Niko's Area

Ακούγεται σαν ανέκδοτο, αλλά είναι αλήθεια! Τη δεκαετία του 1820, λίγο μετά την Επανάσταση, το ελληνικό κράτος εξέδωσε έναν νόμο που απαγόρευε αυστηρά την φόρμα χοίρου στους αγρότες και τους κατοίκους της χώρας!  Ναι, σωστά διάβασες. Δεν ήταν αστείο, αλλά ήταν όντως μια σοβαρή πολιτική απόφαση! Ο λόγος πίσω από την απαγόρευση Κατά τον 19ου αιώνα, η Ελλάδα προσπαθούσε να οργανωθεί μετά την επανάσταση και να χτίσει το νέο της κράτος. Ο βασιλιάς Όθωνας, που ήταν νεαρός και επιθυμούσε να εκσυγχρονίσει τη χώρα, θεώρησε πως η φορεσιά χοίρου (ένα παραδοσιακό σύμβολο του αγροτικού κόσμου) ήταν υπερβολικά «πρωτόγονη» και ότι έπρεπε να καταργηθεί για να προωθηθεί η "ευρωπαϊκή" μόδα. Ετσι, επιβλήθηκε απαγόρευση της χρήσης χοιρινών δερμάτων για ένδυση ή αξεσουάρ, καθώς και της φορεσιάς που θύμιζε την παραδοσιακή αγροτική ζωή. Αυτή η προσπάθεια να "εκμοντερνιστεί" η Ελλάδα φαίνεται εξωπραγματική, ειδικά αν σκεφτείς πως η Ελλάδα είναι γνωστή για την πλούσια παραδοσιακή κουλ...

Ναι, αυτό δεν είναι φάρσα. Ο Μέγας Ναπολέων κάποτε... ηττήθηκε από στρατό κουνελιών. Το χρονικό μιας (απροσδόκητα) χαμένης μάχης Το 1807, μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Τίλσιτ, ο Ναπολέων Βοναπάρτης αποφάσισε να γιορτάσει τη νίκη του ενάντια στη Ρωσία με ένα μεγάλο, εντυπωσιακό κυνήγι. Μιας και ήθελε να το θυμούνται όλοι, ανέθεσε στους υπασπιστές του να οργανώσουν κάτι ξεχωριστό. Και αυτοί το έκαναν. Με χιλιάδες (!) κουνέλια. Ναι, χιλιάδες. Η αποτυχία του αιώνα Τα κουνέλια μεταφέρθηκαν σε ανοιχτό πεδίο και απελευθερώθηκαν μπροστά στον Ναπολέοντα και τους στρατηγούς του. Σύμφωνα με ιστορικές αναφορές, περίμεναν πως τα κουνέλια θα έτρεχαν να σωθούν — ιδανικά θηράματα για τα κυνηγετικά όπλα της εποχής. Μόνο που... δεν το έκαναν. Αντί να φύγουν, τα κουνέλια επιτέθηκαν. Χιλιάδες κουνέλια άρχισαν να τρέχουν κατά πάνω στον Ναπολέοντα, ανεβαίνοντας στις μπότες του, πηδώντας πάνω στις άμαξες και καταδιώκοντας τους στρατηγούς, προκαλώντας χάος και γέλια… αλλά και ντροπή. Ο Αυ...

Όταν η φύση διψά και οι άνθρωποι απελπίζονται, η φαντασία αναλαμβάνει δράση. Στην Ινδία, ένα από τα πιο παράξενα και ταυτόχρονα συγκινητικά έθιμα λαμβάνει χώρα: ο γάμος δύο βατράχων με σκοπό να… κατεβάσουν βροχή! Τι είναι το "Bhekuli Biya"; Στην πολιτεία Άσαμ, το έθιμο ονομάζεται Bhekuli Biya (στα ασσαμικά: "γάμος βατράχων"). Πρόκειται για μια τελετή που πραγματοποιείται κατά τη διάρκεια ξηρασίας, με σκοπό να κατευνάσει τον θεό της βροχής, Varun Devta, και να φέρει τις πολυπόθητες βροχές.  Οι βάτραχοι θεωρούνται αγγελιοφόροι της βροχής, καθώς το κρώξιμό τους συνδέεται με την έναρξη των μουσώνων. Πώς γίνεται η τελετή; Η διαδικασία θυμίζει παραδοσιακό ινδικό γάμο: Επιλέγονται ένας αρσενικός και ένας θηλυκός βάτραχος. Οι "νιόπαντροι" καθαρίζονται, αλείφονται με λάδι και ντύνονται με μικροσκοπικά παραδοσιακά ρούχα. Ακολουθεί μια τελετή με ύμνους, προσευχές και τοποθέτηση κόκκινης σκόνης (σίντουρ) στο "μέτωπο" της νύφης. Μετά την τελετ...

