Η Υποκρισία και η Πραγματική Ακολούθηση του Χριστού

Ο Χριστός, το φως του κόσμου, ήρθε για να φανερώσει την απόλυτη αλήθεια της αγάπης και της ταπεινότητας, διότι η αληθινή ακολουθία Του δεν συνίσταται σε λόγια περί λαμπρών θεολογικών θέσεων, αλλά σε πράξεις συντριβής και προσφοράς. 

Κι όμως, ανάμεσα στους εκάστοτε «εκπροσώπους» Του, παρατηρεί κανείς μια εντυπωσιακή απόκλιση από το άγιο παράδειγμα Του. Η ειρωνεία είναι πικρή: οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, που εορτάζουν την αποστολή του Χριστού, απομακρύνονται από τα πρωταρχικά διδάγματα που Εκείνος προσδιόρισε για την ανθρωπότητα, και μάλιστα με τρόπο που εγείρει αμφιβολίες για την αληθινή τους κατανόηση της πνευματικής αποστολής Του.

Το μεγαλείο του Χριστού έγκειται στην αυθεντικότητα της διδασκαλίας Του, στη δίψα Του για την αγάπη και την εθελοντική υπηρεσία προς τον συνάνθρωπο, χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς το παραμικρό ίχνος αλαζονείας ή εξουσιαστικής διάθεσης. 

Κι όμως, πόσοι σήμερον θεωρούν εαυτούς «εκπροσώπους» Του και αναδεικνύουν, αν όχι υποκριτικά, τουλάχιστον με εσφαλμένο τρόπο, την αποστολή τους; Αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι αντί να επιδιώκουν την ενδοσκόπηση και την ταπεινή προσφορά, μοιάζουν να αφοσιώνονται στην υποκριτική επίδειξη «ορθής πίστης», εκμεταλλευόμενοι το όνομα του Χριστού για να καλύψουν τα κατώτερα ανθρώπινα πάθη τους.

Και το πιο σπαρακτικό; Αν ο Ιησούς, ενσαρκωμένος ξανά στη Γη, εμφανιζόταν σήμερα, οι πρώτοι που θα θίγονταν και θα εκνευρίζονταν θα ήσαν ακριβώς αυτοί οι ίδιοι οι δήθεν υπερασπιστές του θείου λόγου. Οι «φωτισμένοι» αδιάφοροι και αλαζόνες, που υπό το πρίσμα της αυτοεκτίμησης και της εξουσίας, επιχειρούν να καθοδηγήσουν με τεχνητό τρόπο τους άλλους, αγνοώντας εντελώς τις αρχές της ειλικρινούς και αλληλέγγυας συμπόρευσης με τον συνάνθρωπο.

Εκείνος, ο Κύριος, δεν ήρθε να στήσει θρόνους επί της γης ούτε να σφετεριστεί εξουσία, αλλά για να φέρει το παράδειγμα της αγάπης, της αλήθειας και της ανιδιοτελούς προσφοράς. 

Οι πρώτοι που, γεμάτοι θράσος και υπεροψία, θα αποδοκίμαζαν την παρουσία Του, θα ήταν οι φορείς της υποκρισίας και των ιδιοτελών συμφερόντων, αυτοί που χρησιμοποίησαν το όνομά Του ως μέσο για την επένδυσή τους σε υλικές αξίες και κοινωνική θέση.

Η αληθινή ακολούθηση του Χριστού είναι μια συνεχής εσωτερική μεταστροφή, μια προσφορά εαυτού, χωρίς να προσδοκούμε τα εύκολα ανταλλάγματα του κόσμου. 

Ο Χριστιανισμός, η θρησκεία της αλήθειας, δεν απαιτεί απλώς λόγια αλλά δράσεις αγάπης, που να εμπνέουν και να ανυψώνουν την ψυχή του ανθρώπου. 

Και το μεγαλύτερο παράδειγμα, το αυθεντικό και ακλόνητο, παραμένει το πρόσωπο του Ιησού, ο οποίος πορεύτηκε με ταπεινότητα και αγάπη, δίνοντας τη ζωή Του για τη σωτηρία των ανθρώπων και δείχνοντας το δρόμο της αυτοθυσίας και της αληθινής αφοσίωσης.

Ας εξετάσουμε, λοιπόν, αν το παράδειγμα του Χριστού καθοδηγεί τη ζωή μας ή αν απλώς το προβάλλουμε ως κενό σύμβολο για να καλύψουμε τις αδυναμίες μας. 

Η αληθινή ακολουθία Του απαιτεί να αποβάλλουμε τον εγωισμό και την υπεροψία, να αποδεχθούμε την ανιδιοτελή προσφορά και να αποδείξουμε με τις πράξεις μας ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι απλώς μια θεωρητική διδασκαλία, αλλά ο τρόπος ζωής που φέρνει την καρδιά μας πιο κοντά στο Θεό και τον πλησίον.

Μπορεί ο Ικονίου "Θεόληπτος" (θα έπρεπε να ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ που έλαβε κι αυτό το πνευματικό όνομα) να κατάβασε την ανάρτηση αλλά θα την επαναφέρουμε μέχρι να σταματήσει να είναι ΥΒΡΙΣΤΗΣ του Ιησού

Επιπλέον, οφείλω να τονίσω με έμφαση ότι η υποκρισία και η αλαζονεία δεν εκδηλώνονται μόνο στους κόλπους εκείνων που «εκπροσωπούν» τον Χριστιανισμό με τρόπο εσφαλμένο, αλλά και από ορισμένους που αυτοπροσδιορίζονται ως άθεοι. 

Αυτοί που, με ανεπίτρεπτες και απαξιωτικές χυδαίες εκφράσεις, χαρακτηρίζουν τους πιστούς και την πίστη τους, λησμονούν ότι ο σεβασμός στον άλλον και στην ελευθερία του να πιστεύει ή να μην πιστεύει είναι θεμελιώδης αξία κάθε πολιτισμένης κοινωνίας.

Όταν αυτοί οι ίδιοι προχωρούν στην υβριστική αποδόμηση των Θείων και στην προσβολή της πίστης των άλλων, είναι το ίδιο χυδαίοι με τους υποκριτές, διότι δεν σέβονται ούτε την πίστη του άλλου, ούτε την επιθυμία του να ζει σύμφωνα με τις δικές του αρχές και πεποιθήσεις. 

Και είναι το ίδιο φασίστες, γιατί επιβάλλουν τη δική τους ατζέντα και απορρίπτουν οποιονδήποτε δεν ακολουθεί τη δική τους ιδεολογία. 

Ο πραγματικός σεβασμός στην πίστη δεν σημαίνει την απαξίωση ή την καταπίεση των άλλων, αλλά την αποδοχή της διαφορετικότητας και την αναγνώριση της αξίας της προσωπικής ελευθερίας, είτε κάποιος πιστεύει, είτε όχι.

Το να κατακρίνουμε την πίστη του άλλου με χυδαία λόγια και να την απορρίπτουμε, είναι η ίδια μορφή φασισμού με εκείνη των υποκριτών, διότι στην ουσία απορρίπτουμε την επιθυμία του άλλου να πορεύεται όπως επιθυμεί, όπως εκείνος θεωρεί αληθινό και δίκαιο. Σε μια κοινωνία που ευαγγελίζεται την ελευθερία και την ανεκτικότητα, η πίστη και η άρνηση της πίστης πρέπει να συνυπάρχουν με σεβασμό και κατανόηση, όχι με μίσος ή απαξίωση.