Niko's Area

Τον Μάιο του 1933 οι εφημερίδες της Αθήνας προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τον άνθρωπο που σκότωσε δύο συμπολίτες του μετά από έντονη διαμάχη που τελικά κατέληξε σε τραγωδία. Διότι όπως διαβάζουμε την εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ τα θύματα ήταν «γνωστοί νταήδες της περιοχής του Ασύρματου» που επί σειρά ετών «έβγαζαν χρήματα από τα παλληκαριάτικα». Κοινώς; Απειλούσαν, χτυπούσαν και δεν υπολόγιζαν τίποτα και κανέναν. «Το οικτρόν τέλος ενός νταή» περιγράφει η εφημερίδα το σκηνικό που έγινε στον Ασύρματο τον Μάιο του 1933. Ο Κωνσταντίνος Φιλίππου και ο γιός του Θεόδωρος ήταν ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής. Είχαν δημιουργήσει πολλά προβλήματα και μάλιστα το 9 ο Αστυνομικό Τμήμα είχε ζητήσει να εκτοπιστούν εκτός Αθήνας για να ησυχάσουν οι κάτοικοι. Όμως δεν έγινε ποτέ αυτό. Ο Φιλίππου μαζί με το συγγενολόι του είχαν αναλάβει εργολαβία την καθαριότητα του συνοικισμού από τη δημοτική αρχή. Όμως ουσιαστικά ζούσε από τα λεγόμενα «παλληκαριάτικα» και εκμεταλλευόμενος τη βία που ασκούσε στον κόσ

Ο περισσότερος κόσμος δε γνώριζε ότι επί της οδού Μαιζώνος 2 κατοικούσε μια φοβερή και τρομερή μάγισσα που έκανε πράξη (τρόπος του λέγειν) τις επιθυμίες κάθε ερωτευμένης νέας. Ψευτομάγισσα για την ακρίβεια. Που εκμεταλλευόταν την ευπιστία των νεαρών κοριτσιών, παρουσίαζα τα δήθεν μαγικά αυγά και φιδίσια πουκάμισα και τσέπωνε αρκετά χιλιάρικα. Μαζί με τους συνεργάτες της. Στην Αθήνα, το 1933 η Κατίνα Ρούσσου δούλευε ως υπηρέτρια στο σπίτι της προαναφερόμενης διεύθυνσης. Κι εκεί είχε «στήσει» το στρατηγείο της και κατάφερνε να ξεγελά τα κορίτσια της περιοχής. Ένα από τα θύματά της ήταν η Ζωή Παπαδοπούλου, που εργαζόταν ως υπηρέτρια στην ίδια πολυκατοικία αλλά σε άλλο διαμέρισμα. Της υποσχέθηκε ότι θα της έβρισκε ένα καλό σύζυγο και για τις υπηρεσίες της πήρε 300 δραχμές. Πραγματικά λίγες ημέρες μετά, παρουσίασε τον γαμπρό: Νίκος Κοντόπουλος το όνομά του ο οποίος δήλωσε ότι είχε πέσει θύμα της μαγείας της Ρούσσου και ήταν έτοιμος να παντρευτεί την Παπαδοπούλου. Το σχέδιο οργανώθηκ

Κάθε απόγευμα μάζευαν θυμάρι, γέμιζαν τα καλαθάκια τους και το βράδυ έφερναν βόλτα στις ταβέρνες, το πουλούσαν και με τα χρήματα που έπαιρναν, έπιναν κρασί με τις οκάδες. Ο πρόεδρος Μπατζανέμης, ο γενικός γραμματέας Παγώνας ή Γκόγκας και η εξελεγκτική επιτροπή Θυμαράκιας ήταν τα τρία ιδρυτικά στελέχη. Που αποφάσισαν να ιδρύσουν αυτόν τον παράξενο σύλλογο στην ταβέρνα του Κουμουδούρου. -Δεν καθόμαστε. Φέρνουμε βόλτα τις ταβέρνες από τις 10 το πρωί ως τις 2-3 μετά τα μεσάνυχτα, εξήγησε ο πρόεδρος Μπατζανέμης στον ρεπόρτερ της εφημερίδας ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ τον Μάιο του 1933. Μπαίνει στη συζήτηση και ο Θυμαράκιας. -Οι καφετζήδες μας έκαναν μήνυση διότι δυσφημίζουμε τον καφέ επειδή από πολύ πρωί πίνουμε ρετσίνα. -Για να δεις πόσο πίνουμε, συνεχίζει ο πρόεδρος, να λάβεις υπόψη σου ότι με μιας δραχμής χαψιά μεζέ, πληρώσαμε 172 δραχμές ρετσίνα. Και να ξέρεις ότι και οι γυναίκες πίνουν πολύ. Ο Θυμαράκιας επεμβαίνει ξανά. -Ακου ‘δω. Το μεθύσι έχει τρία στάδια. Στο πρώτο γίνεσαι, θαρρείς πως