Στην Ελλάδα, η λέξη Malakia (επίτηδες την γράφουμε στα αγγλικά) είναι η πλέον συνηθισμένη και σαφώς η πρώτη (και βασική) που μαθαίνει ένας ξένος όταν έρχεται στη χώρα μας. Κι όμως υπάρχει μια χώρα όπου δεν θεωρείται κακή λέξη και ίσως σε εμάς να φανεί παράξενο που στο Νότιο Σουδάν, το «νεότερο» Κράτος στον κόσμο, υπάρχει μια περιοχή που ονομάζεται Hai Malakia ! Βρίσκεται μέσα στην Juba , την πρωτεύουσα της χώρας. Και έχει, φυσικά, μια ξεχωριστή ιστορία. Το Hai Malakia κατασκευάστηκε από την Αγγλο-Αιγυπτιακή αποικιακή κυβέρνηση τη δεκαετία του 1930 για να στεγάσει εργάτες που είχαν έρθει να χτίσουν τη σύγχρονη πόλη. Αρχικά, αυτοί οι εργάτες είχαν εγκατασταθεί σε ένα μέρος που ονομαζόταν Burseki («στριμωχτείτε» στη γλώσσα των Μπάρι), στη γη όπου ξεκίνησε να κατασκευάζεται το αεροδρόμιο το 1925. Όταν το αεροδρόμιο ολοκληρώθηκε, το 1934, μεταφέρθηκαν στην περιοχή Malakia. Οι πρώτοι κάτοικοι του Malakia προέρχονταν από διάφορες κοινότητες του νότιου και βόρειου Σουδάν και ανέπτυ...

Πώς το Μεγαλύτερο Μέγεθος Σχολιασμού Μειώνει την Απόλαυση των Αθλητικών Γεγονότων Το αθλητικό γεγονός, όταν παρακολουθείται, συνήθως αποτελεί μια μοναδική εμπειρία για τον τηλεθεατή. Στη δεκαετία του '80 ή του ΄90, όταν οι τηλεοπτικές συνδέσεις για διεθνείς αθλητικούς αγώνες ήταν πιο σπάνιες, η μοναδική πληροφορία που είχαμε ήταν το σήμα της τηλεόρασης, με την υπόσχεση ότι «κάτι μεγάλο» πρόκειται να συμβεί. Στην πραγματικότητα, για εμάς, ήταν αρκετό να δούμε την εικόνα του αγώνα και να ακούσουμε τον σχολιαστή να μας καθοδηγεί.  Δεν υπήρχαν πολλές αναλύσεις, δεν υπήρχαν social media για να μεταφέρουν κάθε πληροφορία ή δήλωση από παίκτες και προπονητές. Όλοι είμασταν εκεί, στον ίδιο χώρο, με την ίδια πληροφορία. Όμως, σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Η πληροφόρηση που δεχόμαστε πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον αγώνα είναι απίστευτα υπερβολική.  Προ-αγωνιστικές αναλύσεις, συνεντεύξεις, τοποθετήσεις από ειδικούς, στατιστικά, προβλέψεις… Και φυσικά, μετά τον αγώνα, ...

Η κοινωνία μας, δυστυχώς, έχει επιλέξει να επιβραβεύει τον θόρυβο. Όχι τον θόρυβο της δημιουργικότητας ή της αυθεντικής έκφρασης, αλλά τον θόρυβο των "τενεκέδων" — εκείνους τους άδειους, φλύαρους, εξωτερικά εκρηκτικούς ήχους που επιδιώκουν να καλύψουν κάθε πιθανότητα σιωπής και στοχασμού. Στην εποχή μας, η φασαρία έχει αναδειχθεί σε το πιο πολύτιμο αγαθό, και η πραγματική επικοινωνία, η ουσιαστική συνεννόηση, έχει γίνει απλώς μια περιττή πολυτέλεια. Το τίποτα έχει κατορθώσει να επιβιώσει ακριβώς γιατί φωνάζει. Και όσο φωνάζει, η παρουσία του αναγνωρίζεται, η "ύπαρξή" του, σε εισαγωγικά, επικυρώνεται. Οι τενεκέδες, κενές κούρσες που δεν περιέχουν τίποτα πέρα από την επιθυμία να τραβήξουν την προσοχή, έχουν κυριαρχήσει στη σύγχρονη κοινωνία. Τα πάντα σήμερα είναι γεμάτα από αυτούς: τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι δημόσιες συζητήσεις, η πολιτική, ακόμη και οι προσωπικές σχέσεις. Η ησυχία της σκέψης, η βαθιά ανάλυση, είναι πλέον δυσδιάκριτες, καταπλακωμένες από την...

