Περί Κιβωτού, Media που έγιναν δικαστήρια και δήθεν εξαπατημένων

Παρακολουθώ τόσες μέρες την ιστορία με την «Κιβωτό του Κόσμου» και προσπαθώ να βάλω όλα τα πράγματα σε μια σειρά, σε μια τάξη, πριν εκφράσω την οποιαδήποτε άποψη.

Κατ’ αρχήν να υπογραμμίσω ότι έχω γνωρίσει προσωπικά τον Πατέρα Αντώνιο και μου έκανε εντύπωση κατά τη διάρκεια των συζητήσεών μας ο τρόπος με τον οποίο προσέγγιζε, κοινωνικά και ρεαλιστικά, τα πράγματα. Δεν κρύβω ότι τον συμπάθησα αλλά αυτό δε σημαίνει ότι με τη μικρή μου εμπειρία κατάφερα να εισέλθω στα άδυτα της ψυχής του αλλά και της «Κιβωτού».

Η όποια καχυποψία είναι φυσιολογική. Στην κοινωνία- τέρας που ζούμε, πάντοτε σκέφτεσαι ότι «αυτός δεν τα κάνει αυτά για τη ψυχή της μάνας του, αλλά κάτι άλλο υπάρχει από πίσω»! Από ένα σημείο και μετά έβλεπα μια επιχείρηση και τίποτε άλλο, όμως δε μπορούσα να φανταστώ όλες αυτές τις κατηγορίες που ακούγονται τώρα.

Το πρώτο θέμα είναι ότι θα πρέπει να πέσει άπλετο φως στην υπόθεση κι εφόσον αποδειχτούν αυτές οι κατηγορίες, τότε να υπάρξουν συνέπειες. Αλλά εδώ βάλτε και ένα υστερόγραφο: Ας πούμε ότι ο Πατέρας Αντώνιος αποδεικνύεται αθώος και ότι αυτές οι κατηγορίες είναι ψεύτικες. Για πείτε μου, πόσοι από εμάς δεν του έχουμε ήδη κολλήσει την ταμπέλα;

Σε μια κοινωνία- χάος, με τον ανθρώπινο πόνο να χρησιμοποιείται επικοινωνιακά είναι απόλυτα φυσιολογικό να ζούμε τέτοιες καταστάσεις. Τα Media έχουν υποκαταστήσει το ρόλο των δικαστηρίων, πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή κατά την οποία το σύνολο της κοινωνίας ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ τη Δικαιοσύνη στην Ελλάδα.

Έχουν ξεπεράσει (πάντα επιλεκτικά και με βάση το τι βολεύει) κάθε έννοια δεοντολογίας, δεν υπακούν στο ρόλο τους και πιστεύουν ότι δεν ελέγχουν αλλά υπηρετούν την  εξουσία.

Προσωπικά είμαι υπέρ της Δικαιοσύνης και της Ισότητας. Αν αποδειχθεί ότι ο Πατέρας Αντώνιος και οι συνεργάτες του στην «Κιβωτό» είναι ένοχοι, τότε να υποστούν τις συνέπειες. Και θα είναι κάτι το ανατριχιαστικό, δίχως άλλο.

Είναι ακόμα πιο ανατριχιαστικό όμως ότι ενώ έχουμε δει περιπτώσεις όπου τα Media επιδίωξαν να «καθαγιάσουν» τον «κατηγορούμενο» (πχ Λιγνάδης) ή να τον «εξαφανίσουν» από τη δημοσιότητα (πχ Γεωργιάδης) υπάρχουν κι άλλες που «δίνουν αίμα» στον κόσμο.

Ξέρω ότι είναι δύσκολο να λες τέτοια πράγματα σε μια χώρα όπου είτε θα ακολουθείς τα Media και όσα hashtag τρεντάρουν στο Twitter και θα ρίχνεις κατάρες και βρισίδια, είτε θα επιλέγεις τη Δικαιοσύνη με τον «κίνδυνο», όταν το λες αυτό, να σε χαρακτηρίζουν «πλυντήριο». Διότι δε ξέρουμε ούτε τι σημαίνει «πλυντήριο»!

Το κακό είναι όμως ότι αυτή τη στιγμή παρουσιάζονται οι πολιτικοί κυρίως ως θύματα της κατάστασης, που έδιναν λεφτά στην «κακιά Κιβωτό» χωρίς να μας εξηγούν τα αυτονόητα.

-Πρώτον,  δεν είχαν έλεγχο για το που δίνουν ΚΡΑΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ, κάποιον ελεγκτικό μηχανισμό που θα προστάτευε όλη αυτή τη χρηματοδότηση;  Μάλλον όχι, από τη στιγμή που ο Πατέρας Αντώνιος είχε γίνει TV Star (κι εκεί το είχε «χάσει τελείως» το έργο) και celebrity, άρα βόλευε το αφήγημα του Κράτους Πρόνοιας.

-Δεύτερον, τι είχαν κάνει ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ οι πολιτικοί για τα παιδιά που ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ τη βοήθειά μας; Είναι δυνατόν οι διάφορες δομές, ιδιωτικής πρωτοβουλίας, από πολίτες, από παππάδες κτλ να υποκαθιστούν την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ του Κράτους να φροντίζει αυτά τα παιδιά; Είναι δυνατόν να μην έχει το Κράτος τις δομές για τα παιδιά, που θα κατευθύνονται από παιδαγωγούς, ψυχολόγους και διάφορους επιστήμονες και θα καταφέρουν να φτάσουν σε ανάδοχες οικογένειες;

Ξέρετε πόσοι άνθρωποι λαχταρούν παιδάκια και δεν έχουν;

-Τρίτον, πρόκειται για ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑΣ ΚΙ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ή αν προτιμάτε για μνημείο οπορτουνισμού το ότι χρηματοδοτούσες κάποιον χωρίς να ελέγχεις ποιος είναι, μόνο και μόνο επειδή βόλευε η έξωθεν καλή μαρτυρία του.

Είμαι 100% βέβαιος ότι η Κυβέρνηση λειτουργώντας με όρους παράξενους (δε θέλω να τους χαρακτηρίσω αλλιώς) είχε το σκάνδαλο στο συρτάρι για καιρό και στην κατάλληλη «ευκαιρία» το έβγαλε στη δημοσιότητα.

Θέλοντας να «δολοφονήσει χαρακτήρα» (χωρίς να προκαταλαμβάνω την αθωότητά του όπως και την ενοχή του αλλά που προφανώς έχει δώσει δικαιώματα) κι ενώ πλέον η εξασφάλιση ειδών πρώτης ανάγκης μοιάζει με επικίνδυνη αποστολή για το μέσο νοικοκυριό.

Είναι ξεκάθαρο, βεβαίως, ότι σε μια κανονική χώρα το Κράτος έχει ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ευθύνη απέναντι στους πολίτες για Δικαιοσύνη, Ισότητα, Ισονομία, Πρόνοια, Ασφάλεια. Δεν είναι ότι τον ένα μήνα ασχολούμαι με τη Δικαιοσύνη και τον άλλο με την ακρίβεια.

Με λίγα λόγια ας απαιτήσουμε ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ στο θέμα της Κιβωτού αλλά ταυτόχρονα και Κράτος Πρόνοιας απέναντι στον απροστάτευτο (από κάθε «απειλή» είτε ηθικής τάξης είτε διαβίωσης) Έλληνα πολίτη.