Μια από τις πολλές περίεργες ερωτικές ιστορίες στην Αθήνα της δεκαετίας του ’30 αλιεύσαμε στην εφημερίδα «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ» τον Απρίλιο του 1933. Ήρωας ο νεαρός Στέφανος Λαμπρακόπουλος, υπάλληλος εμπορορραφείου ο οποίος ερωτεύτηκε σφόδρα μια πανέμορφη κοπέλα, από ευκατάστατη οικογένεια. Η άρνηση των γονιών της κοπέλας να αποδεχτούν τον Λαμπρακόπουλο για γαμπρό, τον οδήγησε σε μια ιδέα. «Καιρός για αυτοκτονία» έλεγε διαρκώς προς τους συναδέλφους του στο εμπορορραφείο. Μέχρι που βαρέθηκαν και του είπαν: «Άνοιξε το παράθυρο και πέσε». Όμως ο ερωτευμένος νέος δεν ήθελε να πέσει. Ούτε να αυτοκτονήσει. Ήθελε απλώς να δημιουργήσει ντόρο και να πειστούν έτσι οι «άκαρδοι» γονείς της κοπέλας και να δώσουν τη συγκατάθεσή τους. Και παράλληλα να ευαισθητοποιήσει τους δικούς του γονείς, στην Καλαμάτα, ώστε στο άκουσμα της είδησης να του έστελναν μερικά χιλιάρικα. Για να κάνει πιο πειστικό το κόλπο του έγραψε κι επιστολή προς την αστυνομία. «Εν Αθήναις την 4/4/1933 Προς την σεβαστή Αστυνομία έχω

Ήταν 1 η Οκτωβρίου του 1932 όταν ο Γιάννης Κατσίφας από τα Κοχύλια του Καρπενησίου αποκεφάλισε τον αδερφό του, τη νύφη του και τον 14χρονο ανιψιό του. Ήταν ανατριχιαστικές οι λεπτομέρειες που είδαν το φως της δημοσιότητας, δύο μήνες αργότερα όταν ο Κατσίφας, που απέκτησε πλέον το προσωνύμιο «Ο Χάρος των Κοχυλιών» απολογήθηκε στο Κακουργιοδικείο . Κανείς δικηγόρος δε δέχθηκε να αναλάβει την υπεράσπισή του κι έτσι ορίστηκε ο κ.Κακομανώλης. Επίσης δε βρέθηκε ούτε ένας μάρτυρας υπεράσπισης! Κι όχι μόνο αυτό. Ο Κατσίφας έδειχνε να απολαμβάνει τη δημοσιότητα. Η εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ γράφει χαρακτηριστικά: «Όταν του λύθηκαν τα χέρια από τις χοντρές αλυσίδες, η πρώτη του κίνηση ήταν προς το παχύ καστανό μουστάκι του. Σαν του ζήτησαν οι φωτορεπόρτερ να ποζάρει, ευχαρίστως σηκώθηκε και πήρε πόζα χωρικού γαμπρού. Κι επ’ ευκαιρία, περιέφερε το πονηρό του βλέμμα σε όλη την αίθουσα. Έπειτα κάθισε σαν αρνάκι ήσυχος και δεν έβγαλε μιλιά ως την ώρα, αργά το απόγευμα που εκλήθη να απολογηθεί» Η α