Η τραγωδία στα Τέμπη, με την ανείπωτη θλίψη που έφερε, έχει γίνει πεδίο μάχης. Μάχης όχι για την αλήθεια, αλλά για την κυριαρχία της εικόνας, της παράστασης που προβάλλεται από τα κανάλια και τις διαδικτυακές πλατφόρμες. Και ενώ οι συγγενείς των θυμάτων θρηνούν, οι πολίτες καλούνται να αναμετρηθούν με έναν αδυσώπητο θρόισμα, με άναρθρες κραυγές που κατακλύζουν την κοινή γνώμη. Σε αυτό το χάος, ο καθένας είναι υποχρεωμένος να "διαλέξει πλευρά". Αν αρνηθεί να το κάνει, κινδυνεύει να καταδικαστεί από το λαϊκό δικαστήριο των social media – μια αμείλικτη μηχανή που καταπίνει χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι σαν να μας αποκόβουν από την ίδια τη δυνατότητα να σκεφτούμε κριτικά, να επεξεργαστούμε και να απαιτήσουμε τη δικαιοσύνη με ψυχραιμία, χωρίς να παρασυρθούμε από τον εκκωφαντικό θόρυβο των εκμεταλλευτών του πόνου. Ο λόγος των τηλεπαρουσιαστών, των πολιτικών και των δημόσιων προσώπων δεν έχει τίποτα να κάνει με την αλήθεια. Ορισμένοι, χωρίς ίχνος σεβασμού, καπηλεύονται την τραγωδ...

Υπάρχει μια ύπουλη πανώλη που εξαπλώνεται με εκθετική ταχύτητα, διαπερνώντας τον κοινωνικό ιστό σαν ξέφρενος ιός. Δεν αφήνει σάρκα και αίμα στο διάβα της, αλλά καταστρέφει κάτι εξίσου πολύτιμο: την αλήθεια. Ο λόγος για την ανεξέλεγκτη διασπορά fake news, τη μαζική πλάνη που δηλητηριάζει συνειδήσεις, αποσαθρώνει την εμπιστοσύνη και σέρνει ανθρώπους στην άβυσσο της διαπόμπευσης. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης –και ιδιαίτερα το Χ (πρώην Twitter)– έχουν μετατραπεί σε αρένες, όπου η συκοφαντία χτίζεται με την ταχύτητα του φωτός και η «δολοφονία χαρακτήρων» γίνεται με την ίδια ευκολία που κάποιος πατάει ένα κουμπί. Λόγια ρυπαρά, αναληθείς κατηγορίες και μοχθηρές εικασίες διαχέονται με μία ανησυχητική φυσικότητα, σαν να είναι απλώς ένα ακόμα επεισόδιο σε ένα απρόσωπο θέαμα. Ο σεβασμός έχει πλέον γίνει έννοια εξωτική, μια ξεχασμένη αρετή. Οι πολέμιοι της λογικής, τυφλωμένοι από προκαταλήψεις και μικρόνοια, ακονίζουν τις λεπίδες των λέξεών τους και εκτελούν εν ψυχρώ όποιον διαφωνεί με την...

Ως Διευθυντές Επικοινωνίας σε έναν Επαγγελματικό Αθλητικό Σύλλογο, καλούμαστε να αναλάβουμε, σε πολλές περιπτώσεις, τη διαχείριση καταστάσεων που δοκιμάζουν τα όρια της ευθραυστότητας και της συγκράτησης. Κάθε κρίση, μικρή ή μεγάλη, απαιτεί όχι μόνο ψυχραιμία και αντίληψη, αλλά και μια στρατηγική που να συνδυάζει ακρίβεια, ευελιξία και ευθύνη. Πώς προσεγγίζουμε, λοιπόν, τη διαχείριση μιας κρίσης; Άμεση Αντίδραση και Δράση Η αντίδρασή μας πρέπει να είναι άμεση, συντεταγμένη και μεθοδική. Στη στιγμή που η κρίση εκδηλώνεται, η επικοινωνιακή μας ομάδα οφείλει να αντιδράσει με έναν τρόπο που θα στείλει σαφές μήνυμα αμεσότητας και επαγγελματισμού. Η καθυστέρηση στην απάντηση δεν είναι απλώς ένα λάθος, αλλά και μια χαμένη ευκαιρία να διατηρήσουμε τον έλεγχο της αφήγησης. Ειλικρίνεια και Διαφάνεια Σε μια εποχή όπου η πληροφορία μεταδίδεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, η ειλικρίνεια αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης. Η διαφάνεια στις α...

