Θέλεις ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ την αλήθεια; Ρώτησε τον εαυτό σου

Ο καλύτερος δρόμος ώστε να ανακαλύψεις τι πραγματικά ζητάς είναι ο εξής: Άρχισε να κάνεις ερωτήσεις στον εαυτό σου σχετικά με όσα σε απασχολούν για να πάρεις ειλικρινείς απαντήσεις.

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι στην Ελλάδα, αρχίζουμε τα αναθέματα, τις κατάρες και τους ξεσηκωμούς. Δεν είμαι εναντίον του να αναζητάς το δίκιο σου με πολιτισμένο και κόσμιο τρόπο, το βρίσκω αυτονόητο εκτός από εξόχως δημοκρατικό.

Μετά την τραγωδία στα Τέμπη, απλώθηκε παντού μια οργή. Δικαίως. Το να χάνονται συνάνθρωποί μας κατ’ αυτόν τον τρόπο και παράλληλα να είσαι αναγκασμένος να ανέχεσαι και την προπαγάνδα των ξεδιάντροπων που αποτελούν όνειδος για το δημοσιογραφικό λειτούργημα (κι εφόσον επιμένουν να αποκαλούνται δημοσιογράφοι) αποτελεί τεράστιο βάρος. Στη ψυχή, στο μυαλό ακόμα και στο σώμα.

Δεν είναι μεγάλες οι αντοχές μας, το γνωρίζουμε καλά.

Μόλις περάσουν λίγες ημέρες, ο πόνος θα παραμείνει στους συγγενείς των συνανθρώπων μας που χάθηκαν τόσο άδικα. Μόνο σε αυτούς. Για τους υπόλοιπους η ζωή θα συνεχιστεί.

Θα έχει αλλάξει κάτι; Πιστεύω πως όχι. Κι αυτό έχει να κάνει με το ότι πάντα ξεχνάμε. Ότι ειδικά σε αυτή τη χώρα ο ατομικισμός αποτελεί κοσμοθεωρία!  Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι (επίσης ατομικιστές) πολιτικοί.

Το βλέπουμε καθημερινά. Κι αυτό ακριβώς είναι που θέλω να σταθώ. Φωνάζουμε για αλλαγές αλλά ειλικρινά δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι τις θέλουμε.

Διότι οι αλλαγές έχουν και προσωπικό κόστος. Δεν πατάς ένα κουμπί κι αλλάζει η νοοτροπία. Όμως εδώ δεν έχουμε να συζητήσουμε το αν αυτές οι αλλαγές απαιτούνται αλλά αν θέλουμε να τις αποδεχτούμε.

Βλέπω τη συμπεριφορά στα γήπεδα, όπου βρίσκομαι για χρόνια. Το υβρεολόγιο που περιλαμβάνει μανάδες, πατεράδες, συζύγους, οικογένειες και φυσικά Χριστούς και Παναγίες δεν έχει προηγούμενο.

Το ακόμα χειρότερο είναι η απόκριση «έλα μωρέ γήπεδο είναι, δεν είναι εκκλησία»! Θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό να βρίζεις την οικογένεια ενός αθλητή, προπονητή, διαιτητή επί ένα δίωρο μαζί με χιλιάδες ακόμα! Όπως θεωρείται φυσιολογικό σε κλειστό γήπεδο να ανάβεις τσιγάρα και καπνογόνα και σε όλα αυτά να βρίσκονται παιδιά. Τρομερό!

Μπορείς να το αλλάξεις αυτό;

Το ότι «απλώς είχε βρισίδια αλλά δεν έπεσε ούτε ένα αντικείμενο» θεωρείται δείγμα πολιτισμού σε αυτή τη χώρα. Θυμάσαι απλώς ότι είναι χυδαίο όταν η ομάδα σου παίζει στο γήπεδο του αντιπάλου, αλλά στο δικό σου δεν ακούς.