Τα επεισόδια που ήταν μεγάλης έκτασης στην Αθήνα του 1859 και συγκεκριμένα στις 10 Μαϊου φέρουν την ονομασία «Σκιαδικά». Για περίπου 48 ώρες η Αθήνα έγινε πεδίο μάχης ανάμεσα σε μαθητές και φοιτητές από τη μία μεριά και την αστυνομία συν κάποιους εμποροϋπαλλήλους από την άλλη. Και να φανταστείτε ότι για όλα αυτά «έφταιγαν» τα καπέλα. Πως ακριβώς; Θα σας εξηγήσουμε. Ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής , υπουργός Εξωτερικών εκείνη την εποχή, είχε διατυπώσει πολλές φορές σε οικογενειακές συζητήσεις την άποψη ότι οι πιο εύπορες τάξεις έπρεπε να στραφούν στην αγορά ελληνικών προϊόντων, προκειμένου να ενισχυθεί η εγχώρια παραγωγή, που η ενίσχυσή της για τον Ραγκαβή αποτελούσε εθνική ανάγκη. Ο γιος του Κλέων διέδωσε την ιδέα σε μαθητές και φοιτητές οι οποίοι στις 10 Μαΐου του 1859 βγήκαν περίπατο στο Πεδίο του Άρεως φορώντας ψάθινα καπέλα από τη Σίφνο, που ονομάζονταν σκιάδια . Όμως οι εισαγωγείς καπέλων από το εξωτερικό που πλήττονταν από αυτήν την πρωτοβουλία, έστειλαν στο Πεδίο του Άρεως υπαλλ

Ένας αθλητής και μια ηθοποιός ήταν ερωτευμένοι στις αρχές της δεκαετίας του ΄30 στην Αθήνα αλλά αυτό το σκηνικό κόντεψε να καταλήξει σε τραγωδία μετά την απόρριψη! Ο νεαρός βαλκανιονίκης, Βασίλης Σταυρινός και η ηθοποιός Υβόννη Βλαδιμήρου ήταν πολύ ερωτευμένοι. Βρισκόμαστε στο 1933 και στον μήνα Απρίλιο όπου οι εφημερίδες της εποχής δημοσίευσαν μια είδηση μάλλον κωμικοτραγική. Η Υβόννη αποφάσισε να τερματίσει τη σχέση με τον Βασίλη επειδή ο τελευταίος δεν ολοκλήρωσε κάποιες από τις δουλειές που του είχε αναθέσει στην Αθήνα κι όσο εκείνη βρισκόταν σε περιοδεία. Ο νεαρός αθλητής το έφερε βαρέως πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή κατά την οποία η ηθοποιός έμενε ασυγκίνητη στην επιμονή του για επανασύνδεση. Αναφερθήκαμε σε μια «κωμικοτραγική» είδηση. Μα κάπως έτσι ήταν! Ο νεαρός αθλητής απείλησε ότι θα σκότωνε την Βλαδιμήρου και στη συνέχεια θα αυτοκτονούσε!   Τελικά το μετάνιωσε αν και πήρε όπλο στα χέρια του. Προσέξτε την ιστορία από την αρχή. Στη διάρκεια της τέλεσης αγώνων 20 χι

Στην Αθήνα του 1933 τα πράγματα ήταν άγρια και στο ρεπορτάζ της εφημερίδας «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ» στις 11 Μαϊου του προαναφερομένου έτους, διαβάσαμε για τη σφαγή στην οδό Αθηνάς. Ποιοι «σφάχτηκαν»; Δύο γνωστοί παπατζήδες της εποχής, ο Αντώνης Παπακωνσταντίνου και ο Κωνσταντίνος Μενίκος οι οποίοι άρχισαν να μαχαιρώνονται στη μέση της οδού Αθηνάς προκειμένου να ξεκαθαρίσει ποιος θα είχε τον έλεγχο στο δρόμο. Τελικά στις απανωτές μαχαιριές της μονομαχίας, ο Παπακωνσταντίνου έπεσε νεκρός ενώ ο Μενίκος κατάφερε τα θανατηφόρα χτυπήματα στον   «ανταγωνιστή» του. «Πίσω από το Βαρβάκειο κι απέναντι από το εδωδιμοπωλείο του κ.Καράμπελα- και μπροστά στα μάτια των διαφόρων διαβατών του κεντρικού εκείνου μέρους της αγοράς… Μια άγρια βλασφημία ακούστηκε, έπειτα από μια προσβλητική βρισιά, από τον έναν και τον άλλον… ιππότην κι αμέσως άσταψαν στον ήλιο δύο στιλέτα. Ώσπου να αντιληφθούν οι διαβάτες περί τίνος επρόκειτο, έπειτα από ολιγόστιγμον αγρίαν συμπλοκήν, οι δύο αυτοί μονομάχοι χλωμοί, με τη χλωμάδ