Η επικοινωνία, αυτή η πολυδιάστατη ανθρώπινη δραστηριότητα που από τα βάθη των αιώνων διαμορφώνει την κοινωνία, φαίνεται σήμερα να ζει σε μια εποχή αντιφάσεων και αβεβαιότητας. Ενώ ανέκαθεν η επικοινωνία είχε ως σκοπό την ανταλλαγή γνώσεων, συναισθημάτων και ιδεών για την αμοιβαία κατανόηση και την οικοδόμηση της κοινωνικής πραγματικότητας, το σύγχρονο τοπίο φαντάζει να έχει πάρει μια πορεία όπου η αξία της αυθεντικότητας και της αλήθειας μοιάζει να εκλείπει. Η σύγχρονη επικοινωνία, εν μέσω της τεχνολογικής επανάστασης και της εκρηκτικής ανάπτυξης των μέσων μαζικής ενημέρωσης, έχει επεκταθεί σε βαθμούς που ούτε οι πιο τολμηροί στοχαστές του παρελθόντος θα μπορούσαν να φανταστούν. Το διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα, σαν νέοι «άμβωνες», επιτρέπουν σε κάθε άτομο να εκφράσει τις απόψεις του, να αναπαράγει και να δημιουργεί περιεχόμενο με ταχύτητα και έκταση χωρίς προηγούμενο. Ωστόσο, η αυξημένη πρόσβαση σε πληροφορίες δεν συνοδεύεται πάντα από την υπευθυνότητα της επιλογής και τη...

Η ελληνική κοινωνία μοιάζει, πολλές φορές, σαν να πορεύεται υπό το βάρος μιας δικαιολογημένης, σχεδόν αναπόφευκτης καχυποψίας. Αυτό το αίσθημα, που διαπερνά τις κοινωνικές σχέσεις, τις πολιτικές συζητήσεις και τις καθημερινές συνήθειες, έχει, ίσως, βάσεις τόσο βαθιές όσο και η ίδια η ιστορία της χώρας μας. Από την εποχή της τουρκοκρατίας μέχρι τις πολυάριθμες κοινωνικές αναταραχές του 20ού αιώνα, η αίσθηση της ανασφάλειας και της προδοσίας φαίνεται να διαμορφώνουν τον ελληνικό χαρακτήρα. Η αλήθεια για τον Έλληνα πολίτη, φαίνεται να είναι πάντα σε μια κατάσταση αμφισβήτησης. Ίσως αυτό να εξηγείται από την πολύχρονη ιστορία της χώρας μας, που χαρακτηρίζεται από ξένες παρεμβάσεις και καταπιέσεις. Όπως τα «παράθυρα» της κοινωνίας ανοίγουν για μια νέα εποχή, το φάντασμα του παρελθόντος συχνά παραμένει να σκιάζει τα βήματα του μέλλοντος. Η καχυποψία απέναντι στους πολιτικούς και τους θεσμούς εν γένει – ειδικά στους δημόσιους λειτουργούς και τους φορείς εξουσίας – είναι αναπόσπαστο κομμ...

Λένε ότι εκεί βρίσκεται ο μεγαλύτερος κίνδυνος για πυρηνικό όλεθρο: Η Αποστρατικοποιημένη Ζώνη που χωρίζει Βόρεια και Νότια Κορέα! Η  DMZ  ή αλλιώς Αποστρατικοποιημένη Ζώνη είναι μια λωρίδα γης που διασχίζει την χερσόνησο της Κορέας στα βόρεια του 38 ου  παραλλήλου. Ουσιαστικά η  DMZ  χωρίζει τη  Βόρεια από τη  Νότια Κορέα  κι αποτελεί ίσως την πλέον ευαίσθητη περιοχή του πλανήτη καθώς εικάζεται ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να συμβεί πυρηνικός όλεθρος. Η  DMZ  είναι ένα συνοριακό φράγμα που χωρίζει τη χερσόνησο περίπου στο μισό. Ιδρύθηκε για να χρησιμεύσει ως ζώνη ασφαλείας μεταξύ των χωρών της Βόρειας Κορέας και της Νότιας Κορέας σύμφωνα με τις διατάξεις της Κορεατικής Συμφωνίας Εκεχειρίας το 1953. Ήταν μια συμφωνία μεταξύ της Βόρειας Κορέας, της Κίνας και της Διοίκησης των Ηνωμένων Εθνών. Remaining Time-0:00 Fullscreen Mute Η DMZ  έχει μήκος 250 χιλιόμετρα και πλάτος περίπου 4 χιλιόμετρα. Έχουν σημειωθεί διάφορα ...