Από το συναίσθημα με το «διπλό φύλλο» στην απρόσωπη βάρδια

Τέτοιες ημέρες στις εφημερίδες- στις χρυσές εποχές- βάζαμε κάτω τις ιδέες μας για το «διπλό φύλλο» που θα κυκλοφορούσε στις γιορτινές ημέρες.

Πρωτοσέλιδο Πρωτοχρονιάς 1923, εκατό χρόνια πριν. 

Υπήρχαν βέβαια και τα «γνωστά» θέματα. Ένας χιουμοριστικός καζαμίας, η ανασκόπηση της σεζόν που πέρασε, τα πρόσωπα, τα γεγονότα κτλ. Όμως πάντοτε υπήρχαν και ξεχωριστά θέματα. Ειδικά στο μπάσκετ, θυμάμαι, είχαμε κάνει μια χρονιά ένα όμορφο θέμα με ξένους αθλητές να μας εξιστορούν τα Χριστούγεννα στον τόπο τους: Πως έχουν τα έθιμα, τι τρώνε, τη διαδικασία με τα δώρα κτλ.

Και δε μιλάμε για Αμερικάνους ή Γάλλους ή Ισπανούς αλλά για Αφρικανούς (πχ) ή από χώρες που δε γνωρίζουμε πολλά (όπως πχ θυμάμαι όταν είχα αναλάβει τον Γιασικεβίτσιους και μου εξιστορούσε τα «λιθουανικά Χριστούγεννα»).

Που θέλω να καταλήξω; Βάζαμε κάτω το κεφάλι και το μυαλό μας προκειμένου το «γιορτινό φύλλο» να μην βγει εντελώς διεκπεραιωτικά, αλλά  να είναι κάτι όμορφο κι ελκυστικό. Ακόμα κι αν αναζητήσετε πρωτοσέλιδα ή θεματολογία χριστουγεννιάτικων ή πρωτοχρονιάτικων φύλλων κατά τις δεκαετίες του 20 και του 30, θα δείτε πόσα όμορφα θέματα βρίσκατε.

Για παράδειγμα, είχα βρει ένα κείμενο για την καθημερινότητα των Αθηναίων στις 31 Δεκεμβρίου και την 1^η Ιανουαρίου, στις αρχές του 20^ου αιώνα (1902 αν θυμάμαι καλά). Πως λειτουργούσαν, πως αντάλλασσαν δώρα, ποιες οδοί μάζευαν κίνηση, που «έτρεχαν» τα παιδιά για να βρουν παιχνίδια (και τι είδους παιχνίδια τότε), για τα ζαχαροπλαστεία της εποχής κτλ.

Κάπου εδώ βάζουμε ένα τέλος.

Αυτό το «διπλό φύλλο» έβγαζε ένα συναισθηματισμό, μια δουλειά, μια συνεργασία, κάτι θετικό. Προσπαθώ, αλήθεια με κάθε καλή διάθεση, να βρω κάτι αντίστοιχο στις ιστοσελίδες (στην εξέλιξη) την ημέρα των γιορτών αλλά δεν τα καταφέρνω.

Ένα θέμα ξεχωριστό, που θα είναι «ζεστό» και όχι «χαμένο» στη ροή. Ένα θέμα που δε θα είναι αδιάφορο αλλά θα σου τραβήξει την προσοχή.

Σε αυτό φυσικά δε φταίνε οι ιστοσελίδες αλλά το ότι δεν υπάρχει καμία κατεύθυνση εκτός της fast food διαδικασίας, με αστραφτερούς τίτλους, χωρίς εισαγωγικά και παύλες και θαυμαστικά γιατί «δε θα είναι καλό το seo» και διάφορα άλλα που τρομάζω κάθε φορά που τα σκέφτομαι.

Το ότι δεν κατατίθεται «ψυχή» και σκέψη είναι μεγάλο πρόβλημα. Πολύ δε περισσότερο όταν δε στα ζητούν, δεν το κρίνουν απαραίτητο ότι πρέπει να τα διαθέτεις. Χέρια να έχεις, να γράφεις ατελείωτα και τέλος! Τρομερό, ανατριχιαστικό, ανάποδο.

Αν το «κιτρινίσεις» ακόμα περισσότερο, τότε θα πάρεις κι ένα τεράστιο «μπράβο» αλλά επί της ουσίας σκέψου αν έχεις κάνει δημοσιογραφία.

Είμαστε τυχεροί όσοι ζήσαμε τις χρυσές εποχές των εφημερίδων, όχι μόνο από οικονομικής πλευράς, αλλά γιατί βιώσαμε καταστάσεις, εικόνες, περιστατικά, συναισθήματα που δε μπορείς να τα βρεις εύκολα. Πολύ δε περισσότερο τώρα που από «ψυχή» έχεις γίνει ένα απλό «χέρι».

Follow

Facebook

Twitter

Linkedin