Niko's Area

Τα φετινά μου γενέθλια είναι πολύ πιο διαφορετικά απ’ όλα τα προηγούμενα. Και ήταν και πολλά! Διότι αισθάνομαι ότι είναι τα πρώτα μου. Σα να ξαναγεννήθηκα μέσα από τις «εκπλήξεις» της ζωής, σα να γύρισε ο διακόπτης μέσα μου κι αποφάσισα όχι να ξεχάσω οτιδήποτε είχε να κάνει με το παρελθόν και να μετανιώσω, αλλά να ανακαλύψω την αλήθεια. Από που προκύπτει η αλήθεια; Το έμαθα πρόσφατα (χάρη στον Πλάτωνα) κι ενθουσιάστηκα. Γνωρίζω σημαίνει ξαναθυμάμαι. Και η γνώση έχει στόχο την αλήθεια, δηλαδή την άρση της λήθης. Από το στερητικό «α» και τη «λήθη»! Συστήθηκα εκ νέου με τον εαυτό μου. Δεν υπάρχει ηλικία στα όνειρα και στους στόχους, ο χρόνος δεν αποτελεί απαγορευτική συνθήκη ώστε να γίνεις αυτό που επιθυμείς. Ούτε και είναι σωστό να «περιπλανείσαι» ταλαιπωρημένος επειδή μετανιώνεις για πράγματα που έκανες λάθος ή δεν έκανες καθόλου. Όσο αναπνέεις και ζεις, θα πρέπει να βελτιώνεις το βίο σου, το χαρακτήρα σου, να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Να μην το βάζεις κάτω, να μη σε εν

Τέτοιες ημέρες συνηθίζεται να γράφονται άρθρα, κατά τις επιταγές του νέου είδους «δημοσιογραφίας» που έχουν τίτλο «γιατί μισώ τις Απόκριες» και βέβαια με περιεχόμενο που αναλύει το «μίσος» του συντάκτη ή των συντακτών για όσα διαδραματίζονται αυτή την περίοδο. Αφού μου επιτρέψετε να τονίσω με θέρμη ότι «κανέναν δεν απασχολεί το αν εσύ μισείς το καρναβάλι» που πιστεύω ότι είναι και η πλέον ουσιώδης τοποθέτηση επί του ζητήματος, θα επιδιώξω ν’ αναζητήσω τα βαθύτερα αίτια αυτού του «μίσους». Διότι την ανάγκη να γραφτεί ένα τέτοιο «άρθρο» (διόλου τυχαία τα εισαγωγικά) τη γνωρίζουμε: Προβοκατόρικος τίτλος, «μάχη» στα σχόλια και τα λοιπά. Παρένθεση: Αντίστοιχα «μισούν» τα Χριστούγεννα, το καλοκαίρι, τον Δεκαπενταύγουστο και τα λοιπά και τα λοιπά. Δόξα τω Θεώ, έχουμε πράγματα να «μισούμε» όπως διαπιστώνετε. Πάμε πάλι από την αρχή λοιπόν. Το μίσος δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα πάθος της ανθρώπινης ψυχής, που έχει μεγάλη διάρκεια και κυρίως δεν ικανοποιείται ποτέ! Αντίθετα τρέφει π

Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, είναι ελάχιστα εκείνα που δεν ήμουν πίσω από ένα μικρόφωνο σε ραδιοφωνικό στούντιο. Από τον υπέροχο ΑΘΗΝΑ 9,84 άρχισα τη συναρπαστική και μακροχρόνια επαγγελματική μου διαδρομή. Συνέχισα στον ΑΝΤ1 για λίγο, μετά στον ALPHA SPORTS , στον Champion , στον Sentra 103,3 όπου δεν υπήρχε απλώς ένας έρωτας μεγάλος αλλά κάτι παραπάνω και τώρα πάλι σε γνώριμο μέρος (studio δηλαδή) στο WebRadio της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης. Ακόμα και στο διάστημα που υπηρετούσα στον στρατό κατάφερα και έπεισα έναν καλό φίλο, συνάδελφο που υπηρετούσαμε μαζί και είχε βρει την άκρη στο ΡΑΔΙΟ ΑΛΗΘΕΙΑ της Χίου, να προσθέσει και μια μικρή δική μου ενότητα. Η σχέση που αναπτύχθηκε με το ραδιόφωνο ήταν και θα είναι πάντα έντονη και μοναδική. Η αλήθεια είναι ότι έχω κάνει τα πάντα. Από συντονισμό (που πλέον φτάνει τις 5-6 ώρες), μέχρι παρουσίαση καθημερινής εκπομπής, μεταδόσεις αγώνων (ακόμα και τελικών), εκπομπή Σαββατοκύριακου, δελτία ειδήσεων, ροή προγράμματος! Θα

