Για τα παιδιά μας

Στο Σύνταγμα δε συγκεντρώθηκαν «μπαχαλάκηδες» ούτε και περίεργοι. Η πιο ηχηρή σιωπή που υπήρξε ποτέ απλώθηκε παντού σε όλη την Ελλάδα. Η σιωπή μας ακούστηκε εκκωφαντικά.

Ήταν για τα παιδιά μας. Γι’ αυτό που θέλουν και πρέπει να ζήσουν σε μια χώρα κανονική, πολιτισμένη που θα ταιριάζει σε όλα με το υπέροχο κλίμα και την ιστορία της.

Μια χώρα που τη λούζει ο ήλιος για δέκα μήνες το χρόνο, που έχει απαράμιλλη ομορφιά (έχουμε βαλθεί να την καταστρέψουμε βέβαια) αλλά μας πληγώνει όλο και περισσότερο.

Για τα παιδιά μας που τους κουνούσαν το δάχτυλο ότι «παρτάρουν ανέμελα και μεταδίδουν τον κορονοϊό». Έτσι τους έλεγαν εκείνοι που δεν τους έχουν εξασφαλίσει ούτε μέλλον, ούτε παιδεία, ούτε υγεία, ούτε ασφάλεια. Εκείνοι που ψελλίζουν κάτι ασάφειες για το λόγο που ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ μπήκαν σε ένα τρένο και δε βγήκαν ποτέ ζωντανά.

Για τα παιδιά μας που είναι καταδικασμένα- όσα δεν είναι πορφυρογέννητα, τα περισσότερα δηλαδή- να ζουν στο απόλυτο ρημαδιό, να μη ξέρουν τι θα κάνουν ακόμα κι αν εξασφαλίσουν πτυχία και να μαθαίνουν από τη στιγμή που θα περάσουν στο Πανεπιστήμιο ότι «μη σκιάζεσαι, ακόμα κι αν δε διαβάζεις, γράψου στην παράταξη και τα υπόλοιπα είναι δικά μας»!

Για τη «νεολαία που έχει καταστρέψει τα πάντα» χωρίς ποτέ να αναλογιστούμε εμείς τι είδους «κληρονομιά»- τρομάρα μας- τους αφήσαμε.

Για τα παιδιά μας που είδαν τον Αλέξανδρο να πέφτει νεκρός από έναν τύπο που υποτίθεται ότι ήταν εκπαιδευμένος να υπηρετεί το νόμο. Και όταν διαδήλωναν για εκείνον ήταν «τεμπέληδες που κάνουν αποχή», ήταν «κακομαθημένα παλιόπαιδα που αποφεύγουν το μάθημα».

Για τα παιδιά μας που μεγάλωσαν μέσα στην κρίση, ακούγοντας διαρκώς αρνητικές ειδήσεις ή και ψεύτικες για το μέλλον τους. Και στο τέλος, τρώνε και μερικά χημικά στα μούτρα ή κάμποσες «χοντρές» από τα ρόπαλα γιατί πρέπει να υπακούσουν.

Αυτά τα παιδιά μπήκαν μέσα στο φέρετρο που ονομάζουμε τρένο και τόσες μέρες ακούμε διάφορα κλισέ:

«Σιωπή τώρα, έχουμε πένθος»! Μα τώρα πρέπει να μιλήσουμε

«Θα αποδοθούν ευθύνες»! Λες κι αποδόθηκαν ποτέ σε αυτή τη χώρα.

Και διάφορα ακόμα που δε θέλω να περιγράψω.

Όχι! Η σιωπή είναι συνενοχή. Μας πήρατε το παρόν, μας σβήσατε το παρελθόν, μας αρπάξατε το μέλλον, μας δώσατε πένθος κι αβεβαιότητα, μας κάνατε έρμαια του συμφέροντος του καθενός χωρίς να έχουμε δικαιώματα.

Μας πήρατε και τα παιδιά. ΩΣ ΕΔΩ!

Κάτι τελευταίο.

Χθες έγραψα ένα κείμενο με αφορμή το βίντεο του Luben TV. Συζήτησα πολύ γι’ αυτό (η αλήθεια είναι ότι είχε απήχηση) κι αποδέχομαι ότι επάνω στη θλίψη μου δεν άντεξα και ξέσπασα.

Μόνο που τώρα, αρκετά ψύχραιμος, θέλω να απευθύνω μια ερώτηση

Ποιος στοχοποιεί; Εμείς που κριτικάρουμε την παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης και δεοντολογίας, την εμφανή απουσία κάθε δημοσιογραφικής έννοιας κι ανθρωπιάς; Ή όσοι στοχοποιούν τόσο βάναυσα το δημοσιογραφικό λειτούργημα κι εξαιτίας τους ακολουθεί το τσουβάλιασμα;

Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας. Προσωπικά, την έκανα.

Follow

Facebook

Twitter

Linkedin