Δεν είναι οπαδική βία, είναι φασιστική και νεοναζιστική επέλαση

Είναι τόσο βαθιές οι ρίζες στην εγκληματική οργάνωση που εισέβαλε στην Ελλάδα, έκανε προέλαση ως την Αθήνα, συμμάχησε με δικά μας εγκληματικά στοιχεία, δολοφόνησε και τρομοκράτησε αλλά κι έκανε ρεζίλι το Ελληνικό Κράτος που ακόμα προσπαθεί να διαχειριστεί (επικοινωνιακά) την κατάσταση, ώστε εύκολα μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι δεν πρόκειται για το διαχρονικό φαινόμενο της οπαδικής βίας, όπως προσπαθούν να το περάσουν.

Οι «Bad Blue Boys» δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας για την ακροδεξιά καταγωγή τους

Αν ο χαρακτηρισμός των Κροατών ως φασιστών και των Ναζί συνολικά είναι υπερβολικός, οι «Bad Blue Boys» της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, οι οποίοι γέμισαν αίματα τα χέρια τους το βράδυ της Δευτέρας 7 Αυγούστου, με τη δολοφονία του Μιχάλη Κατσουρή, δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας ως προς την προέλευσή τους καθώς και τις προτιμήσεις τους.

Επειδή ακούγεται πολύ έντονα ότι «η οπαδική βία είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο» ας ξεκαθαρίσουμε τα εξής.

Πρώτον ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια διαφορετική κατάσταση την οποία το Ελληνικό Κράτος ΣΥΝΟΛΙΚΑ αντιμετώπισε με απίστευτη ως «εγκληματική» χαλαρότητα.

Οι «BBB» είναι από τους χειρότερους οπαδούς στην Ευρώπη. Όταν η Ντιναμό Ζάγκρεμπ παίζει εκτός συνόρων, ειδικά με ομάδες των οποίων η βάση φιλάθλων δεν «φλερτάρει» ιδιαίτερα με τη «δεξιά πτέρυγα», σημαίνει συναγερμός στις Αρχές.

Σε όλες εκτός των Ελληνικών.

Πρόκειται ουσιαστικά για φασίστες και νεοναζί, των οποίων η γέννηση και η βάση τους εντοπίζονται στα χρόνια που ο Αδόλφος Χίτλερ είχε αιματοκυλίσει την Ευρώπη, ενώ η δράση τους έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Τα γεγονότα της 13ης Μαϊου του 1990 ανάμεσα στους ΒΒΒ και τους Delije του Ερυθρού Αστέρα, στο Μάξιμιρ του Ζάγκρεμπ ήταν λίγες εβδομάδες μετά τις πρώτες πολυκομματικές εκλογές της Κροατίας μετά από σχεδόν πενήντα χρόνια, στις οποίες τα κόμματα που τάσσονταν υπέρ της ανεξαρτησίας της Κροατίας είχαν κερδίσει την πλειοψηφία των ψήφων! 

Η δολοφονική επίθεση στον περιβάλλοντα χώρο της «ΟΠΑΠ Αρένα» από τους Κροάτες χούλιγκαν (που είχαν δυστυχώς τη συνδρομή μικρής μερίδας οπαδών του Παναθηναϊκού) και οδήγησαν στο τραγικό αποτέλεσμα του θανάτου του 29χρονου Μιχάλη Κατσουρή, ήρθε να «φωτίσει» το προφίλ των «Bad Blue Boys» για άλλη μια φορά.

Των «οπαδών» που έχουν καταφέρει –για εντελώς λάθος λόγους– να γίνουν γνωστοί στην ποδοσφαιρική κοινότητα, ίσως και περισσότερο από την ομάδα που υποστηρίζουν.

Οι Bad Blue Boys είναι υποστηρικτές της κροατικής φασιστικής οργάνωσης Ustaše, η οποία τρομοκρατούσε πολλούς ανθρώπους στα Βαλκάνια από το μακρινό 1929.

Την εμπνεύστηκε ο Άντε Πάβελιτς, ο οποίος είχε συμπαραταχθεί με τους Γερμανούς Ναζί, τους Ιταλούς φασίστες και τους συνεργάτες τους κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η αρχική ονομασία της Ντιναμό ήταν Γκρατζάνσκι Ζάγκρεμπ η οποία είχε μεγάλη ιστορία πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ενώ στη διάρκεια αυτού συμμετείχε στις ποδοσφαιρικές εκδηλώσεις του «Ανεξαρτήτου Κράτους της Κροατίας». Δεν είναι μυστικό ότι οι Κροάτες ήταν σύμμαχοι των Ναζί κι έδωσαν και αγώνες εκείνη την εποχή με Γερμανούς.

Το 1945 η ομάδα, κατόπιν απαίτησης της νέας κυβέρνησης, άλλαξε ονομασία. Πλέον ως Ντιναμό Ζάγκρεμπ εμφανιζόταν αλλά τα «μυαλά» παρέμειναν ίδια. Άλλωστε μεγάλος αριθμός παικτών που αγωνίζονταν και κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κυριαρχίας, όσο και ο προπονητής, ο γνωστός Ούγγρος Μάρτον Μπούκοβι συνέχισαν και μεταπολεμικά.