Έβλεπα τα βίντεο από την εκδήλωση που έκανε ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο γνωστός υπουργός που έχει αναλάβει το ιερό χρέος της ανάπτυξης της Ελλάδας (σε πιάνει μια ανατριχίλα μόνο στη σκέψη) και μέσα στο μυαλό μου κάμποσες περίεργες σκέψεις άρχισαν να «χορεύουν»! Κατά πρώτο λόγο, ο πρώην πολιτευτής και βουλευτής του ΛΑΟΣ, που άρχισε να γίνεται διάσημος χάρη στον ακραίο κι εθνικιστικό του λόγο, που βέβαια έφτανε σχεδόν πάντα στο όριο του παραληρήματος (ειδικά όταν προωθούσε κάτι βιβλία με περιεχόμενο αμφιβόλου ποιότητας, γνησιότητας και αλήθειας παρά μόνο με φανατισμένο «πύρινο πατριωτικό» λόγο) είναι ξεκάθαρο ότι έχει περάσει σε άλλη πίστα. Από το ύφος του ναρκισσισμού και της αυταρέσκειας, διαπιστώνεις ότι αισθάνεται πανέμορφα επειδή «μπήκε στα σαλόνια» και κατά κάποιο τρόπο χαμογελά σαρδόνια σε εκείνους που επί σειρά ετών τον αντιμετώπιζαν αφ’ υψηλού και τον είχαν στο περιθώριο. Στην Ελλάδα βέβαια, της Β’ και Γ’ Εθνικής της Ευρώπης, δεν ήταν και τόσο δύσκολη η ανέλιξη ενός ανθρώπου όπ

Αυτά που θα ακολουθήσουν δεν είναι απλές σκέψεις που καταγράφονται στο «βιβλίο» μου αλλά μια παρότρυνση προς όλους να ακολουθήσουν το δρόμο της ενδοσκόπησης, της ειλικρίνειας και της αυτοκριτικής. Να κάνεις δηλαδή μια η συνειδητή προσπάθεια να σκεφτείς και να αξιολογείς στιγμές και καταστάσεις που ζεις. Δε χρειάζεται να «φορτώσεις» με ταμπέλες τον εαυτό σου και να τον «ρίξεις στο πάτωμα», είναι εντελώς άστοχο και ανώφελο να επιδιώξεις να φορτωθείς όλα τα βάρη από τα λάθη σου και μη, για να κάνεις ένα restart , μια νέα αρχή. Η αλλαγή του εαυτού σου θα αρχίσει από τη θετική διάθεση κι από την απόλυτη επιθυμία να ασχολείσαι μόνο με όσα θα κάνουν καλύτερη τη ζωή σου. Να μη δίνεις σημασία σε όσα είναι τοξικά, να μην τα προσπερνάς αδιάφορα αλλά και να μην καθορίζουν τις πράξεις και τις κουβέντες σου. Φτιάξε λοιπόν, την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου αφήνοντας πίσω το παρελθόν, έχοντας όμως αναγνωρίσει όλες τις καταστάσεις που σε κράτησαν τόσο καιρό στη δίνη της τοξικότητας. Θα σας πω

