Το καλύτερο πρωτοσέλιδο από το οποίο θα απουσιάζω

 Αρχικά, οφείλω να ομολογήσω ότι θεωρώ τον εαυτό μου ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΟ γιατί εργάστηκε σε τρία ΜΕΓΑΛΑ ΣΧΟΛΕΙΑ.

Στο Φως των Σπορ και στην Αθλητική Ηχώ, που εξέφραζαν τα κορυφαία σχολεία αθλητικής δημοσιογραφίας επί σειρά ετών (και το Φως συνεχίζει ακόμα με την ίδια εντιμότητα και ηθική) και φυσικά στο Goal που κατά γενική ομολογία ήταν ο απόλυτος εκσυγχρονισμός των καθημερινών εντύπων αθλητικών Μέσων.

Όμως το ΦΩΣ θα είναι πάντοτε κάτι… παραπάνω απ’ όλα! Άλλωστε… ο πρώτος έρωτας δεν ξεχνιέται. Μαζί με τις πρώτες εμπειρίες που «ρουφάς» σαν το σφουγγάρι. Και ταυτόχρονα με τη μυρωδιά από το μελάνι, τον ήχο της γραφομηχανής, τις φωνές «κλείνουμε- κλείνουμε», την αγωνία για το ρεπορτάζ, να κυνηγήσεις με επιμονή και να βγάλεις την είδηση.

Έτσι ήταν οι εφημερίδες στη χρυσή τους εποχή. Ζωντανοί οργανισμοί, που «ανέπνεαν» μαζί με τους δημοσιογράφους και τους τεχνικούς. Το καλύτερο Πανεπιστήμιο που έβγαζε ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ και όχι… διπλωματούχους έτσι απλά κι αόριστα.

Με την καθημερινή τριβή, την αγωνία και το άγχος που σε έλιωνε μέχρι μετά τα μεσάνυχτα όταν αποχωρούσες κι έτρεχες στην Ομόνοια να πάρεις το πρώτο φύλλο της ημέρας.

Με το ότι περνούσες έξω από το γραφείο του ΜΕΓΑΛΟΥ Θεόδωρου Νικολαϊδη και σε έπιανε δέος που τον έβλεπες στο ημίφως να εργάζεται ακούραστα, να βγάζει ψυχή, να δίνει «σάρκα και οστά» στην είδηση. Με όλο το σεβασμό, δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ άλλος σαν εκείνον. Όχι στο ΦΩΣ. Πουθενά.

Το ΦΩΣ ήταν πάντοτε κάτι ξεχωριστό στην καρδιά μου. Έχω απεριόριστο σεβασμό σε όλους που μου έκαναν την τιμή να μου προσφέρουν δουλειά, αλλά το ΦΩΣ πάντοτε θα βρίσκεται παραπάνω.

Το «γιατί» δεν πρόκειται να το αναζητήσω ποτέ, καθώς είναι ένα συναίσθημα που βγαίνει εσωτερικά και όχι με τα λόγια. Εκεί έμαθα δημοσιογραφία, με το σωστό τρόπο, εκεί γνώρισα τα πρώτα «ιερά τέρατα» του χώρου, εκεί έζησα τις πρώτες χαρές όπως και τις πρώτες λύπες αλλά και τους μεγάλους ενθουσιασμούς του επαγγέλματος.

Ο τρόπος με τον οποίο «γαλουχήθηκα» στο ΦΩΣ μου έδινε πάντοτε το κίνητρο ώστε να μένω δραστήριος, να επιδιώκω το καλύτερο, να είμαι απαιτητικός, να μην το βάζω κάτω.

Στο ΦΩΣ έκανα τις πρώτες επαφές από το χώρο της δημοσιογραφίας, πολύ πιο «στενός» κι «ελεγχόμενος» τότε, μια ξεχωριστή κάστα ανθρώπων, που πραγματικά έδιναν άλλη αίγλη στο επάγγελμα. Καμία σχέση με το σημερινό ξέφραγο αμπέλι όπου το 80% δεν θα περνούσε ούτε απ’ έξω για να αφήσει μια επιστολή αναγνώστη, έστω.

Κάθε εφημερίδα ήταν οι άνθρωποί της. Ο κυρ-Θόδωρος και η ΚΥΡΙΑ Ειρήνη είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν μια «οικογένεια», χωρίς να στο τονίζουν και να σε συμβουλεύουν, αλλά σε έκαναν να το καταλάβεις.

Αλλά πέρα απ’ αυτά, οι «φάτσες» στο ΦΩΣ μου έχουν μείνει αξέχαστες. Αν θες ρώτησέ με για τον οποιονδήποτε. Τους θυμάμαι, έναν προς έναν. Όσους έμειναν πολύ, όσους έμειναν λίγο, ΟΛΟΥΣ. Ήταν σα να ανοίγει το σπίτι και να σε υποδέχεται.

Λυπάμαι που δε θα δω την Παρασκευή (16/2) αυτά τα παιδιά. Για εμένα πάντοτε παιδιά θα είναι. Διότι περάσαμε το κατώφλι, πριν τα 20 χρόνια μας και γίναμε άντρες, δημοσιογράφοι, οικογενειάρχες, επαγγελματίες.

Ελπίζω να τους δω σύντομα στο επόμενο Reunion.

Αντί επιλόγου: Κατά πρώτο λόγο οφείλουμε να αποδώσουμε ΤΙΜΕΣ και να υπογραμμίσουμε τον ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ μας σε όσους δε βρίσκονται πλέον εν ζωή. Από τον κυρ Θόδωρο κα την κυρία Ειρήνη και τον Νίκο Καρελά, μέχρι τους συναδέλφους που μας άφησαν. Δεν έχει σημασία αν ήταν νωρίς ή αργά. Σημασία έχει ότι ΛΕΙΠΟΥΝ.

Κατά δεύτερο λόγο, ακόμα κι αν κάποιος δε θέλει ή «ντρέπεται» να με δει, να μην έχει άγχος. Θα τον αποφύγω πρώτος γιατί το τελευταίο διάστημα έμαθα να μη συναντιέμαι με την τοξικότητα και τους συμφεροντολόγους.

 Και προσοχή ρε... Να μη γράφετε αρμένικα που έλεγε Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ (και όχι απλώς μια ψυχή).