Περιοχή Γκάζι 1935: Η γειτονιά- ντροπή της Αθήνας!

Σήμερα θεωρείται... in περιοχή και συγκεντρώνει μεγάλο κομμάτι της διασκέδασης των νέων. Αναφερόμαστε στο Γκάζι. Που όπως θα διαβάσετε στο ρεπορτάζ της εφημερίδας "Αθηναϊκή" το 1935, αποτελούσε τη... ντροπή της πρωτεύουσας. Άθλιες συνθήκες διαβίωσης, ένα σκηνικό- ντροπή της Αθήνας.

Βεβαίως η φωτογραφία δεν είναι πολύ καθαρή, αλλά από τη λεζάντα και μόνο μπορείτε να σχηματίσετε άποψη για την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατούσε. Παράγκες στοιβαγμένες, ο ένας πάνω στον άλλο, άθλιες συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής, μηδέν ασφάλεια. Ιδού οι περιγραφές του ρεπορτάζ. Και θα καταλάβετε.

"Τι μεγάλη ντροπή...  Σε μια έκταση γης ίση με τον κηπάκο της πλατείας Συντάγματος- δεν λέμε καμία υπερβολή- έχουν στηθεί όπως- όπως από τους ίδιους τους πρόσφυγες 267 σπιτάκια, αν μπορεί κανείς να ονομάσει σπιτάκια τις τρώγλες που στεγάζουν 2.500 ψυχές".

Η πρώτη περιγραφή είναι ανατριχιαστική. Αλλά κι ενδεικτική μιας κατάστασης που ουδόλως κολάκευε την πρωτεύουσα και φυσικά φανέρωνε την απόλυτη έλλειψη σεβασμού στην ανθρώπινη ύπαρξη και αξιοπρέπεια. Υπάρχει και συνέχεια όμως:

"Για την ανοικοδόμηση των αθλίων αυτών σπιτιών που σ' ένα πραγματικά πολιτισμένο κράτος δεν θα τα χρησιμοποιούσαν ούτε για χοιροστάσια, έχουν χρησιμοποιηθεί τα πλέον απίθανα "υλικά": Παλιοντενεκέδες, παλιοτάβλες, πήχες πιτσιλισμένες με λάσπες ακόμα και παλιοτσούβαλα. Δύο- τρία πλίθινα σπιτάκια που υπάρχουν σ' αυτόν τον οικτρό συνοικισμό είναι- συγκρινόμενα με τα πλαϊνά τους κοτέτσια- αληθινά μέγαρα.

Το ύψος αυτών των τρωγλών δεν υπερβαίνει τα δύο μέτρα και το εμβαδόν τους δεν είναι περισσότερο από δυόμιση επί δυόμιση. Έχουν μόνο ένα παράθυρο, μικρό σαν φεγγίτη χωρίς τζάμια. Οι πόρτες τους είναι στενές, μόλις χωρούν έναν άνθρωπο. Για να μπει κάποιος πρέπει να σκύψει. Αντί για κεραμίδια τα σπίτια έχουν πισσόχαρτα που γυρίζουν κάτω από τον ήλιο σαν πεπονόφλουδες και συγκρατούνται στη θέση τους χάρη στις πέτρες..."

Κόλαση... Άθλιες συνθήκες

Με το ρεπορτάζ σε πιάνει σύγκρυο. Δεν μπορείς να δεχτείς ότι ο κόσμος ζούσε, υπό την αδιαφορία του κράτους σε μια τέτοια κατάσταση. Οι περιγραφές είναι αντιπροσωπευτικές της κατάστασης.

"Σε ολόκληρο το συνοικισμό δεν υπάρχει ούτε ένα φως και οι άνθρωποι γκρεμοτσακίζονται. Το κάρο της καθαριότητας περνά από την οδό Πειραιώς μονάχα δύο φορές την εβδομάδα, τα σκουπίδια εν τω μεταξύ συγκεντρώνουν κατά σμήνη τις μύγες και γεμίζουν όλη την έκταση του συνοικισμού με βρώμα αφόρητη. Λέμε ότι το κάρο περνά από την Πειραιώς διότι είναι αδύνατο να μπει στον συνοικισμό. Δεν το χωρούν οι δρόμοι..

Οι δρόμοι είναι ένας λαβύρινθος από στενά που κάθε ένα απ' αυτά δεν υπερβαίνει σε μήκος τα τρία μέτρα. Και όλοι είναι γεμάτοι από λάκκους με βρωμόνερα τόσους πολλούς που βρεθήκαμε στην ανάγκη περνώντας από τα στενοσόκακα να πηδάμε για να μην τσαλαβουτήξουμε μέσα. Υπόνομος δεν υπάρχει ούτε για δείγμα"

Ένα δημόσιο αποχωρητήριο και το... μπανιστήρι των αγοριών

Υπάρχουν όμως κι ακόμα χειρότερα. Μη νομίζετε ότι τελειώσαμε.

"Ευτυχώς ο συνοικισμός έχει νερό. Το αποχωρητήριό του όμως, κοινό για όλο τον συνοικισμό είναι αίσχος. Είναι ξύλινο και τα σανιδένια χωρίσματα του γυναικείου μέρους τα έχουν τρυπήσει οι "φερέλπιδες" νέοι και όταν μπει κορίτσι κολλούν τα μάτια τους στις τρύπες και... απολαμβάνουν το θέαμα. Το πράγμα αυτό είναι μαρτύριο για τις γυναίκες.

Στον συνοικισμό αντιπροσωπεύονται... όλες οι φυλές του Ισραήλ: Μικρασιάτες, Πόντιοι, Καυκάσιοι, Αρμένιοι, Εβραίοι, όμως όλοι τους είναι φιλήσυχοι κι εργατικοί άνθρωποι"

Ανατριχιαστικά πράγματα... Ντροπή

Ακολουθήστε μας στο Facebook