Για πόσο καιρό πιστεύεις ότι μπορείς να ξεγελάς;

Υπάρχει μια περίεργη «ράτσα» ανθρώπων που κινούνται μέσα στο σύνολο με έναν τρόπο κάπως ξεχωριστό και ιδιότυπο, λες και ανήκουν σε κάποια «φυλή».

Πολλές φορές προσπάθησα να τους ψυχολογήσω. Να ασχοληθώ με πιθανά υπαρξιακά ζητήματα που αντιμετωπίζουν ή με την ανάγκη που τους ωθεί στο να λένε ψέματα και να διεκδικούν κατά κάποιο τρόπο ένα είδος εξουσίας. Κάποια στιγμή κι αφού είχα την απαραίτητη καθοδήγηση, διαπίστωσα κάτι σημαντικό:

Το πρόβλημα του άλλου δεν είναι δικό μου και δεν είναι δυνατό να το παίρνω επάνω μου. Είναι δικό του κι ας ασχοληθεί εκείνος με αυτό.

Πολύ απλά έπαψα να μπαίνω σε αυτή την τοξικότητα, σταμάτησα να διοχετεύω αρνητική ενέργεια στον εαυτό μου, έλαβαν τέλος δια παντός κάποιες καταστάσεις που δε με οδηγούσαν πουθενά.

Στην τραγική κατάσταση (την οποία περιγράφω παραπάνω) που βρίσκεται κάποιος άλλος, ακόμα κι αν κινείται στο «χώρο» σου (δεν εννοώ στην οικογένειά σου γιατί εκεί αλλάζει το πράγμα, πάντα μέχρι ενός ορίου) πρέπει να «απαντάς» με χαλαρό προσπέρασμα και κυρίως με δημιουργικότητα.

Είναι τόσο όμορφα εκείνα που μπορείς να «χτίσεις» για τον εαυτό σου και τους γύρω σου, να γίνεις περισσότερο χρήσιμος όσο αναπνέεις (και πρέπει να το εκμεταλλευτείς και να το «ζήσεις») ώστε δε γίνεται να τα αποτρέψει η οποιαδήποτε θλιβερή παρουσία ή συμπεριφορά.

Όσα ψέματα κι αν πουν, όσα τεχνάσματα κι αν ανακαλύψουν ή χρησιμοποιήσουν, όσο δηλητήριο κι αν επιδιώξουν να διοχετεύσουν, όσο κι αν κάνουν τα πάντα για να σε εκνευρίσουν, έχεις τον τρόπο να δείξεις ότι δε θα… πάρεις. Τίποτα απ’ όλα αυτά.

Θα εξακολουθήσεις να είσαι δημιουργικός ώστε να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου πρωτίστως. Απ’ εκεί και πέρα, αυτές οι θλιβερές παρουσίες θα πρέπει να ανακαλύπτουν διαρκώς ένα καινούργιο ψέμα για να καλύπτουν το προηγούμενο.

Και τούτο λυπρόν: συνασοφείν τοις μη σοφοίς. Δηλαδή, κι αυτό είναι λυπηρό, να συναναστρέφεσαι και να εξισώνεσαι με τους ανόητους (Ευρυπίδης). Για ποιο λόγο να δείξεις ότι ασχολείσαι με την ανοησία του;

Η αλήθεια είναι ότι δε μπορείς να ξεγελάσεις τον κόσμο για πολύ καιρό. Και να το θυμάσαι. Κάποια στιγμή, ψέμα στο ψέμα, ανακρίβεια στην ανακρίβεια, υπερβολή στην υπερβολή, υποκρισία στην υποκρισία, τα όρια στενεύουν. Πλέον γίνεται διακριτή η συμπεριφορά, η διαδικασία, προφανώς και ο τελικός στόχος.

Επειδή πέρασα από τη διαδικασία να εκνευρίζομαι και να «ξεσπώ» απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές, κατάλαβα ότι δεν οδηγεί πουθενά. Όταν αντιδράς έντονα, δεν έχεις πλάνο και βρίσκεσαι απέναντι σε έναν ομολογουμένως άδικο που όμως έχει πλάνο! Άρα θα ηττηθείς.

Να ξεκινάς από τη βάση ότι αυτός που επιδιώκει να σε εκνευρίσει πάντα έχει ένα στόχο. Μην του δίνεις αξία.

Ανοήμονες βιούσι ού τερπόμενοι βιούν, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης. Δηλαδή οι ανόητοι ζουν χωρίς να είναι ευχαριστημένοι που ζουν. Για ποιο λόγο να πέσεις στην παγίδα τους και να δώσεις νόημα στη δυστυχισμένη ζωή τους;

Μη σκέφτεσαι ότι ο απέναντι σου λέει ψέματα ή υποκρίνεται επειδή (και καλά) σε περνάει για χαζό. Άφησε τον να το πιστεύει. Καλύτερα να του χαρίζεις τη σιγουριά ότι τον πίστεψες, θα κάνει ευκολότερα το μεγάλο λάθος.

Βλαξ άνθρωπος επί παντί λόγω επτοήσθαι φιλεί. Δηλαδή ο βλάκας θέλει να πτοείται με το παραμικρό (Ηράκλειτος). Είναι προφανές ότι θα είσαι περισσότερο χαζός αν «πέσεις στην παγίδα του» παρά αν σε θεωρεί ο άλλος (που προσπαθεί να «εκμεταλλευτεί») χαζό.

Θα αποκαλυφθεί σύντομα. Ίσως και κάπως αργά. Αλλά δε θα μπορεί να κρυφτεί πλέον. Και τότε, χωρίς να εκνευριστείς, χωρίς να έχεις μπει στο τοξικό του οικοσύστημα, θα είσαι νικητής. Και με πολλούς συμμάχους.

Τον βλάκα μπορείς να τον καταλάβεις από δυο ενδείξεις: μιλάει για πράματα που είναι γι’ αυτόν άχρηστα και εκφράζει γνώμη για κάτι που κανένας δεν τον ρωτάει, όπως είχε πει ο Πλάτωνας. Δε μπαίνεις σε λογική κουβέντα με έναν τέτοιο άνθρωπο διότι δεν πρόκειται να βγάλεις άκρη. Θα χάσεις το χρόνο σου, χωρίς λόγο.

Follow

Facebook

Twitter

Linkedin