Κι αν σου πουν κάτι έχεις έτοιμη την απάντηση: «Γιατί, στο δικό σας γήπεδο τι γινόταν;»!

Όταν ο διαιτητής αποφασίσει να καθαρίσει τον αγώνα απ’ αυτά τα χυδαία συνθήματα, τότε γίνονται ακόμα χειρότερα. Κι αν τολμήσει να διακόψει τον αγώνα τότε πολύ απλά θα φωνάξεις για το μεγαλείο της ομάδας σου που την κυνηγούν τα συμφέροντα, θα θυμηθείς τι είχε συμβεί πριν από 350 χρόνια σε άλλο γήπεδο, θα κάνεις τα πάντα για να ξεσηκώσεις τον κόσμο κι αναλόγως της δύναμης της ομάδας θα έχεις και μερίδιο συμμετοχής από κάποια Media.

Κι αν συμβούν τα ίδια σε άλλο γήπεδο που παίζει η ομάδα σου ως φιλοξενούμενη, θα φωνάζεις απαιτώντας διακοπή.

Φωνάζεις διαρκώς για τα ΜΜΕ που έχουν «χαμηλή ποιότητα» αλλά δεν κάνεις τίποτα για την αναβάθμισή τους. Σε ενδιαφέρει μόνο να γράφουν αυτά που θες να ακούσεις για την ομάδα σου.

Τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν και στην καθημερινότητά μας. Η οδήγηση είναι πια επικίνδυνη αποστολή, ειδικά από τότε που «καθιερώθηκε» ότι μπορείς να οδηγείς και να γράφεις και μηνύματα! Κι αν σου πουν κάτι είσαι έτοιμος να κατέβεις να «παίξεις ξύλο» αφού πρώτα αδειάσεις ό,τι οχετό έχεις στο στόμα σου σε αυτόν που τόλμησε να σε παρατηρήσει.

Το Twitter που πλέον έχει γίνει κάτι σαν «ευαγγέλιο» της κοινωνικοπολιτικής ζωής, αποτελεί το κορυφαίο παράδειγμα έλλειψης σεβασμού κι επιχειρημάτων και ταυτόχρονα η κορυφή κάθε προπαγάνδας, χυδαιότητας κι ασέβειας.

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.

Όσο δεν υπάρχει σεβασμός στο συνάνθρωπο, τόσο θα αλωνίζουν αυτοί που θα έπρεπε να αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.

Όσο δεν τολμάς να ρωτήσεις τον εαυτό σου για το αν πραγματικά θέλεις την αλλαγή γιατί φοβάσαι την απάντηση που θα πάρεις κι αν συμφέρει την «άνεσή» σου, τόσο θα γιγαντώνεται το πρόβλημα.

Πολλοί θα μου πείτε ότι πάλι έρχεται στην επιφάνεια η «ατομική ευθύνη». Συγγνώμη, αλλά επί του προκειμένου είναι θέμα ατομικής ευθύνης το αν θες να βελτιώσεις τον εαυτό σου και ταυτόχρονα να συμβάλεις σε μια καλύτερη κοινωνία.

Δεν είναι δυνατόν να συμμετέχεις στα κοινά, σε κάθε επίπεδο, εφόσον δεν έχεις λύσει τα του προσωπικού σου βίου. Δεν το λέω εγώ, οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι το έλεγαν. Και είχαν δίκιο.

Τι σημαίνει «αλήθεια»; Ψάξτε την ανάλυση. Από το στερητικό «α» και τη «λήθη» που σημαίνει πως είναι η άρση της λήθης. Δηλαδή, όταν την κατακτήσεις, δεν τη ξεχνάς.

Αυτό θα μας κάνει όλους καλύτερους ανθρώπους. Να μην περιμένουμε από τους άλλους να ασχοληθούν με αυτό. Μόνο από τον εαυτό μας.

Follow

Facebook

Twitter

Linkedin