1937: Σάλος με τις αθλήτριες που άλλαξαν φύλο

Για την εποχή εκείνη (1937) ένα τέτοιο θέμα ήταν για να φωνάζεις «Σόδομα και Γόμορρα».  Φανταστείτε λοιπόν την πρωταθλήτρια της ποδηλασίας του 1937 να ανακοινώνει ότι θα ζούσε ως άνδρας απ’ εκείνη τη μέρα και μετά.

«Ο ιατρικός κι επιστημονικός κόσμος της Ευρώπης είναι ανάστατος» όπως χαρακτηριστικά γράφει η εφημερίδα ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ της 11^ης Ιουνίου 1937. «Αλλεπάλληλα, περίεργα και σχεδόν ανεξήγητα κρούσματα, ανατρέποντα τους πλέον βασικούς κανόνας και νόμους της φύσεως» προσθέτει το ρεπορτάζ

Η Μαρία Ντε Μπρούιν, Βελγίδα πρωταθλήτρια της ποδηλασίας, αφηγήθηκε με χαρά ότι θα ζούσε ως άνδρας απ΄εκείνη τη μέρα. «Δραματική μεταβολή» την χαρακτηρίζει η εφημερίδα. Μόνο που η Βελγίδα δεν ήταν η μόνη και γι’ αυτό ο Τύπος κάνει λόγο περί αλλεπάλληλων κρουσμάτων.

Λίγες μέρες νωρίτερα είχε κάνει το ίδιο και η Τσεχοσλοβάκα πρωταθλήτρια, Ζέντνα Κουμπκόβα. «Κατόπιν εγχειρήσεως μεταπήδησε εις τας τάξεις των ανδρών» όπως χαρακτηριστικά γράφεται. Ένα χρόνο νωρίτερα μια άλλη πρωταθλήτρια, η Σοφία Σμυτκόβνα ανήγγειλε ότι στο εξής θα έπρεπε να την αποκαλούν «κύριο Σμίτεκ».

Ο Ντε Μπρούιν ήταν η επόμενη. «Ως τα 14 χρόνια μου έπαιζα με τις φιλενάδες μου στο μικρό χωριό της Φλάνδρας και δεν είχα καμία υποψία περί της φύσεώς μου» έλεγε τότε στον Τύπο.

Απ’ αυτό το σημείο όμως αρχίζει η συγκλονιστική εξομολόγηση που αξίζει να τη διαβάσουμε για να καταλάβουμε πολλά. Και να νιώσουμε ακόμα περισσότερα

«Και μολονότι προτιμούσα την πάλη, το ποδόσφαιρο και όλα τα ανδρικά παιχνίδια από τις κούκλες, δε φανταζόμουν τι θα μπορούσα να κρύβω μέσα μου¨. Όταν το διαπίστωσα το κράτησα μυστικό. Όμως είχα την σκέψη ότι ήμουν τέρας κι αυτό μου τυραννούσε τη σκέψη αν και είχα παρηγοριά ότι ήμουν υγιέστατος άνθρωπος. Άρχισα να μισώ τους ανθρώπους και πολλές νύχτες μούσκευα το μαξιλάρι μου από τα δάκρυα. Τα αγόρια του χωριού ποτέ δεν μου έκαναν ένα κομπλιμέντο και με κορόιδευαν διότι δεν είχα καθόλου στήθος. Μια μέρα χτύπησα ένα συγχωριανό μου με τόση δύναμη ώστε γκρεμίστηκε στο πλακόστρωτο κι έσπασε τα πλευρά του.

Αργότερα εργάσθηκα σε εργοστάσια τσιγάρων και λεμονάδας κι έκανα βαριές δουλειές. Ήμουν τετράπαχη με πλατειά χέρια. Κάθε Κυριακή έπαιρνα μέρος στους ποδηλατικούς αγώνες και νικούσα συνεχώς. Οι μεγαλύτερες ποδηλάτριες του Βελγίου με φοβόνταν. Εγώ τις απέφευγα παρότι κάτι ακαθόριστο και μυστηριώδες με τραβούσε κοντά τους.

Στ’ αποδυτήρια φρόντιζα να γδύνομαι κρυφά. Όταν ύστερα από μια νίκη μου ήρθε ένας να με συγχαρεί την ώρα που γδυνόμουν, με κατέβαλε μια μανία και με μια μπουνιά στο σαγόνι τον έριξα κάτω. Φαντάζομαι ακόμα δεν θα έχει συνέλθει από την κατάπληξή του.

Ήμουν τότε 15 ετών όταν αισθάνθηκα ότι ποθούσα μερικές ποδηλάτριες. Πίστεψα ότι ήμουν γυναίκα καμωμένη για τις γυναίκες κι αυτό με γέμιζε ντροπή. Δε μπορούσα να βρω απάντηση στα άπειρα ερωτηματικά. Ντρεπόμουν το σκάνδαλο, εξακολουθούσα να σιωπώ και να τρέχω ως γυναίκα κερδίζοντας άφθονα βραβεία.

Ενώ ο φόβος μην παραδοθώ με τρομοκρατούσε, η αποκάλυψη του φύλου μου, με γέμιζε χαρά.

Άνδρας!  Ήμουν άνδρας…

Άρχισα όμως να νιώθω τύψεις διότι αφαιρούσα από τις γυναίκες τα βραβεία ενώ δεν τα άξιζα καθώς ήμουν τέλειος άνδρας. Οι φίλοι των ανταγωνιστριών μου άρχισαν να υποπτεύονται την αλήθεια.

Η ευκαιρία μου δόθηκε όταν μια κυρία παντρεμένη, μου ζήτησε μια φωτογραφία με ιδιόχειρο υπογραφή την ημέρα που κέρδισα το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδηλασίας γυναικών. Δεν είχε μεγάλη κατάπληξη στο ότι ήμουν άνδρας.

Μου είπε ότι το είχε μαντέψει και μου έδωσε να διαβάσω τις λεπτομέρειες αλλαγής φύλου της Ζέντνα Κουμπόβκα. Μου έκαναν δύο εγχειρήσεις. Η φύση άλλωστε είχε συμπληρώσει την κανονική ανάπτυξη του ανδρικού οργανισμού μου. Δεν έχω διόλου στήθος. Αλλά και δεν έχω ξυριστεί ακόμα. Στο πρόσωπό μου φύτρωσε λίγο χνούδι και τίποτε άλλο. Μισώ οτιδήποτε μέσα μου αισθάνομαι ως γυναικείο»

Συγκλονιστικό

Ακολουθήστε μας στο Facebook