Γιατί τίποτα δεν είναι αδύνατο να συμβεί όταν το θέλεις πολύ και το διεκδικείς
Η αγκαλιά, ο χορός, ο θρίαμβος! Η εικόνα που έχει μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη όσων ζήσαμε από μακριά και κυρίως όσων έζησαν εκ του σύνεγγυς το θρίαμβο της Εθνικής ομάδας μπάσκετ, στο Βελιγράδι που ολοκληρώθηκε με την απονομή στις 25 Σεπτεμβρίου του 2005. Για εμένα είναι ένας θρίαμβος της ομάδας, της προσπάθειας, του κοινού στόχου, της ομοψυχίας: Ένας να πέφτει στο παρκέ και τέσσερις να σπεύδουν να δώσουν χέρι για να τον σηκώσουν. Είναι, επίσης, η πλήρης αποδοχή του ρόλου που είχε ο καθένας, ανεξάρτητα αν στην ομάδα του ήταν star. Αυτό σημαίνει ότι το "εγώ" είχε μπει κάτω από το "εμείς", κάτι που αποτελεί θεμελιώδη αρχή της έννοιας της ΟΜΑΔΑΣ. Κάπως έτσι πρέπει να βλέπουμε τη ζωή μας και τη δράση μας: Ως μέλη μιας ομάδας. Ως μέλη της κοινωνίας, με διάθεση προσφοράς και κυρίως ΔΡΑΣΗΣ ώστε να φτάσουμε στο στόχο μας. Γι' αυτό και πρέπει να είμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Το παράδειγμα της Εθνικής Ομάδας μπάσκετ του 2005 θα είναι, για εμένα, πάντοτε σημείο αναφοράς σε ό,τι έχει να