Όταν η Βηρυτός ήταν το Παρίσι και ο Λίβανος ήταν η Ελβετία της Μέσης Ανατολής

Όταν νοσταλγούμε τις καλές αναμνήσεις από τον Λίβανο, τότε επιστρέφουμε στην εποχή του πριν από τον Εμφύλιο που ξέσπασε το 1975.

Ήταν μια εποχή ειρήνης και αξιοσημείωτης εξέλιξης της γεωργίας, του τουρισμού, του εμπορίου και των τραπεζών.

Λόγω της οικονομικής του ισχύος και της ποικιλομορφίας του στην ακμή του, ο Λίβανος αναφερόταν ως η Ελβετία της Μέσης Ανατολής κατά τη δεκαετία του 1960.

Ο εμφύλιος πόλεμος άρχισε το 1975 και διήρκησε ως το 1990 αλλά επί της ουσίας οι πληγές παρέμειναν «ανοιχτές». Κάτι που φαίνεται και στα τωρινά δραματικά γεγονότα.

Πάμε πίσω λοιπόν, περίπου 60 και πλέον χρόνια.

Πολλοί θυμούνται εκείνη την εποχή επειδή είχαν την τύχη να τη ζήσουν, αλλά υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που γεννήθηκαν στην Βηρυτό αλλά δεν είχαν ποτέ θετικές αναμνήσεις από τα «λαμπερά» χρόνια.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η πρωτεύουσα του Λιβάνου έγινε τουριστικός προορισμός και συνάμα αξιόλογος κόμβος ζωντανής πολιτιστικής, κοινωνικής και καλλιτεχνικής ζωής σε τέτοιο βαθμό που ονομάστηκε Παρίσι της Μέσης Ανατολής.

Τη δεκαετία του '50, η Βηρυτός  εισήλθε στη χρυσή της εποχή. Για 20 χρόνια, ήταν κέντρο διεθνούς εμπορίου και περιφερειακής χρηματοδότησης, καθώς και κέντρο εκπαίδευσης, επικοινωνίας, ναυτιλίας και μεταφορών.

Η Βηρυτός έγινε μαγνήτης διασκέδασης, μόδας, τέχνης καθώς επίσης χώρος διεθνών γυρισμάτων ταινιών όπως και έδρα μιας μοναδικής πολυεθνικής κοινωνίας.

Πολυτελή ξενοδοχεία και κλαμπ άνοιξαν εκείνη την εποχή, κάνοντας την πρωτεύουσα ένα διάσημο μέρος στον κόσμο.

Το Saint George Hotel, για παράδειγμα, το οποίο ήταν ένα Yacht and Marina Club που ιδρύθηκε το 1952, έγινε αγαπημένος κόμβος για επιτυχημένους επιχειρηματίες για κολύμπι και απογευματινό κοκτέιλ.

Φιλοξενούσε επίσης αστέρες του κινηματογράφου όπως η Μπριζίτ Μπαρντό αλλά και κινηματογραφικά συνεργεία

Επίσης έβρισκαν φιλοξενία, πιλότοι αεροπορικών εταιρειών και αεροσυνοδοί που εξυπηρετούσαν τον τεράστιο διεθνή κόμβο που ήταν το αεροδρόμιο της Βηρυτού εκείνη την εποχή.

Το Saint George Hotel ήταν ο παλαιότερος και πιο διάσημος προορισμός, το κοσμοπολίτικο κέντρο της πόλης. Ήταν επίσης και το προνόμιο διάσημων διεθνών και τοπικών προσωπικοτήτων.

Σταρ του κινηματογράφου, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, διπλωμάτες, βασιλιάδες, υπουργοί, ηγέτες και άλλες προσωπικότητες ήταν καλεσμένοι στο ξενοδοχείο και συναντιόντουσαν τακτικά στο διάσημο μπαρ του.

Το 1973, χαρακτηρίστηκε από το περιοδικό Fortune ως ένα από τα πιο όμορφα ξενοδοχεία στον κόσμο. Δυστυχώς, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, το ξενοδοχείο καταστράφηκε και καταλήφθηκε.

