Το γκρέμισμα των φτωχόσπιτων στους Αμπελόκηπους όταν απουσίαζαν οι άντρες

Απίστευτες σκηνές διαδραματίστηκαν στους Αμπελόκηπους το 1930, όταν κρατικά συνεργεία γύρω στις 9-9.30 το πρωί, στη συνοικία Γεραμά άρχισαν να γκρεμίζουν τα φτωχόσπιτα. Την ώρα δηλαδή που ήταν μόνο γυναίκες και παιδιά εκεί ή και ανήμποροι ηλικιωμένοι καθώς οι άντρες βρίσκονταν στις εργασίες τους! 

Όπου φτωχός και η μοίρα του λέει ο λαός! Έτσι είναι! Οι καημένοι συμπολίτες μας, φτωχοί και πρόσφυγες από την Μικρά Ασία οι περισσότεροι, πίστεψαν ότι είχαν εξασφαλίσει μια καμαρούλα για την οικογένειά τους. Ξαφνικά το συνεργείο του υπουργείου διέλυσε όλα τους τα υπάρχοντα.

Κι όμως, τα μικρά σπιτάκια αυτά τα είχαν πληρώσει οι φουκαράδες που ξαφνικά έμειναν στον δρόμο.

Η ιστορία είναι συγκινητική και ταυτόχρονα προκαλεί οργή. Για την προχειρότητα του ελληνικού κράτους.

Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Ο χώρος εκείνος, περίπου 30-35 στρεμμάτων, είχε πωληθεί από τους αδερφούς Γεραμάνη σε πρόσφυγες και βιοπαλαιστές οι οποίοι αγόρασαν μικρά οικόπεδα με επίσημα συμβόλαια και έχτισαν με τις οικονομίες τους σπιτάκια. Μην πάει το μυαλό σας σε τίποτε άλλο εκτός από μονοκάμαρα σπιτάκια με εξαίρεση κάποιους τυχερούς που τους βγήκαν τα χρήματα για σπίτι με δύο δωμάτια

Πολλά σπίτι χτίστηκαν κατόπιν άδειας, αλλά αρκετά χωρίς άδεια αλλά επί τη βάσει σχεδίων που είχαν εγκριθεί. Ήταν εν γνώσει του Κράτους ότι εκεί χτίζονταν σπίτια αλλά 3-4 χρόνια κανείς δεν είχε εμποδίσει ή δεν έφερε αντίρρηση. 

Ένα πρωί, όμως, το Υπουργείο Προνοίας αναγνώρισε άλλο ιδιοκτήτη στο μεγαλύτερο μέρος του χώρου, όπου είχε χτιστεί όμως ήδη περισσότερα από 500 σπίτια. Έτσι έκανε απαλλοτρίωση και έστειλε άλλους να πάρουν σπίτια άλλων.

Για να διευκολυνθεί μάλιστα η κατάσταση εφάρμοσε το σχέδιο του αιφνιδιαστικού γκρεμίσματος των χτισμένων πλέον σπιτιών. Και κάπως έτσι εμφανίστηκαν ένα πρωί, 50 άτομα, εργάτες για το γκρέμισμα με την συνοδεία αστυνομικών, για να κατεδαφίσουν τα σπιτάκια. Κι ενώ οι άνδρες έλειπαν...

Πόσο απαράδεκτο, αλήθεια;

Διαδραματίστηκαν σκηνές αλλοφροσύνης. Οι γυναίκες φώναζαν ή λιποθυμούσαν. Τα παιδιά έτρεχαν πανικόβλητα κι έκλαιγαν. Οι ανήμποροι ηλικιωμένοι αναγκάζονταν να βγουν από το σπίτι τους για να το δουν να γκρεμίζεται. Παντού θλίψη, φωνές και σπαραγμός.

Μάλιστα κάποια μέλη του συνεργείου δεν άντεξαν και διαμαρτυρήθηκαν: Τι μας φέρατε εδώ; Να γκρεμίσουμε τα σπίτια ανθρώπων που δεν έχουν ούτε το καθημερινό τους ψωμί;

Πρόκειται για μια θλιβερή ιστορία που μαρτυρά την αναλγησία και την προχειρότητα που χαρακτηρίζουν τον κρατικό μας μηχανισμό...

Με περιστατικά που προκαλούν απορία για το πως έχει καταφέρει αυτή η χώρα κι επιβιώνει με τόση προχειρότητα και απανθρωπιά...

Και "αρπαχτή" βεβαίως- βεβαίως.

Τελικά το υπουργείο Πρόνοιας κάποια στιγμή ανέφερε ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είχαν πέσει θύματα του Γεραμάνη και ακύρωσε τις πωλήσεις!!!

Τέσσερα χρόνια μετά κι αφού οι άνθρωποι είχαν πληρώσει. Κι αφού ενώ γνώριζαν δεν έκαναν τίποτα.

Ντροπή.