Ο λόγος του καθηγητή Συνολάκη, όταν τοποθετείται σε κάτι, περιβάλλεται από το ύφος της αυθεντίας άρα ουσιαστικά δε σου «επιτρέπει» να αμφισβητήσεις τα λεγόμενά του. Όμως, αν θέλουμε να μιλήσουμε ειλικρινά, σου δίνει την εντύπωση ότι ξεφεύγει από την αυθεντία και προχωρά ολοταχώς να ταυτιστεί με την αλαζονεία: Θεωρεί δηλαδή τον εαυτό του ανώτερο όλων. Αυτό διαφέρει αρκετά από το χαρακτηρισμό της «αυθεντίας» δηλαδή του ατόμου που οι γνώσεις του σε ένα συγκεκριμένο τομέα εκτιμώνται εξαιρετικά άρα και δεν αμφισβητούνται. Σε δύο τραγωδίες, ο καθηγητής Συνολάκης συμπεριφέρθηκε με ένα τρόπο που προφανώς δικαιολογεί το χαρακτηρισμό του αλαζόνα. Στο Μάτι, βρήκε τη στιγμή να πει ότι «εγώ θα το είχα εκκενώσει σε μισή ώρα».   Άρα λοιπόν, με βάση τα λεγόμενά του, ήταν εγκληματική η αμέλεια όλων, από πολιτικούς μέχρι αστυνομία και πυροσβεστική γιατί δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι που θα γινόταν- έτσι χαλαρά- σε μισή ώρα. Εκτός αν μπορούσε να το κάνει ΜΟΝΟ ο καθηγητής Συνολάκης αυτό. Δε ξέρω κατά

  Ήταν Οκτώβριος του ’99 όταν είχα βρεθεί στην Προύσα για έναν αγώνα μπάσκετ, απεσταλμένος της εφημερίδας όπου εργαζόμουν και λίγες μέρες μετά τους καταστροφικούς σεισμούς σε Τουρκία κι Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι η καταστροφή στην Ελλάδα δε με είχε αγγίξει καθώς ζούσα το δικό μου δράμα. Τον Σεπτέμβριο του ’99, λίγα 24ωρα πριν το σεισμό, είχα χάσει τον πατέρα μου οπότε είναι λογικό να αναρωτιόμαστε οικογενειακώς «τι χειρότερο θα μπορούσε να μας τύχει»! Πέραν τούτων, στην Τουρκία ζήσαμε μια κατάσταση πρωτόγνωρη μεν, υπέροχη δε. Αν θυμάστε οι δύο χώρες είχαν προσφέρει (και τότε) βοήθεια η μία στην άλλη στις καταστροφές και το δράμα των σεισμών! Είχε αναπτυχθεί μια πολύ «θερμή» ατμόσφαιρα που είχε αφήσει στο περιθώριο τις προκλήσεις, τα Ίμια και όλα αυτά. Θυμάμαι την υποδοχή των Τούρκων, την υπέροχη φιλοξενία τους, μέχρι και το ότι μας προσέφεραν λουλούδια πριν από τον αγώνα. Δεν τα είχαμε ξαναζήσει αυτά στη χώρα. Κάθε φορά που πηγαίναμε εκεί η κατάσταση ήταν εχθρική σε σημείο που ν

Μεγάλωσα με τις μονομαχίες του Μάτζικ Τζόνσον και του Λάρι Μπερντ, τα αεροπλανικά καρφώματα του Τζούλιους Έρβινγκ, τους «ανεμόμυλους» του Ντομινίκ, τους bad boys του Ντιτρόιτ και φυσικά με τη θρυλική ραβέρσα του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Θα μπορούσα να απαριθμήσω πολλά ακόμα (όπως πχ τη θηριώδη δύναμη του Μόουζες Μαλόουν) αλλά δεν έχει νόημα. Για εμάς το ΝΒΑ ήταν ένας άλλος πλανήτης, κυριολεκτικά. Ούτε internet είχαμε, ούτε YouTube για να βλέπουμε video παρά διαβάζαμε στο «Τρίποντο» τον Κώστα Παπαδάκη, βρίσκαμε ξένα περιοδικά και φτιάχναμε με μεράκι και κόπο το δικό μας αρχείο. Κάποιες βιντεοκασέτες από το All Star Game και κάποιες μεταδόσεις σκόρπιες της ΕΡΤ συμπλήρωναν την τρέλα μας. Το να πάει τότε κάποιος Ευρωπαίος στο ΝΒΑ φάνταζε βουνό αδιάβατο! Πολύ δε περισσότερο Έλληνας. Ολόκληρος Ντράζεν πήγε και δεινοπάθησε στα πρώτα του χρόνια. Θα μου πείτε ότι μέσα στα παραπάνω ονόματα δεν έβαλα τον Τζόρνταν. Μα σας εξηγώ ότι μιλώ για την εποχή των 80ς που ο Τζόρνταν έκανε τα πρ

