Δώστε μου μια παλιά αθηναϊκή ταβέρνα και δε θέλω τίποτε άλλο

Την ώρα που τα φώτα της πόλης άναβαν καθώς η νύχτα απλωνόταν στην Αθήνα, εσύ έμπαινες σε ένα διαφορετικό κόσμο.

Δεν ήταν φανταχτερός αλλά ταπεινός! Όμως, ήταν τόσο όμορφος. Εσύ, τα βαρέλια με το κρασί, το καρό τραπεζομάντηλο, η λαϊκή ή ρεμπέτικη μουσική που συνόδευε τη νύχτα σου και ήθελες να τραγουδήσεις.

Αισθανόσουν πλούσιος! Είχες τα πάντα. Παρέα, καλό κρασί και ωραίους μεζέδες. Χαρά, κέφι. Και ήταν σα να γίνεσαι ένα με τις άλλες παρέες.

Επαναλαμβάνω ότι το τοπίο δεν ήταν φανταχτερό κι εντυπωσιακό! Όμως δε σε ενδιέφερε γιατί αισθανόσουν ότι γίνεσαι μέλος μιας μυσταγωγίας στην παλιά Αθήνα. Οι ελάχιστες παραδοσιακές ταβερνούλες που είχαν μείνει στις γειτονιές μας κατά τη δεκαετία του ’80 και λιγότερο τη δεκαετία του ’90 ήταν σα να μπαίνεις σε χρονομηχανή.

Σα να γυρίζεις πίσω στη δεκαετία του ’50 και να ακούς τη βαριά φωνή του ρεμπέτη, τη ξύλινη φωνή του Μπιθικώτση. Να τραγουδάς συνεπαρμένος απολαμβάνοντας το κρασί και τα μεζεδάκια σε ένα περιβάλλον τόσο λιτό αλλά συνάμα νοσταλγικό.

Σα να πρωταγωνιστείς σε ελληνική ταινία της δεκαετίας του ’60, αυτές τις ωραίες τις ασπρόμαυρες που ΑΡΝΟΥΜΑΙ να τις δω έγχρωμες όπως μετέτρεψαν ορισμένες απ’ αυτές. Άστο ρε παιδί μου το ασπρόμαυρο, τι σε πειράζει; Αριστούργημα είναι.

Αυτή η παλιά αθηναϊκή ταβέρνα, με τα βαρέλια στον τοίχο, με τα ξύλινα τραπέζια και τις ψάθινες καρέκλες, με τη σόμπα πετρελαίου στη μέση, με το «μάστορα» που κάνει λογαριασμό επάνω στο χασαπόχαρτο, τη μουσική, τα τραγούδια. Αυτή μου λείπει.

Και πάντα σε ασπρόμαυρες σκέψεις.

Σημείωση: Η εικόνα είναι από την ταβέρνα Αττική η Φιλετάκια ή Μπανανιά, που ήταν επί χρόνια στην Τριών Ιεραρχών. Πολύ πριν γίνουν μόδα τα Πετράλωνα. Εκεί που τώρα στέκει ένα ερείπιο, όπως και με το Μοναστήρι που ήταν στη Δημοφώντος προς το Θησείο.

Follow

Facebook

Twitter

Linkedin