Το Phoenicia Intercontinental Hotel ήταν επίσης ένα από τα πολυτελή ξενοδοχεία της Βηρυτού που έζησε εποχές μεγάλης αναγνώρισης, μαζί με το Riviera Hotel, το Carlton Hotel και το Palm Beach Hotel.

Πριν από τον εμφύλιο πόλεμο, η διαβόητη οδός Hamra ήταν γνωστή ως Champs-Élysées της Βηρυτού.

Ήταν γνωστή ως η πιο δυναμική περιοχή της Μέσης Ανατολής γεμάτη με καταστήματα μόδας, θέατρα, εστιατόρια, καφετέριες και διάσημα ξενοδοχεία.

Ήταν ο πιο επισκέψιμος δρόμος από τους κορυφαίους διανοούμενους, καλλιτέχνες, ποιητές, συγγραφείς και τραγουδιστές της περιοχής.

Η Βηρυτός ήταν η κινηματογραφική πρωτεύουσα της περιοχής. Οι λιβανέζικοι κινηματογράφοι ήταν διάσημοι για την ποικιλόμορφη επιλογή ταινιών από την Αίγυπτο, το Χόλιγουντ και την Ευρώπη αλλά και την υψηλή ποιότητα των ταινιών τους.

Μόνο στην οδό Hamra υπήρχαν 14 κινηματογράφοι, συμπεριλαμβανομένων των διαβόητων Eldorado, Picadilly και Versailles.

Πριν από τον εμφύλιο πόλεμο, το κέντρο της Βηρυτού ήταν μια πόλη των αντιθέσεων. Έβλεπες το καθαρό και το ακάθαρτο, το άσχημο και το όμορφο, και το δύσοσμο και το αρωματισμένο.

Ήταν το σπίτι μιας ποικιλίας δραστηριοτήτων, που κυμαίνονταν από επίσημες κρατικές και δημοτικές υπηρεσίες, ταξιδιωτικά γραφεία, ξενοδοχεία και καφετέριες στα πεζοδρόμια μέχρι καταστήματα λιανικής, δημοφιλή παζάρια μέχρι λιγότερο αξιόπιστους χώρους όπως οίκους ανοχής, μπαρ και λέσχες τυχερών παιχνιδιών.

Το Souk al-Tawileh και το Souk al-Jamil ήταν ένας αγαπημένος προορισμός για ψώνια για όλους τους Λιβανέζους σε όλη τη χώρα.

Σύχναζαν επίσης Ευρωπαίοι με μοντέρνες μπουτίκ και οίκους υψηλής ραπτικής.

Από την άλλη πλευρά, το Souk al-Franj λειτουργούσε ως η μεγαλύτερη αγορά φρούτων, λαχανικών και λουλουδιών του Λιβάνου.

Το αεροδρόμιο της Βηρυτού ήταν κάτι νέο και εξαιρετικό στην περιοχή. Ήταν σπάνιο εκείνη την εποχή να υπάρχει ένα καλό αεροδρόμιο εξοπλισμένο με ένα ωραίο εστιατόριο και ένα καφέ.

Η οικονομία της χώρας επεκτεινόταν και τα αεροπορικά ταξίδια στην πρωτεύουσα ήταν σημαντικά. Τότε ιδρύθηκε η Middle East Airlines (MEA). Ήταν η αεροπορική εταιρεία της Μέσης Ανατολής και το κέντρο συντήρησής της χρησιμοποιήθηκε από ξένες αεροπορικές εταιρείες.

Τέλος, το τραμ της Βηρυτού ήταν ένα από τα απαραίτητα μέσα της πρωτεύουσας. Το τραμ του Λιβάνου είχε μεγάλη επιρροή στην αντίληψη του χρόνου, της ακρίβειας και της τάξης.

Ήταν η εποχή που ονομαζόταν Χρυσή Εποχή της Βηρυτού