Γιατί είμαστε αριθμοί. Και οι αριθμοί διαμορφώνονται όπως τους συμφέρει

Όταν γίνεσαι πατέρας (ή μητέρα) τότε μπορείς και καταλαβαίνεις την αγωνία των γονιών σου για κάθε τι που έκανες όταν ήσουν μικρός ή νέος! Τότε που σου έλεγαν «όταν κάνεις παιδιά θα καταλάβεις»!

Από χθες η σκέψη μου δε μπορεί να ξεκολλήσει όχι μόνο από τα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη αλλά και από τους γονείς τους! Δε ξέρω πώς να το περιγράψω. Να είναι η χαρά σου να βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει και ξαφνικά να ετοιμάζεσαι να το «αποχαιρετήσεις»!

Γιατί; Επειδή επέστρεφε στη βάση του, στα όνειρά του, στη ζωή του, στις σπουδές του. Και χάθηκε. Απότομα! Βίαια! Εγκληματικά!

Βλέπεις τις φωτογραφίες των παιδιών που χάθηκαν! Χαμογελαστά και αισιόδοξα πρόσωπα, ξέγνοιαστα, διψασμένα για ζωή! Τα μάτια τους έλαμπαν από ευτυχία! Που να ήξεραν σε τι χώρα ζουν και δυστυχώς πλέον χρησιμοποιούμε άλλο χρόνο (έζησαν)!

Ας είμαστε ρεαλιστές. Για εμάς αυτά τα συναισθήματα είναι μεν έντονα αλλά δε θα έχουν διάρκεια. Αυτή τη στιγμή συμπαραστεκόμαστε στους γονείς όπως μπορούμε, με τη σκέψη μας, με την αυτοκριτική μας, δε ξέρω τι άλλο μπορούμε να κάνουμε. Σε λίγο καιρό όμως, ο πόνος θα συντροφεύει μόνο εκείνους.

Που έζησαν την δυσβάσταχτη και δυσαναπλήρωτη απώλεια. Δε ξέρω αν υπάρχει χειρότερη «κατάρα» από το να αποχαιρετάς το παιδί σου. Προσωπικά είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει.

Χάθηκαν νέα παιδιά, ο «ανθός» της χώρας, τόσο άδικα εξαιτίας μιας μόνιμης ανευθυνότητας, αναλγησίας,  μιας κατάστασης «πάμε κι όπου βγει»! Μήπως δεν υπάρχουν άλλοι χώροι στην Ελλάδα που ΚΑΤΑ ΤΥΧΗ δεν έχουμε θρηνήσει μαζικές απώλειες;

Τι κάνουμε γι’ αυτό; Έλα ντε! Συσπειρωνόμαστε στην τραγωδία και μετά από λίγο καιρό ο καθένας τραβά το δρόμο του.

Εκτός εκείνων που δυστυχώς ο πόνος της απώλειας θα έχει μείνει δίπλα τους. Δε μπορώ να το σκεφτώ. Δεν αντέχω να το διανοηθώ.

Μπορεί μια παραίτηση υπουργού, μερικές επικοινωνιακές κορώνες από τους πολιτικούς, κάμποσες κουβέντες συμπαράστασης, ακόμα και η ειλικρινής θλίψη των απλών πολιτών να αλλάξει τη μαυρίλα των ανθρώπων που έχασαν τα παιδιά τους;

Όχι.

Ξέρουν και οι ίδιοι- κι αν όχι τώρα που έχουν άλλες έγνοιες τότε σίγουρα θα το καταλάβουν στο μέλλον- ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να φύγει η ευθύνη από πάνω τους (οι πολιτικοί). Κι ας πάει όπου θέλει. Στον σταθμάρχη, στο «στρατηγό- άνεμο», στις «ασύμμετρες απειλές», στην αντιπολίτευση, στην κυβέρνηση…

Πάνω από το αίμα των παιδιών, πάνω από το χάρο με το δρεπάνι, έχει ήδη στηθεί ένα μικροπολιτικό παιχνίδι (μια βόλτα στον απόπατο του Twitter και στα πληρωμένα τρολ θα σας πείσει) που μας πείθει ότι αυτή η χώρα δε θα αλλάξει με τίποτα.

Τι μας μένει; Να αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας, να σεβόμαστε το συνάνθρωπό μας, να επιδιώξουμε να αλλάξουμε όσα μπορούμε γιατί από αυτούς (τους πολιτικούς) δε μπορούμε να περιμένουμε τίποτα.

Απολύτως τίποτα.

Γιατί είμαστε αριθμοί. Και οι αριθμοί διαμορφώνονται όπως τους συμφέρει.

Να το θυμάστε. 

Follow

Facebook

Twitter

Linkedin