1935: Το καταφύγιο των άστεγων, με μια δραχμή ένα κρεβάτι, στον Βοτανικό

 Αν βρεθείτε στον Βοτανικό, στην οδό Πέλλης, αριθμός 9, θα δείτε ένα παλιό κτίριο. Αν αναρωτηθείτε τι μπορεί να ήταν, θα σας λύσουμε την απορία. Περίπου 85 χρόνια πριν ήταν το καταφύγιο των άστεγων της Αθήνας. Οι οποίοι με μια δραχμή εξασφάλιζαν μια γωνίτσα ύπνου.

Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα το οποίο ανακαλύψαμε στην εφημερίδα «Ακρόπολις» της 25^ης Ιανουαρίου 1935. Και περιγράφει ένα χώρο άγνωστο στο ευρύ κοινό, το οποίο μάλιστα ο ρεπόρτερ της εφημερίδας αποκαλύπτει ότι ανακάλυψε χάρη στα όσα του είπε ένας λουστράκος. Ο οποίος είχε φιλοξενηθεί αρκετές φορές στο κτίριο.

Πριν προχωρήσουμε στις πληροφορίες του ρεπορτάζ, μπορείτε πατώντας ΕΔΩ να δείτε πως είναι σήμερα το συγκεκριμένο κτίριο.

Συνεχίζουμε.

Η περιγραφή είναι τρομερή. Ο ρεπόρτερ περιγράφει ένα μέρος που κανείς Αθηναίος δε γνώριζε ότι υπάρχει. Και για να φτάσεις ως εκεί θα έπρεπε να περάσεις από σκοτεινούς κι επικίνδυνους δρόμους. Γεμάτους λάσπες και σκόνη. Και με αγέλες άγριων αδέσποτων σκύλων να επιτίθενται. Η περιγραφή είναι σίγουρα ανατριχιαστική.

«Είναι ένα κτίριο όπου πληρώνεις μια δραχμή και βρίσκεις μια γωνίτσα να κοιμηθείς» είπε ο λουστράκος στον δημοσιογράφο της εφημερίδας.

Το μέρος αυτό το διηύθυνε η κυρά Φρόσω. Μια συμπαθέστατη κυρία, που εξασφάλιζε καθαρό μέρος σε ένα κτίριο με πολλά παράθυρα που περισσότερο έμοιαζε με σχολείο.

Άστεγοι όλων των ηλικιών… Άνεργοι… Άτυχοι… Δεν είχαν καμία σχέση με τα ναρκωτικά.

Το ρεπορτάζ αναφέρει τα εξής:

«Τα δωμάτια είναι πεντακάθαρα όπως και το κτίριο. Από τέσσερα σε κάθε μικρό δωμάτιο και από έξι σε κάθε μεγάλο. Κάθε βράδυ στις 8 κλείνει το άσυλο κι όσοι αργήσουν θα μείνουν απ’ έξω. Εκτός κι αν δεν έχουν καταληφθεί όλα τα κρεβάτια. Και είναι κρεβάτια όμοια με των νοσοκομείων, σιδερένια με αχυρένια αλλά παχιά στρώματα, με σεντόνια που αλλάζουν κάθε τέσσερις ημέρες και με κουβέρτα»

Οι περιγραφές για τους χαρακτήρες που βρίσκονταν εκεί μέσα κι έβρισκαν φιλοξενία και καταφύγιο είναι συγκλονιστικές:

-«Ένας 55άρης, επί παραδείγματι, ξέρει πέντε ξένες γλώσσες όμως δε μπορεί να βρει δουλειά. Ήταν εγκατεστημένων στο Παρίσι, πριν από τους πολέμους. Το 1912 σταμάτησε τη δουλειά του και ήρθε να πολεμήσει για την πατρίδα. Το ίδιο και το 2017. Μετά τον πόλεμο δε μπόρεσε να τακτοποιηθεί και ήρθε στον τόπο του για καλύτερα… Τώρα χαροπαλεύει νηστικός, άνεργος, άστεγος. Μας παρακάλεσε να μη γραφεί το όνομά του»

-«Ο ηλικωμένος κύριος που κάποτε ήταν πλούσιος στο Τράνσβαλ και τώρα εξοικονομεί το ψωμί του πουλώντας κάρτες αρχαιοτήτων σε ξένους περιηγητές, είναι κι αυτός κάτοχος τεσσάρων ξένων γλωσσών»

-«Ο ανάπηρος πολέμου που έμεινε χωρίς λεφτά αν και ήρθε από την πατρίδα του με 20 χιλιάδες για να επιτύχει μια μικρή σύνταξη»

Και άλλα πολλά ακόμα.

Το ρεπορτάζ του Ν.Καπίτσογλου είναι άκρως αναλυτικό κι ενδιαφέρον. Μας φέρνει την Αθήνα του μεσοπολέμου, με τα πολλά προβλήματα, με την ανεργία, με τους άστεγους…

Με ανθρώπους που μέσα σε μια στιγμή έχασαν τα πάντα.

Ακολουθήστε μας στο Facebook