Το Κροατικό Επαναστατικό Κίνημα Ουστάσε (Ustaša – Hrvatski Revolucionarni Pokret), ή απλά Ustaše, λειτούργησε στην αρχική του μορφή μεταξύ 1929 και 1945.

Τα μέλη του δολοφόνησαν εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβους, Εβραίους και Ρομά, καθώς και πολιτικούς αντιφρονούντες στη Γιουγκοσλαβία την εποχή που ο ναζισμός και ο φασισμός είχαν απλώσει το μαύρο «πέπλο» τους στη Γηραιά Ήπειρο και σε πολλές άλλες περιοχές του πλανήτη.

Η ιδεολογία του κινήματος ήταν ένας συνδυασμός φασισμού, καθολικισμού και κροατικού εθνικισμού. Οι Ούστασε υποστήριξαν τη δημιουργία μιας «Μεγάλης Κροατίας» πέρα ​​από τον ποταμό Δριν, η οποία θα εκτεινόταν μέχρι τα σύνορα του Βελιγραδίου.

Το φασιστικό κίνημα τόνισε την ανάγκη για μια φυλετικά «καθαρή» Κροατία και προώθησε τη γενοκτονία κατά των Σέρβων, των Εβραίων και των Ρομά.

Αυτός ήταν επίσης ο λόγος που ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, όταν οι Ούστασε κατέλαβαν την εξουσία κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο τον Απρίλιο του 1941 σε ένα τμήμα της κατεχόμενης από τον Άξονα Γιουγκοσλαβίας, έδωσαν την υποστήριξή τους στον Πάβελιτς.

Μετά την πτώση του ναζισμού, ο Πάβελιτς και οι πιστοί του συνεργάτες κατέφυγαν στη Λατινική Αμερική. Το 1957 τραυματίστηκε σε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του. Αυτό το περιστατικό τον έκανε στη συνέχεια να καταφύγει στην Ισπανία, όπου υπέκυψε στα τραύματά του το 1959.

Ο τάφος του βρίσκεται στην Μαδρίτη και μάλιστα υπάρχει ντοκουμέντο με τον διάσημο Νταβόρ Σούκερ να φωτογραφίζεται εκεί, θεωρώντας «ήρωα» τον φασίστα Πάβελιτς.

Ο Σούκερ, μεγαλωμένος στη Ντιναμό Ζάγκρεμπ προφανώς και θα γαλουχήθηκε με αυτές τις αρχές και θα θεωρεί κορυφαία προσωπικότητα τον Άντε Πάβελιτς.

Οι «Bad Blue Boys» είναι η πιο φανατική ομάδα οπαδών της Ντιναμό Ζάγκρεμπ και ιδρύθηκαν το 1986. Πήρε το όνομά της από την ταινία του 1983 Bad Boys με τον Σον Πεν. Όπως οι περισσότερες οργανωμένες ομάδες φιλάθλων, βασίζονται επίσης ως «οντότητα» σε πολιτικό υπόβαθρο, εκτός από αθλητικό.

Το «BBB» είχε δώσει μεγάλη υποστήριξη στον πρώτο Πρόεδρο της Κροατίας, Φράνιο Τούτζμαν. Ωστόσο, του εναντιώθηκαν όταν προσπάθησε να αλλάξει το όνομα της ομάδας σε NK Croatia.

Σε μία από τις πρώτες πράξεις του, ως πρόεδρος της Κροατίας, ο Τούτζμαν διέταξε ότι η Κροατία πρέπει να υιοθετήσει ένα εθνόσημο από ερυθρόλευκη σκακιέρα που μοιάζει πολύ με το σύμβολο του κράτους των Ουστάσε.

Αυτό το εθνόσημο αποτελεί μέρος της σημαίας της Κροατίας.

Ο Τούτζμαν και οι υποστηρικτές του απέρριψαν την κριτική για αυτήν την κίνηση, επισημαίνοντας ότι το έμβλημα του σκακιέρας ήταν σύμβολο της Κροατίας για αιώνες πριν το υιοθετήσουν οι Ουστάσε.

Αλλά για πολλούς Εβραίους, Σέρβους και άλλους, είναι ένα σύμβολο σχεδόν εξίσου μισητό όσο και η σβάστικα.

Ο Τούτζμαν ονόμασε (επίσης) τουλάχιστον δύο πρώην αξιωματούχους της Ουστάσε σε κυβερνητικές θέσεις.

Ως Πρέσβη στην Αργεντινή, είχε ορίσει τον Ίβο Ροϊνίτσα, ο οποίος ήταν διοικητής της Ουστάσε στο Ντουμπρόβνικ.

Μια κροατική εφημερίδα ανατύπωσε ένα διάταγμα που υπέγραψε ο κ. Ροϊνίτσα τον Ιούνιο του 1941, διατάσσοντας την κατάσχεση όλων των ραδιοφώνων στο Ντουμπρόβνικ και προσθέτοντας: «Απαγορεύεται σε όλους τους Εβραίους και τους Σέρβους να περπατούν στους δρόμους ή να έχουν τα καταστήματά τους ανοιχτά από τις 7 το απόγευμα έως τις 7 το πρωί».

Κάπως έτσι διαπιστώνουμε τις βαθιές ρίζες μιας εγκληματικής οργάνωσης που βέβαια παραπέμπει σε κάτι τελείως διαφορετικό από «οπαδική βία».