1905: Οι Έλληνες μαθαίνουν (λάθος) το ποδόσφαιρο

Στην εφημερίδα ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ και σε φύλλα του Απριλίου του 1937 διαβάσαμε όμορφα κι ενδιαφέροντα αφιερώματα, σαν έρευνες ίσως σχετικά με τα πρώτα βήματα του ποδοσφαίρου στη χώρα μας. Όπως και να έχει μας… ιντριγκάρει να μάθουμε για το πώς άρχισαν οι Έλληνες να παίζουν ποδόσφαιρο.

Ως το καλοκαίρι του 1905, λοιπόν, ο αθλητικός κόσμος σύχναζε στα γυμναστήρια του Πειραϊκού Συνδέσμου στον Πειραιά, στου Πανελληνίου που τότε ήταν στη συμβολή των οδών Πατησίων και Αλεξάνδρας αλλά και του Εθνικού Γ.Σ. το γυμναστήριο του οποίου βρισκόταν επί της Λεωφόρου Κηφισίας.

Οι αθλούμενοι τότε είχαν ως ασχολία τον κλασικό αθλητισμό αλλά και την οργανική γυμναστική που είχε πάρα πολλούς οπαδούς. Σε αυτά τα τρία μοναδικά γυμναστήρια η νεολαία έκανε γυμναστική αλλά όπως αναφέρεται την πρώτη θέση κρατούσε η αριστοκρατική νεολαία.

Με κομψά μπαστουνάκια και γραβάτες αλλά και σκληρό κολάρο στο πουκάμισο έμπαιναν στα γυμναστήρια. Αλλά ήταν κι εκείνοι που έφεραν το ποδόσφαιρο. Οι περισσότεροι αριστοκράτες της εποχής είχαν σπουδάσει στο εξωτερικό κι εκεί είχαν παρακολουθήσει ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι, κυρίως στο γυμναστήριο του Εθνικού Γ.Σ. μαζεύονταν κάθε απόγευμα αρκετοί αριστοκράτες που είχαν και μπάλα κι άρχισαν να παίζουν ποδόσφαιρο. Φαινόταν ιδιαίτερα παράξενο στους θαμώνες το γεγονός ότι δε χρησιμοποιούσαν τα χέρια σ’ εκείνο το νέο άθλημα.

Οι πρώτοι παίκτες του ποδοσφαίρου στην  Ελλάδα, λοιπόν, που είχαν σπουδάσει κυρίως σε Αγγλία και Ελβετία έδιναν το όνομα exercise δηλαδή «άσκηση»  σε κάθε τους αναμέτρηση. Δεν το ονόμαζαν «ποδόσφαιρο» δηλαδή.

Μόνο που όταν προσπάθησαν οι άλλοι αθλούμενοι του γυμναστηρίου να παίξουν, έγινε χαμός!

Μέσα στο μικρό χώρο του γυμναστηρίου, στα πρώτα βήματα το ποδόσφαιρο είχε… μπερδευτεί με το ράγκμπι. Όταν λοιπόν ο γυμναστής σφύριζε την έναρξη όλοι έτρεχαν ταυτόχρονα επάνω στη μπάλα. Δύο μπουλούκια ανθρώπων που όταν πλησίαζαν τη μπάλα άρχισαν να κλωτσούν ταυτόχρονα και να γίνονται μια παράξενη μάζα. Όπου φυσικά δε μπορούσες να ξεχωρίσεις ποιοι άνηκαν στη μια ομάδα και ποιοι στην άλλη.

Όλοι λοιπόν κλωτσούσαν σε ένα μικρό χώρο μια μπάλα και δεν έβλεπες τίποτα. Κάποια στιγμή ο διαιτητής μπορεί να σφύριζε εφόσον έπεφτε κάποια δυνατή κλωτσιά είτε στα πόδια είτε στο σώμα ενός παίκτη. Οι φωνές πόνου ή αγανάκτησης κυριαρχούσαν.

Εκείνη τη στιγμή λοιπόν όσοι είχαν παρακολουθήσει αγώνα ποδοσφαίρου στο εξωτερικό υπέβαλαν την ένστασή τους.

«Βρε παιδιά δεν παίζεται έτσι το φουτ-μπολ»

Που να τους ακούσουν όμως. Συνέχισαν μανιασμένα να κλωτσούν τη μπάλα. Όταν κάποια στιγμή (σπάνια) η μπάλα έφτανε στον τερματοφύλακα, ακολουθούσε αγώνας πάλης από σπρωξιές και χτυπήματα. Όλοι έπεφταν επάνω στον τερματοφύλακα ο οποίος τελικά παρασυρόταν μαζί με τη μπάλα στο τέρμα!

Οπότε ο διαιτητής σφύριζε «ΤΕΡΜΑ» και η μπάλα έμπαινε ξανά στο κέντρο του γυμναστηρίου ώστε να επαναληφθεί η παραπάνω επίπονη διαδικασία! Βεβαίως οι θαμώνες του γυμναστηρίου συνειδητοποίησαν μετά από πολλές κλωτσιές και σπρωξιές ότι το φουτ-μπολ ή exercise δεν ήταν τελικά τόσο εύκολο όσο φαινόταν. Συνέχισαν λοιπόν να αγωνίζονται όσοι το είχαν παρακολουθήσει σωστά στο εξωτερικό και δεν χτυπούσαν μανιασμένα στα «τυφλά» συνήθως τα πόδια άλλων. Αντιπάλων και συμπαικτών.

Για κάποιο διάστημα το ποδόσφαιρο σταμάτησε στην Ελλάδα. Μέχρι που η επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων αποφάσισε να συμπεριλάβει στους Μεσο-Ολυμπιακούς του 1906 και το ποδόσφαιρο. Και βέβαια η Εθνική Ελλάδας θα έπρεπε να είναι εκεί.

Κι εκεί αρχίζει μια διαφορετική ιστορία που θα δούμε άλλη φορά.

Ακολουθήστε μας στο Facebook