Η μεγαλύτερη εμπειρία ζωής ήταν η επίσκεψη σε φυλακή!

Μια αίσθηση που δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Η σκέψη που «σκοτεινιάζει» και η καρδιά που χτυπά δυνατά χωρίς λόγο. Κι όμως, γνώριζα ότι η βαριά καγκελόπορτα θα άνοιγε ξανά (για εμένα) ώστε να βγω έξω και να συνεχίσω τη ζωή μου. Επισκέπτης ήμουν.

Αν υπάρχει κάτι που θα ξεχώριζα ως νούμερο ένα κέρδος στην επιλογή της δημοσιογραφίας, τότε σίγουρα θα ήταν ότι «σε αυτό το επάγγελμα δεν πλήττεις ποτέ». ‘Η- για να είμαι ακριβής- δεν έπληττες ποτέ. Κάθε μέρα θα ζούσες κάτι καινούργιο κι αυτή η συναρπαστική καθημερινότητα έκανε τη λέξη «ρουτίνα» να είναι άγνωστη.

Αν είσαι ακόμα περισσότερο τυχερός- όπως αρκετοί από εμάς- θα ταξιδέψεις και συχνά. Είχα την ευκαιρία και την τύχη να επισκεφτώ χώρες που δε φανταζόμουν. Να γνωρίσω πολιτισμούς, να μάθω τους ανθρώπους και να «ανακατευτώ» στην καθημερινότητα διαφόρων χωρών. Όπως επίσης να βρεθώ σε χώρα που βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση (Κροατία, Ζάγκρεμπ αρχές ’90) ή σε εμπάργκο (Σερβία, Βελιγράδι) αλλά ακόμα και να ζήσω την ισοπεδωμένη Ρωσία στις αρχές και στα μέσα της δεκαετίας του ’90 που αγόραζες τα πάντα (και το εννοώ) με 10 δολάρια και την πανάκριβη Ρωσία του 21^ου αιώνα που ήθελες 60 δολάρια για ένα απλό γεύμα και ο κόσμος ήταν γεμάτος χρήματα.

Ή ακόμα και να γνωρίσω τη Δυτική Ευρώπη, την Αμερική και να κάνω τη σύγκριση με την Κίνα, ανυπόφορη μεν αλλά σίγουρα ξεχωριστή.

Επιτρέψτε μου να πω ότι όλα αυτά δε μπορώ να τα συγκρίνω με τη μοναδική εμπειρία ζωής που είχα όταν βρέθηκα σε φυλακές ανηλίκων. Και δεν πήγα μια φορά αλλά πάνω από δέκα καθώς είχαμε ένα πρόγραμμα εκμάθησης μπάσκετ στα παιδιά. Η Μαρία Γκούμα,  που το είχε σκεφτεί κι εκτελέσει με ακρίβεια και υπευθυνότητα, μας χάρισε μια μοναδική εμπειρία ζωής.

Την πρώτη φορά που πήγα, έτρεμα. Αφήσαμε το τηλέφωνο και την ταυτότητα στην είσοδο, άνοιξε η βαριά καγκελόπορτα κι αφού περάσαμε, έκλεισε πίσω μας. Τότε όλα «σκοτείνιασαν» μπροστά μου. Σκέφτηκα «μα αφού θα ξαναβγώ σε μια ώρα»! Κι όμως δε μπορούσε αυτό να εξαφανίσει ή να περιορίσει μια αίσθηση πρωτόγνωρη.

Ο ήχος της καγκελόπορτας που έκλεινε, «ακουγόταν» μέσα μου για πολλές μέρες. Προχωρήσαμε, περάσαμε το χώρο επισκεπτηρίου κι όταν φτάσαμε στο διάδρομο που οδηγούσε στα κελιά των κρατουμένων, κάναμε αριστερά για να βγούμε στο προαύλιο.

Εκεί στεκόμασταν όταν ένα- ένα τα παιδιά, έβγαιναν. Μας κοιτούσαν από πάνω μέχρι κάτω και προχωρούσαν προς το προαύλιο. Δε θα ντραπώ να τονίσω ότι ήμουν επιφυλακτικός ως τρομαγμένος, την πρώτη μέρα τουλάχιστον.

Ηλιόλουστες ήταν όλες οι ημέρες που πήγαμε στο Σωφρονιστικό Κατάστημα Ανηλίκων, αλλά μέσα στη φυλακή μου φαινόταν σα να ήταν μουντός ο καιρός. Προαύλιο γεμάτο ανθρώπους, αλλά με μια «βουβαμάρα» απόκοσμη. Επίσκεψη με την επίσκεψη αρχίσαμε να έχουμε περισσότερο θάρρος. Έβλεπα παιδιά- πλέον- και όχι έγκλειστους. Παιδιά που ήθελαν να παίξουν, πιθανότατα δεν είχαν παίξει ποτέ στη ζωή τους αφού είχαν παραβατική συμπεριφορά από πολύ μικρά.

Φανταστείτε ότι κανείς δεν ήταν πάνω από 15 ετών. Οπότε αυτόματα η πρώτη σκέψη που μπαίνει στο μυαλό σου είναι η εξής: «Τι μπορεί να έχει κάνει ένα παιδί σε αυτή την ηλικία ώστε να οδηγηθεί στη φυλακή;».

Ποτέ δε μάθαμε καθώς δεν πρόκειται να στο απαντήσουν ποτέ οι υπεύθυνοι του Καταστήματος. Όμως φαντάζεσαι ότι για να μπει φυλακή σε τέτοια ηλικία, το αδίκημά τους ήταν πολύ βαρύ.

Η συναναστροφή με βοήθησε να καταλάβω ένα πράγμα: Κανείς δε γεννιέται κακός. Κανείς δε γεννιέται εγκληματίας. Το κατάλαβα πολύ περισσότερο όταν επίσκεψη με την επίσκεψη, τα πρόσωπα των παιδιών άλλαζαν. Από εκεί που σε τρόμαζαν ξαφνικά, χωρίς βέβαια να σου δίνουν θάρρος αφού ήθελαν οι ίδιοι να υπάρχει απόσταση, διέκρινες χαμόγελα.

Όμως η αίσθηση τη στιγμή που έκλεινε η καγκελόπορτα πίσω μου, δεν έφυγε ποτέ! Αυτός ο ήχος που «σκοτείνιαζε» τα πάντα κι έκανε την καρδιά να χτυπά σαν τρελή, με φοβίζει ακόμα και τώρα. Κάτι απροσδιόριστο, αδιευκρίνιστο αλλά συνάμα τόσο ανατριχιαστικό και «απόκοσμο», που σε έκανε να σκέφτεσαι την αξία της ελευθερίας.

Follow

Facebook

Twitter

Linkedin