Που να δείτε τι θα πει περιορισμός... στην κατεχόμενη Κερύνεια (Pics+ Vid)

Ο υπέροχος άνθρωπος και δημοσιογράφος, Πέτρος Χατζηχριστοδούλου είναι φίλος μου. Και χαίρομαι γιατί αισθάνεται κι εκείνος τα ίδια για εμένα. Μοιραζόμαστε συχνά πολλές ιδέες, αναμνήσεις αλλά και την αγάπη μας για την Ελλάδα και την πανέμορφη όσο και μαρτυρική Κύπρο.

Ο Πέτρος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο εδώ και 46 χρόνια αιματοβαμμένο μέρος της Κύπρου. Στην αρχόντισσα Κερύνεια. Εκεί βρίσκονται οι αναμνήσεις του.

Με αφορμή λοιπόν τα περιοριστικά μέτρα που υφίστανται εξαιτίας της πανδημίας, ο σπουδαίος Κύπριος δημοσιογράφος έγραψε κάτι στο Facebook που προκάλεσε ενδιαφέρον. Και ανατριχίλα. Και πόνο μαζί...

Ιδού και θα καταλάβετε.

ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΤ' ΟΙΚΟΝ

Όσοι αισθάνονται ότι βασανίζονται με τον -ελέω κορωνοϊού- περιορισμό κατ' οίκον, θα ήταν καλό, θα τους έκανε καλό, να σκεφτούν λίγο και να φανταστούν, πώς ένιωθαν οι έγκλειστοι στις οικίες τους (Κερυνειώτες στην προκειμένη περίπτωση, όπως το γκρουπ της φωτογραφίας) "εγκλωβισμένοι" (όμηροι στην πραγματικότητα) της περιόδου 1974-1976. 

Η κυκλοφορία αλά κέφα (αυτοβούλως, χωρίς άδεια του στρατού των κατακτητών), επέσυρε τίμημα ασυγκρίτως μεγαλύτερο ενός προστίμου 150 ή 300 ευρώ. Σύλληψη, ανάκριση, μια ριπή από FN των κατοχικών μεχμετζίκ, μια χαριστική βολή στον κρόταφο ή στο πίσω μέρος της κεφαλής και πέταμα σε κάνα ξεχασμένο πηγάδι.

Συνόδεψε αυτό το κείμενο/ιστορικό κειμήλιο με την εξής φωτογραφία

Σε παλαιότερο post του (2016) είχε αποκαλύψει τα πρόσωπα της φωτογραφίας. Η ηλικιωμένη κυρία είναι η γιαγιά του, Πελαγία Πατσαλίδου, μαζί με παιδιά, εγγόνια και γείτονες που είχαν μείνει εγκλωβισμένοι στην Κερύνεια.

Πως είχε περιγράψει ο Πέτρος την περιπέτεια της γιαγιάς του;

Εκεί, κατοικούσε έως τις 20 Ιουλίου 1974, όταν την εκδίωξαν διά της βίας των όπλων οι Τούρκοι εισβολείς. Έζησε επί τρεις μήνες την προσφυγιά και την ομηρία στο Πέλλαπαϊς, μαζί με τρεις από τις κόρες της και τέσσερα από τα οκτώ εγγόνια της.

Από τους γαμπρούς της, ένας διετέλεσε αιχμάλωτος στις τουρκικές φυλακές, άλλος ένας κρατήθηκε για λίγες μέρες στο γκαράζ Παυλίδη, ο τρίτος έμεινε εγκλωβισμένος στην Κερύνεια και γλίτωσε ως εκ θαύματος την εκτέλεση, ενώ ο μεγάλος εγγονός της ήταν στρατευμένος στην Εθνική Φρουρά.

Αργότερα βίωσε την ομηρία στην πόλη της Κερύνειας, στο σπίτι τής μεγάλης κόρης της, Ιουλίας. Στο δικό της σπίτι, όσο ήταν εγκλωβισμένη, πήγε μία φορά και βρήκε άδειους τοίχους.
Η συφορά του 1974 ήταν το τελειωτικό χτύπημα για την Πελαγία. Κατέφυγε στις «ελεύθερες» περιοχές, στη Λευκωσία, την άνοιξη του 1975 με τη μικρή της κόρη, Μαρούλα, και απεβίωσε τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, λίγο πριν πατήσει τα 80.

Ο ξεριζωμός από την πόλη της, το σπίτι της, τη γειτονιά της, ήταν αβάσταχτο άλγος για την ταλαιπωρημένη, ηλικιωμένη, γυναίκα

Ο Πέτρος είναι ο άνθρωπος που με ταξίδεψε στην κατεχόμενη πλευρά της αγαπημένης μου Κύπρου. Και μου έδειξε την λατρεμένη του Κερύνεια, σκυλεμένη πια από τον τούρκικο στρατό κατοχής... Το γήπεδο της πόλης όπου η ΠΑΕΕΚ, dream team του κυπριακού μπάσκετ της εποχής, λίγο πριν την εισβολή των Τούρκων είχε κατακτήσει τον τίτλο και πλέον ονομάζεται Στάδιο 20ης Ιουλίου... 

Μου έδειξε το μέρος που έγινε η μάχη της πολυκατοικίας... Το σημείο που μπήκαν οι εισβολείς...

Η πανέμορφη Κερύνεια, στα νύχια πλέον των Τούρκων σου βγάζει μια θλίψη. Η μικρή βασιλεύουσα της Κύπρου, ένα μέρος ευλογημένο, δεν ανήκει σε όσους την αγάπησαν.

Φίλε Πέτρο σου εύχομαι ολόψυχα, 54 χρόνια μετά απ' αυτή τη φωτογραφία όπου κάνετε παρέλαση, παιδιά Δημοτικού στην αγαπημένη σου πόλη, να αξιωθείς να ξαναπαρελάσεις στην ελεύθερη και ελληνική Κερύνεια.

Και το πανέμορφο χρυσοπράσινο φύλλο που είναι ριγμένο στο πέλαγο να σταματήσει να αιμορραγεί.

Και τα εγγόνια σου φίλε, να ζήσουν στην Κερύνεια που τόσο αγαπάς