Niko's Area

Ναι, αυτό δεν είναι φάρσα. Ο Μέγας Ναπολέων κάποτε... ηττήθηκε από στρατό κουνελιών. Το χρονικό μιας (απροσδόκητα) χαμένης μάχης Το 1807, μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Τίλσιτ, ο Ναπολέων Βοναπάρτης αποφάσισε να γιορτάσει τη νίκη του ενάντια στη Ρωσία με ένα μεγάλο, εντυπωσιακό κυνήγι. Μιας και ήθελε να το θυμούνται όλοι, ανέθεσε στους υπασπιστές του να οργανώσουν κάτι ξεχωριστό. Και αυτοί το έκαναν. Με χιλιάδες (!) κουνέλια. Ναι, χιλιάδες. Η αποτυχία του αιώνα Τα κουνέλια μεταφέρθηκαν σε ανοιχτό πεδίο και απελευθερώθηκαν μπροστά στον Ναπολέοντα και τους στρατηγούς του. Σύμφωνα με ιστορικές αναφορές, περίμεναν πως τα κουνέλια θα έτρεχαν να σωθούν — ιδανικά θηράματα για τα κυνηγετικά όπλα της εποχής. Μόνο που... δεν το έκαναν. Αντί να φύγουν, τα κουνέλια επιτέθηκαν. Χιλιάδες κουνέλια άρχισαν να τρέχουν κατά πάνω στον Ναπολέοντα, ανεβαίνοντας στις μπότες του, πηδώντας πάνω στις άμαξες και καταδιώκοντας τους στρατηγούς, προκαλώντας χάος και γέλια… αλλά και ντροπή. Ο Αυ...

Όταν η φύση διψά και οι άνθρωποι απελπίζονται, η φαντασία αναλαμβάνει δράση. Στην Ινδία, ένα από τα πιο παράξενα και ταυτόχρονα συγκινητικά έθιμα λαμβάνει χώρα: ο γάμος δύο βατράχων με σκοπό να… κατεβάσουν βροχή! Τι είναι το "Bhekuli Biya"; Στην πολιτεία Άσαμ, το έθιμο ονομάζεται Bhekuli Biya (στα ασσαμικά: "γάμος βατράχων"). Πρόκειται για μια τελετή που πραγματοποιείται κατά τη διάρκεια ξηρασίας, με σκοπό να κατευνάσει τον θεό της βροχής, Varun Devta, και να φέρει τις πολυπόθητες βροχές.  Οι βάτραχοι θεωρούνται αγγελιοφόροι της βροχής, καθώς το κρώξιμό τους συνδέεται με την έναρξη των μουσώνων. Πώς γίνεται η τελετή; Η διαδικασία θυμίζει παραδοσιακό ινδικό γάμο: Επιλέγονται ένας αρσενικός και ένας θηλυκός βάτραχος. Οι "νιόπαντροι" καθαρίζονται, αλείφονται με λάδι και ντύνονται με μικροσκοπικά παραδοσιακά ρούχα. Ακολουθεί μια τελετή με ύμνους, προσευχές και τοποθέτηση κόκκινης σκόνης (σίντουρ) στο "μέτωπο" της νύφης. Μετά την τελετ...

Στην Ελλάδα, η λέξη Malakia (επίτηδες την γράφουμε στα αγγλικά) είναι η πλέον συνηθισμένη και σαφώς η πρώτη (και βασική) που μαθαίνει ένας ξένος όταν έρχεται στη χώρα μας. Κι όμως υπάρχει μια χώρα όπου δεν θεωρείται κακή λέξη και ίσως σε εμάς να φανεί παράξενο που στο Νότιο Σουδάν, το «νεότερο» Κράτος στον κόσμο, υπάρχει μια περιοχή που ονομάζεται Hai Malakia ! Βρίσκεται μέσα στην Juba , την πρωτεύουσα της χώρας. Και έχει, φυσικά, μια ξεχωριστή ιστορία. Το Hai Malakia κατασκευάστηκε από την Αγγλο-Αιγυπτιακή αποικιακή κυβέρνηση τη δεκαετία του 1930 για να στεγάσει εργάτες που είχαν έρθει να χτίσουν τη σύγχρονη πόλη. Αρχικά, αυτοί οι εργάτες είχαν εγκατασταθεί σε ένα μέρος που ονομαζόταν Burseki («στριμωχτείτε» στη γλώσσα των Μπάρι), στη γη όπου ξεκίνησε να κατασκευάζεται το αεροδρόμιο το 1925. Όταν το αεροδρόμιο ολοκληρώθηκε, το 1934, μεταφέρθηκαν στην περιοχή Malakia. Οι πρώτοι κάτοικοι του Malakia προέρχονταν από διάφορες κοινότητες του νότιου και βόρειου Σουδάν και ανέπτυ...

