Βάλαμε ημίψηλο καπέλο στο τσαρούχι και φανταχτερές κουρτίνες στο τσαντίρι

Η ιστορία που έγινε με τον ΑΝΤ1, τον ΑΝΤ1 plus και το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου στο Κατάρ συζητήθηκε, αναλύθηκε, γελοιοποιήθηκε κι εξέθεσε πολύ κόσμο.

Κατά πρώτον, αδυνατώ να πιστέψω το λόγο για τον οποίο ο ΑΝΤ1 δεν έβαλε στο ανοιχτό του κανάλι τη διοργάνωση αλλά προτίμησε να ορίσει ένα αντίτιμο για το συνδρομητικό, το οποίο τεχνολογικά δεν είχε το υπόβαθρο να χρησιμοποιήσει αλλά και να αντέξει! Κράσαρε...

Δεν πιστεύω ότι διαφημιστικά θα είχε πρόβλημα στο ελεύθερο κανάλι. Το αντίθετο. Πρόκειται για μια τεράστια διοργάνωση, την οποία ασφαλώς και θα μπορούσαν να έχουν εκμεταλλευτεί εμπορικά και διαφημιστικά. Όλη αυτή η ιστορία που εξελίχθηκε σε φιάσκο με τον ΑΝΤ1 plus οδήγησε το κανάλι να γίνει συνώνυμο του ανέκδοτου, της προχειροδουλειάς, της «αρπαχτής»!

Δε μπορώ να υιοθετήσω τους παραπάνω χαρακτηρισμούς, αλλά αυτά θα ακούσετε από τον κόσμο. Είναι η εικόνα που πέρασε. Κρίμα!

Ο ΑΝΤ1 έχει να ασχοληθεί σοβαρά με το κομμάτι των αθλητikών εδώ και κάτι δεκαετίες. Από τότε που είχε το πρωτάθλημα μπάσκετ, στα πρώτα χρόνια της ίδρυσής του, που βέβαια ήταν το κορυφαίο αθλητικό προϊόν στην Ελλάδα στις αρχές και στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Αν θυμάμαι καλά ήταν το τελευταίο μεγάλο αθλητικό προϊον.

Από τότε, μόνο κάτι αποσπασματικά, οι αθλητικές εκπομπές εξαφανίστηκαν, τα αθλητικά περιορίστηκαν, το αθλητικό τμήμα σχεδόν διαλύθηκε. Θυμάστε το Super Σάββατο αλλά και τόσες άλλες υπέροχες εκπομπές;

Θυμηθείτε επίσης πόσοι καλοί αθλητικοί συντάκτες εργάζονταν στον ΑΝΤ1. Πλέον πάει με δανεικούς η δουλειά!

Για να πάρει το Μουντιάλ, μια κίνηση καθαρά εμπορική (δεν είναι κακό) αλλά μακριά από τη φιλοσοφία του καναλιού (αυτό είναι κακό) χρειάστηκε να «νοικιάσει» αθλητικό τμήμα! Αυτό είναι κάτι που κανονικά θα έπρεπε να εξοργίζει την ΕΣΗΕΑ, τον ΠΣΑΤ και όλους τους δημοσιογράφους, αλλά πάει, πέρασε.

Είναι δυνατόν ένα κανάλι να παίρνει τα δικαιώματα του Μουντιάλ και να νοικιάζει δημοσιογράφους (άξιους μεν αλλά «δανεικούς») για να τα βγάλει πέρα;

Είναι δυνατόν οι δημοσιογραφικές Ενώσεις αντί να ΑΠΑΙΤΟΥΝ να ανοίξουν θέσεις εργασίας να κοιτάζουν αλλού και να επιτρέπουν το «δανεισμό»; Μα τι πράγματα είναι αυτά επιτέλους;

Στο θαυμαστό κόσμο της νεοδημοσιογραφίας, που καθοδηγείται από το ότι οι νεότεροι πρέπει να κάνουν ροή και να αγνοούν το ρεπορτάζ, οι έμπειροι να κάνουν δημόσιες σχέσεις και να λένε αυτά που θέλει ο «ανώτερος» και τις στοιχηματικές εταιρείες  (ως οι μόνες που πληρώνουν γιατί είναι οι μόνες που έχουν χρήματα) να παίζουν πάντοτε ρόλο σε όλα αυτά, δε μπορείς να περιμένεις περισσότερα.

Από τη στιγμή που δεν αντιδρά κανείς, έχεις δύο επιλογές. Συμβιβάζεσαι ή αποφασίζεις να βρεις κάτι πολύ πιο δημιουργικό στη ζωή σου.

Κι αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τα νέα παιδιά.