Μια αίσθηση που δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Η σκέψη που «σκοτεινιάζει» και η καρδιά που χτυπά δυνατά χωρίς λόγο. Κι όμως, γνώριζα ότι η βαριά καγκελόπορτα θα άνοιγε ξανά (για εμένα) ώστε να βγω έξω και να συνεχίσω τη ζωή μου. Επισκέπτης ήμουν. Αν υπάρχει κάτι που θα ξεχώριζα ως νούμερο ένα κέρδος στην επιλογή της δημοσιογραφίας, τότε σίγουρα θα ήταν ότι «σε αυτό το επάγγελμα δεν πλήττεις ποτέ». ‘Η- για να είμαι ακριβής- δεν έπληττες ποτέ. Κάθε μέρα θα ζούσες κάτι καινούργιο κι αυτή η συναρπαστική καθημερινότητα έκανε τη λέξη «ρουτίνα» να είναι άγνωστη. Αν είσαι ακόμα περισσότερο τυχερός- όπως αρκετοί από εμάς- θα ταξιδέψεις και συχνά. Είχα την ευκαιρία και την τύχη να επισκεφτώ χώρες που δε φανταζόμουν. Να γνωρίσω πολιτισμούς, να μάθω τους ανθρώπους και να «ανακατευτώ» στην καθημερινότητα διαφόρων χωρών. Όπως επίσης να βρεθώ σε χώρα που βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση (Κροατία, Ζάγκρεμπ αρχές ’90) ή σε εμπάργκο (Σερβία, Βελιγράδι) αλλά ακόμα και να ζήσω την ισοπεδωμένη Ρωσία

Υπάρχει μια περίεργη «ράτσα» ανθρώπων που κινούνται μέσα στο σύνολο με έναν τρόπο κάπως ξεχωριστό και ιδιότυπο, λες και ανήκουν σε κάποια «φυλή». Πολλές φορές προσπάθησα να τους ψυχολογήσω. Να ασχοληθώ με πιθανά υπαρξιακά ζητήματα που αντιμετωπίζουν ή με την ανάγκη που τους ωθεί στο να λένε ψέματα και να διεκδικούν κατά κάποιο τρόπο ένα είδος εξουσίας. Κάποια στιγμή κι αφού είχα την απαραίτητη καθοδήγηση, διαπίστωσα κάτι σημαντικό: Το πρόβλημα του άλλου δεν είναι δικό μου και δεν είναι δυνατό να το παίρνω επάνω μου. Είναι δικό του κι ας ασχοληθεί εκείνος με αυτό. Πολύ απλά έπαψα να μπαίνω σε αυτή την τοξικότητα, σταμάτησα να διοχετεύω αρνητική ενέργεια στον εαυτό μου, έλαβαν τέλος δια παντός κάποιες καταστάσεις που δε με οδηγούσαν πουθενά. Στην τραγική κατάσταση (την οποία περιγράφω παραπάνω) που βρίσκεται κάποιος άλλος, ακόμα κι αν κινείται στο «χώρο» σου (δεν εννοώ στην οικογένειά σου γιατί εκεί αλλάζει το πράγμα, πάντα μέχρι ενός ορίου) πρέπει να «απαντάς» με χαλαρό προσπέρα