Δώσε πόλεμο στον κόσμο

Όσοι μιλούν υπερβολικά πολύ για την πατρίδα και χρησιμοποιούν επί ματαίω τον όρο, ξεφεύγουν από το διακριτό όριο της αγάπης και της αφοσίωσης και περνούν στο «παζάρι» όπου απλώνονται οι πάγκοι των μικροπωλητών.

Με την ίδια ευκολία που ένας μικροπωλητής πουλάει την πραμάτεια του στα παζάρια, ακριβώς με την ίδια γενναιοδωρία που διακρίνει τους δωρητές πνεύματος, ένας πολιτικός ή ένας φασίστας ή και τα δύο μαζί «πουλάει» την αγάπη για την πατρίδα. Με μια διαφορά που είναι ουσιώδης: Τον πρώτο θα τον σεβαστείς γιατί το κάνει για να ζήσει. Και στο κάτω- κάτω δε σου λέει ψέματα. Πουλάει. Είναι έμπορος.

Τον άλλο δεν πρόκειται να τον σεβαστείς ποτέ, διότι πολύ απλά «εμπορεύεται» αξίες και ιδανικά που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο. Δεν υπάρχει μετρητής ώστε να διαπιστώσουμε ποιος αγαπά περισσότερο την πατρίδα του. Αυτό φαίνεται από τις πράξεις και όχι από τα λόγια.

Ο πρόλογος είναι απαραίτητος εμπρός σε αυτό που ζούμε στο τελευταίο διάστημα, όπου θα μου επιτρέψετε να πω ότι τόσο η ελληνική όσο και η τουρκική κυβέρνηση, συστήνονται με τα ίδια επιχειρήματα. Προσπαθούν να τονώσουν το «πατριωτικό συναίσθημα» των πολιτών ώστε να ξεφύγουν από δεδομένα προβλήματα όπως είναι η ακρίβεια, η φτώχεια, η διάλυση του κοινωνικού ιστού και της συνοχής.

Ο «πόλεμος» παρουσιάζεται ως απειλή καθώς οι Τούρκοι, με ανιστόρητες αναφορές που ξεπερνούν το όριο του ανέκδοτου, κραυγάζουν ότι οι Έλληνες ευθύνονται για τη φτώχεια του λαού, αφού ελέγχουν παράνομα το Αιγαίο αλλά και τα νησιά που είναι τουρκικά. Κατά μια έννοια, αν οι Τούρκοι πάρουν πίσω τα «δικά τους» νησιά και τη «δική τους» θάλασσα, τότε ο τουρκικός λαός θα πλουτίσει.

Και δώσε έναν Ερντογάν να κουνάει δάχτυλο («ας προσέξουν οι Έλληνες») και έναν Τσαβούσογλου να απειλεί με εισβολές και έναν Ακάρ (που τον είχαν δέσει πισθάγκωνα οι πραξικοπηματίες) να προσπαθεί να παραστήσει το νέο Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή.

Και μετά όλα πάνε αλυσιδωτά. Ο καλός μας ο πρωθυπουργός να αγοράζει περισσότερα όπλα για να αντιμετωπίσει τον κακό γείτονα που απειλεί με εισβολή και να ξεκαθαρίζει έτσι στο φτωχό πολίτη ότι τα Rafale δεν τρώγονται, αλλά πρέπει να τα χειροκροτήσει γιατί μας σώζουν από τους Τούρκους.

Με την ειδική ενότητα του ΣΚΑΙ κάθε πρωί από Τουρκία, ολοκληρώνεται η τρομολαγνεία  και ο Έλληνας πολίτης πρέπει να αισθάνεται τυχερός που είναι ασφαλής από τους Τούρκους (οι οποίοι βέβαια παρά τα Rafale δεν πτοούνται και κάθε μέρα ρίχνουν έτσι και μια απειλή για να υπάρχει). Όσο για το αν δεν υπάρχει φράγκο, δεν τρέχει τίποτα. Να συνηθίσει να πεινάει. Έτσι είναι αυτά.

Ειδικός δε δηλώνω ούτε και μάντης είμαι, αλλά όποιος θέλει να κάνει πόλεμο τον κάνει και δεν απειλεί εδώ και δέκα δεκαετίες. Ούτε μπορεί, βέβαια, να κάνει πόλεμο όταν έχει δέκα μέτωπα ανοιχτά και το λαό να λιμοκτονεί ενώ υστερεί σε πρώτες ύλες. Αυτό λέει η λογική.

Αυτή τη στιγμή όμως, η «πατριδεμπορία» ωφελεί προκειμένου να διασφαλιστεί μια όσο το δυνατό μεγαλύτερη συσπείρωση στο εσωτερικό, να φύγουν από τη κάδρο της προτεραιότητας η φτώχεια και οι κλεψιές και να μπει ο «κακός γείτονας» που θέλει να εισβάλει.

Άλλωστε όπως είχε πει και ο Ναπολέων, «καλή πολιτική είναι εκείνη που κάνει το λαό να πιστεύει ότι είναι ελεύθερος».

Όχι δεν εμπιστεύομαι τους Τούρκους. Καθόλου. Όπως- απ' όσα μας έχει διδάξει η ιστορία- δεν πρέπει να εμπιστεύομαι και τους Έλληνες πολιτικούς.

Follow

Facebook

Twitter

Linkedin