Όταν εύχεσαι καρκίνο να αναρωτιέσαι γιατί υπάρχεις!

Η Δώρα Τσαμπάζη, σύζυγος του αείμνηστου Αλέξανδρου Νικολαϊδη προχώρησε σε μια ανάρτηση που ξεγύμνωσε- για ακόμα μια φορά- το μέγεθος της τοξικότητας, της μισανθρωπίας και του δηλητηρίου που έχει διαχυθεί στην κοινωνία.

Δε θα κάνω λόγο για «το μέγεθος της βλακείας» διότι έτσι θα αθωώσω τον καθένα που ευχόμενος «ψόφο, καρκίνο, θάνατο» και όλα αυτά τα συναφή σε κάποιον συνάνθρωπό του επειδή έτσι απλά διαφωνεί μαζί του σε θέματα πολιτικής ή αθλητικών για παράδειγμα.

Είμαι βέβαιος ότι εσύ, που έτσι απλά κι εύκολα, αβίαστα και με ικανοποίηση εύχεσαι «καρκίνο και ψόφο» σε συνάνθρωπό σου, δεν έχεις τίποτα να προσφέρεις στην κοινωνία, στον εαυτό σου, στην οικογένειά σου. Είσαι ανάξιος για το οτιδήποτε.

Αυτή η νέα συνήθεια που ξεφύτρωσε τα τελευταία χρόνια με τις «κατάρες» να πέφτουν σωρηδόν και άνευ δεύτερης σκέψης, αντικατέστησε την επίσης εμετική συνήθεια να βρίζεις τη μάνα ή τη σύζυγο του άλλου. Και το θέμα είναι ότι τη δεχόμαστε χωρίς δεύτερη σκέψη, λες και είναι ο πρωινός καφές που πίνουμε.

Θα μπορούσαν να σου πουν «έλα μωρέ επειδή ένας υπάνθρωπος εύχεται καρκίνους, θα τον πάρουμε στα σοβαρά»; Ναι άνθρωπέ μου, θα τον πάρεις στα πολύ σοβαρά, διότι είναι ασύδοτος, διότι σπέρνει μίσος και δηλητήριο, διότι διαμορφώνει μια κατάσταση τοξική.

Είναι ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ και η ευθύνη των ιστοσελίδων που «πόνταραν» σε τέτοια σχόλια μίσους, με «ευχές» περί καρκίνου, θανάτου, ανεργίας κτλ μόνο και μόνο επειδή εξυπηρετούσε το χαμό που θα ακολουθούσε. Πόνταραν επάνω στο μίσος για να χτίσουν κοινό.

Και τι κοινό… Να το χαίρονται! Το κακό είναι, όμως, ότι το ανεχόμαστε κι εμείς.

Αποδεχθήκαμε τις κατάρες για «θάνατο, ψόφο, καρκίνο, αναπηρία» κτλ λες και είναι μια καθημερινότητα, κάτι φυσιολογικό.

Διαμορφώθηκε μια κοινωνία τοξική όπου κυριαρχούν το μίσος, η βία, οι απειλές, οι κατάρες. Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή ένας κομπλεξικός άνθρωπος, σέρνεται πίσω από την «ασφάλεια» του διαδικτύου, σίγουρος ότι κανείς δε θα του δώσει σημασία ώστε να τον αναζητήσει.

Διάβαζα συχνά τις αναρτήσεις του Αλέξανδρου. Με άλλες διαφωνούσα (σπάνια) με άλλες συμφωνούσα (πολύ συχνά). Διάβαζα από κάτω την τοξικότητα με απαντήσεις πληρωμένων τρολ για την ήττα του από τον Κορεάτη, με εκφράσεις απαράδεκτες, προσβλητικές, μειωτικές (έτσι πίστευαν). Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε κάποιος απ’ αυτούς να τα πει αυτά face to face στον Αλέξανδρο.

Δε ξέρω γιατί γίνεται αυτό. Αδυνατώ να καταλάβω το λόγο που φτάσαμε τόσο χαμηλά.

Φοβάμαι ότι αυτός ο υπάνθρωπος που είχε «ευχηθεί» καρκίνο στον Αλέξανδρο Νικολαϊδη και του οποίου την «ευχή» έβγαλε στην επιφάνεια η Δώρα, δεν αισθάνεται καμία ενοχή. Ίσα- ίσα που φουσκώνει από «υπερηφάνεια», αισθανόμενος «κυρίαρχος» και «δυνατός».

Που να ήξερε όμως πόσο κακομοίρης είναι εκτός από σκουπίδι.

Follow

Facebook

Twitter

Linkedin