«Νομίζεις ότι είσαι ο Πελέ ρε;». Ο μύθος κάθε γειτονιάς

Όσοι γεννηθήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 (όπως εγώ) ή εκεί γύρω, μεγαλώσαμε με το όνομα του Πελέ στα χείλη μας.

Ο Βραζιλιάνος αποτελούσε πάντα σημείο αναφοράς κάθε φορά που παίζαμε μπάλα στη γειτονιά (ναι τις προλάβαμε αυτές τις εποχές) και θέλαμε να σχολιάσουμε κάτι θετικό ή αρνητικό.

«Ρε φίλε, νομίζεις ότι είσαι ο Πελέ; Τι παριστάνεις;» ήταν το κράξιμο σε όποιον προσπαθούσε να κάνει κάτι εξεζητημένο και παράξενο ή δε σκεφτόταν να δώσει πάσα! Κι αντίστοιχα «πω ρε φίλε, ο Πελέ είσαι» σε όποιον έκανε μια όμορφη ενέργεια ή έβαζε κανένα γκολ φέρνοντας τη μπάλα στα «νοητά δίχτυα» ανάμεσα στο χώρο που σχηματιζόταν από τις αποστάσεις δύο πετρών (που έκαναν τα δοκάρια).

Ο Πελέ μεγάλωσε στις γειτονιές άλλωστε και τότε, που οι αλάνες ήταν στα τελευταία χρόνια της ύπαρξής τους όπως και οι γειτονιές είχαν ελάχιστα αυτοκίνητα κι επέτρεπαν τα πρωινά «ντέρμπι», ζούσε σε κάθε γειτονιά. Δεν τον είχαμε προλάβει να παίζει. Μάθαμε το όνομά του μέσα από το μύθο που είχε δημιουργηθεί.

Ο Πελέ… Δεν υπήρξε ανώτερος ποτέ και ούτε σκεφτόμασταν ότι θα υπάρξει στο μέλλον.

Τότε δεν υπήρχαν και πολλές ζωντανές μεταδόσεις, δεν υπήρχαν και ειδικές εκπομπές, δεν υπήρχαν YouTube και Social Media ή ιστοσελίδες και φυσικά ακόμα και οι φωτογραφίες ήταν σπάνιες. Τώρα που το σκέφτομαι, αναζητώ την πρώτη φορά που είδα στην τηλεόραση κάποια live ενέργεια του Πελέ και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ήταν στην ταινία «η απόδραση των 11».

Πολλοί ήταν σαν κι εμένα. Δεν είχαμε δει τον Πελέ να παίζει, να μεγαλουργεί, να ανεβαίνει στο θρόνο του αλλά τον προσκυνούσαμε ολημερίς στα γειτονιά όταν παίζαμε μπάλα. Κι αυτό τον έκανε ακόμα πιο μεγάλο μύθο στο μυαλό και τη ψυχή μας.

Γιατί ήταν το ίδιο το ποδόσφαιρο: Η Βραζιλία, η αλάνα, το ταλέντο, η μπάλα στο χωμάτινο, όλα αυτά που αγαπήσαμε κι εμείς μικροί και τα προλάβαμε. Ο Πελέ ήταν είναι και θα είναι ο βασιλιάς του αυθεντικού ποδοσφαίρου.

Αυτές τις ώρες, βέβαια, καλό θα είναι να σταματήσουμε να συγκρίνουμε αν ο καλύτερος όλων των εποχών ήταν ο Πελέ, ο Μαραντόνα, ο Μέσι, ο Εουσέμπιο, ο Πούσκας, ο Ντι Στέφανο και όποιον άλλον φαντάζεστε. Άλλες εποχές, άλλο ποδόσφαιρο, άλλες γενιές, άλλες συνθήκες.

Εμείς, τα παιδιά που προλάβαμε τη μπάλα στη γειτονιά, με τις πέτρες για κάθετα δοκάρια (και το νοητό οριζόντιο) και κάναμε προσευχή μην τυχόν και χαλάσει το παιχνίδι μας από καμιά στραβοκλωτσιά σε τζάμι ή σε μπαλκόνι, έχουμε τον παντοτινό μας ήρωα.

Follow

Facebook

Twitter

Linkedin