΑ δε ξεκαθάρισε ως όφειλε ότι η ενημέρωση δε μπορεί να είναι ΤΣΑΜΠΑ και να γίνεται «κλωτσοσκούφι» στη χυδαιότητα των σχολίων, στον αριθμό των οποίων ποντάρουν οι «νεοδιευθυντές» για να παρουσιάσουν νούμερα! Τόσα έχουν (νούμερα), ας κοιταχτούν και στον καθρέπτη ή ας ψάξουν τριγύρω τους.

Δε γίνεται η ενημέρωση να μην πληρώνεται (άρα να υπάρχουν κι απαιτήσεις) από την επιθυμία των αναγνωστών να διαβάσουν κάτι καλό αλλά από στοιχηματικές εταιρείες. Ντροπή!

Γιατί οι ίδιες οι εφημερίδες παρασύρθηκαν στο παιχνίδι των προσφορών, παραμελώντας το περιεχόμενο και την ποιότητά του και ποντάροντας σε πράγματα εντελώς άσχετα με την ενημέρωση.

Ας το αποφασίσουμε πλέον κι ας το αποδεχτούμε: Το τέλος της εφημερίδας, όταν η γραφομηχανή σίγησε, σήμανε και το τέλος της δημοσιογραφίας.

Πλέον θέλουν κειμενογράφους και όχι ρεπόρτερ αφού το ρεπορτάζ, η είδηση, όπως την ξέραμε δεν παίζει ρόλο. Θα έρθει έτοιμη από το αφεντικό. Και με τις κατάλληλες αποδόσεις.

Καλά ξεμπερδέματα.

Follow

Facebook

Twitter

Linkedin