Cobra Kai: Στο τέλος νικά η κοινή λογική απέναντι στον κατασκευασμένο τζιτζιφιόγκο

Εντάξει δεν πρόκειται για κανένα «αριστούργημα» που θα αντικαταστήσει το «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» στην κορυφή, αλλά για όσους μεγαλώσαμε κατά την δεκαετία του ’80 κι απολαύσαμε το πρώτο (και το δεύτερο) Karate Kid είτε στην άβολη καρέκλα ενός κινηματογράφου (σιγά μην είχαμε τις ανέσεις του Village) ή σε βιντεοκασέτα από το γειτονικό Video Club (τι σας γράφω τώρα) το τέλος του Cobra Kai  ασφαλώς και μας συγκίνησε.

Για αρκετούς λόγους. Ο πρώτος, ίσως ο πιο ασήμαντος αλλά σίγουρα νοσταλγικός και «ρομαντικός» επειδή μας γύρισε σαράντα χρόνια πίσω. Τότε που ονειρευόμασταν κι εμείς τη… δόξα ή έστω να κατακτήσουμε ένα κορίτσι σαν την Άλι!

Η Ελίζαμπεθ Σου άλλωστε ήταν το κορίτσι που όλοι ερωτευτήκαμε τότε.

Κι εδώ αρχίζουν τα επόμενα βήματα: Εφόσον τα κατάφερε (στο έργο) ο Ντάνιελ Λαρούσο γιατί να μην τα καταφέρουμε κι εμείς;

Μείνετε σε αυτό που γράφω διότι εκεί κρύβεται όλη η ουσία που αφορά στην εξέλιξη και στο τέλος του Cobra Kai. Ενός τέλους που άξιζε!

Συγγνώμη που το «χαλάω» σε πολλούς αλλά ο Τζόνι, όχι μόνο από το Cobra Kai όπου πάλεψε με τους «δαίμονες» μιας ζωής αλλά κι από το Karate Kid ήταν ο πιο συμπαθής χαρακτήρας (εκ των δύο κεντρικών προσώπων).

Ο Ντάνιελ ήταν «κακός μπελάς» από την πρώτη στιγμή. Σε πρώτη φάση, δε θα μπορούσε κανείς να πιστέψει ότι ένας έφηβος που έμοιαζε σα να πήγαινε Δημοτικό, με ένα αχαϊρευτο μαλλί και τραγικό ντύσιμο, θα μπορούσε:

1.Με δύο μήνες τρίψιμο πατωμάτων, γυάλισμα αυτοκινήτων και βάψιμο κάγκελων να νικήσει έναν αθλητή (με κοψιά αθλητή) που έκανε προπόνηση από μικρό παιδί και ήταν πρωταθλητής.

2.Να «φάει» την ομορφότερη κοπέλα του σχολείου από τον πιο δημοφιλή μαθητή του σχολείου! Γυρίστε το χρόνο πίσω, σκεφτείτε την «κοψιά» και το ντύσιμο και όλα του Τζόνι (πάντοτε με τα πρότυπα της δεκαετίας του ’80) και αναρωτηθείτε αν θα μπορούσε αυτό το μαμόθρευτο, που πήγαινε παντού με ένα άθλιο ποδήλατο και βγήκε πρώτο ραντεβού με το… αυτοκίνητο της μάνας του (που ήταν σαράβαλο και το έσπρωχναν) να του «κλέψει» την κούκλα Άλι…

Μα είναι δυνατόν;

Σε τελική ανάλυση, ο Ντάνιελ «χωνόταν» πάντοτε και προκαλούσε ή «γεννούσε»- αν θέλετε- προβλήματα!

Θα θυμάστε ότι πριν την περιβόητη σκηνή που ο Μίστερ Μιγιάγκι πλάκωσε την παρέα του Τζονι, εκείνος ήταν που ντυμένος… ντουζιέρα (πόσο άθλιος, Θεέ μου) πήγε με την μάνικα και τους κατάβρεξε.

Θα θυμάστε επίσης ότι πάλι εκείνος πετάχτηκε σαν… ραπανάκι στον «καυγά» Τζόνι- Άλι για να κάνει τον «υπερασπιστή» και τον «Ρωμαίο» και μάλιστα έριξε και γροθιά! Ο Τζόνι ήθελε να τα βρει με την Άλι. Θέλετε ότι το έκανε με λάθος τρόπο; Ας το δεχτούμε… Ο άλλος, του οποίου το όνομα δεν γνώριζε καν η Άλι, τι πετάχτηκε να κάνει τον μάγκα;

Με λίγα λόγια, ο Ντάνιελ (που με αυτό το θλιβερό παρουσιαστικό έγινε διεθνής εραστής στο «2» με την Κούμικο και έδειρε τον «φουσκωτό» Τσόζεν, μιλάμε για νέα αηδία) διαρκώς προκαλούσε προβλήματα και στο τέλος έβγαινε «καλό παιδί». Ό,τι χειρότερο.

Κι αφού είδαμε την απόλυτη αδικία- για τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω- με τον «γερανό» και τη νίκη στο τουρνουά φτάσαμε στο Cobra Kai όπου βρεθήκαμε μάρτυρες ενός εξαθλιωμένου ψυχολογικά Τζόνι, να μην έχει ξεπεράσει εκείνη την άσχημη στιγμή και να ανέχεται και τον «εφηβικό ανταγωνιστή», τον σούπερ επιτυχημένο επιχειρηματία και οικογενειάρχη πλέον, με την πανέμορφη σύζυγο ο οποίος εκμεταλλευόμενος την οικονομική του δύναμη του έβαζε εμπόδια.

Και του έλεγε και κάτι «άκυρα» για τα μπονζάι όταν ο Τζόνι ήθελε να κάνει καράτε.

Το τέλος ήταν το ιδανικό: Ο Τζόνι νίκησε και η μέγιστη αδικία του 84 σβήστηκε για πάντα από το (τότε εφηβικό) μυαλό μας. Ο Τζόνι αναδείχτηκε σε παγκόσμιο πρωταθλητή,όπως και η σχολή του. Ο Τζόνι έκανε μια επιτυχημένη οικογένεια.

Και τέλος.

Ο Τζόνι είδε τον δάσκαλό του, εκείνον που αγαπούσε αλλά τον πρόδωσε σ’ εκείνο το απαράδεκτο περιστατικό μετά την ήττα από τον «τζιτζιφιόγκο», να σκύβει ευλαβικά μπροστά του και να ζητά «συγχώρεση» πριν τον απαλλάξει οριστικά απ’ όλους τους δαίμονες με τρόπο ηρωικό.