Αυτός ο φούρνος του χωριού στην Μάνη!!!

Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα από αναμνήσεις, εικόνες, χρώματα και οσμές της Μάνης και κατά μια έννοια είμαι τυχερός που πρόλαβα την «πρωτόγονη» εποχή.

Διότι μπορώ να συγκρίνω και να επιβεβαιώσω τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν οι άνθρωποι σε χωριά της Ελλάδας, ακόμα και τη δεκαετία του ’70. Πρόλαβα έστω κι αμυδρά, την εποχή που ανεβαίναμε στο μουλάρι ή το γαϊδουράκι για να φέρουμε νερό από το πηγάδι!

Αλήθεια, ΤΙ ΝΕΡΟ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙΝΟ;;;; Κρύσταλλο! Τρομερό.

Επίσης πρόλαβα την εποχή που δεν υπήρχε ηλεκτρικό σε χωριάτικα σπίτια. Όταν βράδιαζε, ανάβαμε τις μεγάλες λάμπες και καθόμασταν έξω στην αυλή, όλοι μαζί. Η μοναδική εξοικείωση με τη φύση, γεμάτη ανεμελιά, παιχνίδι αλλά και ήχους από τα άγρια ζώα, τα τσακάλια κυρίως, που σου υπενθύμιζαν την παρουσία τους.

Το βράδυ για να ανέβουμε στο δωμάτιο παίρναμε τις λάμπες πετρελαίου για να μη γκρεμοτσακιστούμε. Το πρωί μας ξυπνούσε η φωνή του κόκορα και μαζί η ζωηράδα από τις κοτούλες που φώναζαν. Η γιαγιά με έπαιρνε αγκαλιά- ακόμα το θυμάμαι- και πηγαίναμε να μαζέψουμε τα αυγά.

Θυμάμαι τους κάδους με το γάλα που μόλις είχαν πάρει από τα κατσικάκια να μπαίνει στο σπίτι. Ή το τυρί που έφτιαχναν μόνοι τους, ακόμα και την υπέροχη μυρωδιά του κρασιού αν και δεν έπινα τότε αφού ήμουν πολύ μικρός.

Η πιο έντονη γευστική μου ανάμνηση όμως είναι το ψωμί! Το χωριάτικο, το σπιτικό. Μέσα στον πέτρινο φούρνο που υπήρχε στην πίσω αυλή. Καθώς επίσης και το «συνοδευτικό φτυάρι» για να μπαίνει και να βγαίνει.

ΤΙ ΨΩΜΙ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙΝΟ; Το έβαζες στο στόμα σου κι αισθανόσουν ότι έτρωγες το καλύτερο φαγητό του κόσμου. Σε χόρταινε μόνο η θέα του όσο κι αν το καταβρόχθιζες αχόρταγα και γρήγορα.

Ζεστό, σχεδόν καυτό, όπως βγήκε από το φούρνο με το «σκληρό» και αλμυρό χωριάτικο τυρί να «λιώνει» σχεδόν επάνω του αν κι εγώ το προτιμούσα με λάδι! Ψωμί με λάδι! Τίποτε άλλο.

Εδώ που τα λέμε και τι δεν έβγαζε αυτός ο μαγικός φούρνος της γιαγιάς. Ό,τι φαγητό κι αν έβγαινε από εκεί ήταν γλύκισμα. Να θυμηθώ το κρέας; Τις πατάτες; Τι να θυμηθώ, πρωτίστως, αλήθεια;

Για να είμαι ξεκάθαρος, δεν εξιδανικεύω εκείνα τα χρόνια. Οι δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι ήταν αξεπέραστες. Μπάνιο έκαναν σε καμιά αποθήκη έχοντας ζεστάνει ένα καζάνι με νερό κι έχοντας το χειροποίητο από έλαια σαπούνι. Τουαλέτα είχαν την ύπαιθρο. Για φως είχαν τις λάμπες πετρελαίου. Νερό από το πηγάδι. Νοσοκομείο στην Σπάρτη. Οι δρόμοι απροσπέλαστοι και μόνο με γαϊδουράκι, αυστηρά.

Θυμάμαι τον παππού μου να ξεκινά αξημέρωτα από το χωριό με το μουλάρι να πάει στο Γύθειο για ψώνια. Μια διαδρομή που τώρα, με άσφαλτο, την κάνω μισή ώρα με το αυτοκίνητο.

Όμως το σπίτι ήταν πεντακάθαρο. Οι άνθρωποι έλαμπαν από καθαριότητα και αξιοπρέπεια. Παρότι είχαν τις κότες σε απόσταση δέκα μέτρων από το σπίτι, παρότι αρκετοί είχαν ακόμα και τα κατσίκια στο ίδιο μέρος. Αλλά και πάλι, δεν ήταν συνθήκες ζωής αυτές. Η αξιοπρέπεια είναι άλλο πράγμα.

Όμως, ΑΥΤΟΣ Ο ΧΩΡΙΑΤΙΚΟΣ ΦΟΥΡΝΟΣ ΤΙ ΦΑΓΗΤΑ ΕΒΓΑΖΕ;;;;; Πόσο άτυχοι είστε όσοι δεν τον προλάβατε…

Follow

Facebook

Twitter

Linkedin