Πώς το Μεγαλύτερο Μέγεθος Σχολιασμού Μειώνει την Απόλαυση των Αθλητικών Γεγονότων Το αθλητικό γεγονός, όταν παρακολουθείται, συνήθως αποτελεί μια μοναδική εμπειρία για τον τηλεθεατή. Στη δεκαετία του '80 ή του ΄90, όταν οι τηλεοπτικές συνδέσεις για διεθνείς αθλητικούς αγώνες ήταν πιο σπάνιες, η μοναδική πληροφορία που είχαμε ήταν το σήμα της τηλεόρασης, με την υπόσχεση ότι «κάτι μεγάλο» πρόκειται να συμβεί. Στην πραγματικότητα, για εμάς, ήταν αρκετό να δούμε την εικόνα του αγώνα και να ακούσουμε τον σχολιαστή να μας καθοδηγεί.  Δεν υπήρχαν πολλές αναλύσεις, δεν υπήρχαν social media για να μεταφέρουν κάθε πληροφορία ή δήλωση από παίκτες και προπονητές. Όλοι είμασταν εκεί, στον ίδιο χώρο, με την ίδια πληροφορία. Όμως, σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Η πληροφόρηση που δεχόμαστε πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον αγώνα είναι απίστευτα υπερβολική.  Προ-αγωνιστικές αναλύσεις, συνεντεύξεις, τοποθετήσεις από ειδικούς, στατιστικά, προβλέψεις… Και φυσικά, μετά τον αγώνα, ...

Η κοινωνία μας, δυστυχώς, έχει επιλέξει να επιβραβεύει τον θόρυβο. Όχι τον θόρυβο της δημιουργικότητας ή της αυθεντικής έκφρασης, αλλά τον θόρυβο των "τενεκέδων" — εκείνους τους άδειους, φλύαρους, εξωτερικά εκρηκτικούς ήχους που επιδιώκουν να καλύψουν κάθε πιθανότητα σιωπής και στοχασμού. Στην εποχή μας, η φασαρία έχει αναδειχθεί σε το πιο πολύτιμο αγαθό, και η πραγματική επικοινωνία, η ουσιαστική συνεννόηση, έχει γίνει απλώς μια περιττή πολυτέλεια. Το τίποτα έχει κατορθώσει να επιβιώσει ακριβώς γιατί φωνάζει. Και όσο φωνάζει, η παρουσία του αναγνωρίζεται, η "ύπαρξή" του, σε εισαγωγικά, επικυρώνεται. Οι τενεκέδες, κενές κούρσες που δεν περιέχουν τίποτα πέρα από την επιθυμία να τραβήξουν την προσοχή, έχουν κυριαρχήσει στη σύγχρονη κοινωνία. Τα πάντα σήμερα είναι γεμάτα από αυτούς: τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι δημόσιες συζητήσεις, η πολιτική, ακόμη και οι προσωπικές σχέσεις. Η ησυχία της σκέψης, η βαθιά ανάλυση, είναι πλέον δυσδιάκριτες, καταπλακωμένες από την...

Η τραγωδία στα Τέμπη, με την ανείπωτη θλίψη που έφερε, έχει γίνει πεδίο μάχης. Μάχης όχι για την αλήθεια, αλλά για την κυριαρχία της εικόνας, της παράστασης που προβάλλεται από τα κανάλια και τις διαδικτυακές πλατφόρμες. Και ενώ οι συγγενείς των θυμάτων θρηνούν, οι πολίτες καλούνται να αναμετρηθούν με έναν αδυσώπητο θρόισμα, με άναρθρες κραυγές που κατακλύζουν την κοινή γνώμη. Σε αυτό το χάος, ο καθένας είναι υποχρεωμένος να "διαλέξει πλευρά". Αν αρνηθεί να το κάνει, κινδυνεύει να καταδικαστεί από το λαϊκό δικαστήριο των social media – μια αμείλικτη μηχανή που καταπίνει χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι σαν να μας αποκόβουν από την ίδια τη δυνατότητα να σκεφτούμε κριτικά, να επεξεργαστούμε και να απαιτήσουμε τη δικαιοσύνη με ψυχραιμία, χωρίς να παρασυρθούμε από τον εκκωφαντικό θόρυβο των εκμεταλλευτών του πόνου. Ο λόγος των τηλεπαρουσιαστών, των πολιτικών και των δημόσιων προσώπων δεν έχει τίποτα να κάνει με την αλήθεια. Ορισμένοι, χωρίς ίχνος σεβασμού, καπηλεύονται την τραγωδ...